Corona, regen en winderig herfstweer zijn absoluut een foute combinatie. En de radio, tv of de kranten geven ook al zulke eenzijdige berichten. Kommer en kwel en tranen met tuiten.
Dan kan het geen kwaad een beetje humor te zoeken. Het neigt naar onderbroeken lol, maar voor even een wat bredere glimlach kan dit plaatje er mee door.
Fijne zaterdag allemaal 😉
Ik was zo bezig met mijn verhalen over onze vakantie, dat ik helemaal vergeten was dat ik in die tijd ook een jaartje ouder werd.
Bij thuiskomst lag de mat dan ook vol met verjaardagskaarten voor mij. Kaarten met bloemen, zelfgemaakte kaarten, kaarten met veel lieve wensen.
Ook kreeg ik een heel bijzondere kaart met een echt Geluksklavertje, vergezeld van een lange brief. Die kaart hang ik goed zichtbaar in mijn werkkamer. En ik hoop natuurlijk dat dat klavertje veel kracht heeft en voor echt geluk gaat zorgen. Ik werd er in ieder geval heel gelukkig van.
En dan kreeg ik ook deze kaart van Saskia. Daar heb ik hartelijk om moeten lachen. Ja vergeetachtig ben ik wel een beetje, maar zo vergeetachtig….? Nee, gelukkig niet 😉
Maar we moeten onze ouderdoms-kwaaltjes ook met een flinke korrel zout kunnen nemen en er eens mooi de draak mee steken. Een beetje humor houdt je op de been, nietwaar?
Vrolijk, maar misschien toch ook een beetje droevig, dat is Portuguese muziek op en top. Deze week Sara Tavares met “Coisas Bunitas”
Deze week een lied dat is geschreven door Willem Wilmink. Frank Groothof en Wieteke van Dort zingen “Tijd is geen lijn. En de muziek, ja natuurlijk, is van Harry Bannink.
We hebben nog helemaal geen plannen om te verhuizen. Toch bekijk ik graag filmpjes van “tiny houses”. Vooral omdat sommige mensen in hun hang naar klein, kleiner, kleinst hun huis(je) tot op de millimeter hebben uitgedokterd.
Er bestaan een aantal YouTube-kanalen met allerlei filmpjes en een daarvan bekijk ik met veