Category Archives: foto’s van anderen

Angst

Posted on by

Steeds vaker zie ik de krant, Facebook of het TV-nieuws en denk ik “laat maar, ik hoef het niet te weten.”

We hebben naast de dagelijkse Corona-berichten de laatste tijd een heleboel andere angsttijdingen over ons heen gehad. Ik zag berichten dat Hondsdolheid steeds ernstiger vormen aan gaat nemen, dat de Legionella-besmettingen toenemen, dat we nu zo vaak te maken hebben met Sepsis (bloedvergiftiging). En net lees ik weer iets over een Westnijlvirus, dat door muggen wordt verspreid.

Bron: Facebook

Nog elke dag krijgen we te horen hoeveel mensen besmet zijn met Corona. En al zijn niet alle testen even nauwkeurig, het wordt gebracht als een ijzeren en angstwekkende waarheid. En nergens kunnen we lezen hoe veel (of hoe weinig) mensen daadwerkelijk ziek zijn geworden. Je zou er vanzelf gammelig van worden.

Ik geloof heus wel dat het allemaal bestaat en dat je er op een slecht moment ziek van kunt worden. Dat we ten dode zijn opgeschreven. En dat laatste is natuurlijk ook waar, alleen WANNEER dat gebeuren weten we nog niet. Kunnen we in de tussentijd nou niet alle angst even uitbannen en weer gewoon een beetje opgewekt leven hebben?

Lekker stel

Posted on by

Kennen jullie die stelletjes die allebei hetzelfde dragen? Of in ieder geval hun kleding op elkaar hebben aangepast? Op Instagram kun je een Japans echtpaar vinden, dat zeer regelmatig foto’s plaatst. Dat zal wel elke dag overleggen zijn bij de kledingkast.

Hier komen die jacks of broeken meestal van de ANWB-shop en worden de mensen in die kleding ANWB-echtparen genoemd.

Maar nu kun je ook met je hond een setje vormen. Want bij Lidl zijn jacks in diverse kleuren te koop en daar bij passend een dekje voor je hond. Nou ja, ieder zijn smaak.

Wij hebben geen hond, dus we laten het aan ons voorbij gaan. Maar wie wil…!

Steentje voor steentje

Posted on by

Mijn schoonvader won een echte Fiat 500, gaf hem aan mijn schoonmoeder, die Leo er in liet rijden. Helaas crashte die op een donkere avond in Duitsland, waar hij toen werkte.

Wonder boven wonder kwamen hij en zijn mede-passagiers er allemaal met een nat pak en de schrik in de benen vanaf.

Anderen hebben het karretje weer nagebouwd, steentje voor steentje met Lego. Geduldwerk en leuk om naar te kijken.

Loos alarm

Posted on by

Het begon met zo’n bloeddrukkastje. 24 Uur moest ik met dat ding lopen om te kijken of mijn bloeddruk niet nog verder steeg. Ik vind het maar niks, zeker niet als het bloedheet is. En dat was het die dag.

De cardioloog zou bellen met de uitslag. Maar ik hoorde niks. Geen bericht, goed bericht?

Maar dan, na een maand, vind ik een voicemailbericht op mijn telefoon. Daarin vertelde de cardioloog dat ik toch maar op de poli moest komen. Er zou een afspraak gemaakt worden. En weer hoorde ik niks.

En toen begon het grote malen. Daar, waar ik normaal zeer laconiek over de PHPD (pijntje hier, pijntje daar) heen stap, werden kleine dingen in eens groter en groter. Voelde ik nou dit, kreeg ik nou dat….?

Enfin, ik kon ook zonder het te meten, wel voelen dat zoiets zeer nadelig voor mijn welzijn is. En maandagmorgen voelde ik ineens van alles. Druk op m’n borst, steken, knoop in mijn rug.

Ik begon me steeds naarder te voelen. Al toen ik de trap af kwam, zag Leo het. Hier ging iets niet goed. Dokter gebeld en daar kon ik gelukkig vrijwel meteen terecht.

Bloeddruk gemeten. Die was wel hoog, maar zo hoog nou ook weer niet. Ik vertelde het verhaal van het bloeddrukkastje. Ja, dat vond de huisarts ook wel een beetje gek. Ik mocht gelukkig wel naar huis, maar zou nog gebeld worden.

Binnen een half uur had ik hem weer aan de lijn en mocht Leo me naar de Eerste Hulp brengen. Daar werd ik aan allerlei apparaten, meters en slangetjes gelegd. Bloed werd afgenomen, foto’s gemaakt. Nou ja, die hele mallemolen. Om aan het eind van de middag, toen ik me inmiddels ook wel weer geheel prettig voelde, gezond verklaard naar huis mocht gaan. Met nieuwe bloeddrukpilletjes, dat wel.

Wat het was? Nou, eigenlijk weet ik dat niet. Was het paniek? Daar lijkt het wel een beetje op. Had die cardioloog nou maar meteen verteld dat het geen spoed, geen alarmerende toestanden waren. Dat die afspraak nog wel een maand of wat mocht aanlopen. Dan had ik rustig afgewacht. Maar ja, tussen je oren kunnen er heel wat rare zaken de kop opsteken.

Lekker ouderwets

Posted on by

We hebben tegenwoordig al onze contacten letterlijk bij de hand. Je tikt een nummer in of zoekt een naam in je contacten lijst en dan kun je los.

Natuurlijk hebben wij dat ook. En tussen onze kinderen versturen we heel wat Whatsapps. Soms krijgen we sms-jes of mailen we als er iets meer te melden is. Zelf nemen we graag de telefoon ter hand. Maar eigenlijk gaat er niks boven een berichtje met de slakkenpost.

En dan, ineens valt er een kaart in de bus. Van jongste, die nog steeds door Nederland fietst. Een gewone ansichtkaart met een klein verhaaltje. En dat vinden we nog steeds leuker dan foto’s via de app.

Gelukkie

Posted on by

Nee, echt mooi is deze foto niet. Kan ook niet anders, want genomen van fot in de krant. En zoeken op Google leverde een wat afgebroken foto op.

Foto uit “De Telegraaf” van 8/9/20

Dus doen we het maar met deze. Niks bijzonders, want ijsvogels zitten tegenwoordig weer volop in Nederland. Al zie ik ze weinig.

Maar dat iemand dan even gaat wandelen en zomaar drie jonge ijsvogeltjes op een stronk ziet zitten. Misschien rustten ze wel uit van hun eerste vlucht.

Zoveel leuk nieuws is er dezer dagen niet te melden. Dus dan is dit toch een gelukkie! Voor de fotograaf en voor alle lezers. In ieder geval voor mij!

Tijd

Posted on by

Het is alweer 1 september. De herfst begint deze maand. In de winkels worden de sint – en kerstetalages alweer in orde gebracht. Er liggen alweer volop zakken pepernoten en kruidnootjes in de schappen….

Voor mijn gevoel is de zomer in één lange ademtocht voorbij gegaan. Was het dit jaar ook nog lente? Ik kan het me bijna niet meer herinneren. Zo’n gekke tijd, die we met elkaar gehad hebben. Met dagelijks akelige berichten, angst, stress, narigheid.

Maar het gaat natuurlijk allemaal ook weer voorbij. In de vorige eeuw was men rond deze tijd net klaar met de Spaanse griep. Die wel heel veel raakvlakken had met de Corona-pandemie.

Alleen, toen hadden we nog geen internet. Dat wat in Amerika gebeurde, hoorden we hier weken later pas. En wie las er toen kranten? Radio was nog zeer experimenteel en voor de “happy few”. Televisie? Dat was een onwaarschijnlijke toekomstdroom.

Eén ding is zeker: na alle kommer en kwel ging het leven weer gewoon zijn gang. De doden werden betreurd, maar er was ook volop vrolijkheid. De “roaring twenties” deden hun intrede. Met nieuwe mode, nieuwe muziek, nieuwe dansen.

Bron: Google foto’s

Dus…, op een dag is deze crisis ook weer voorbij. Likken we onze wonden, maar beginnen we ook weer van voren af aan. Gelukkig maar, want dat is tenminste een positieve gedachte.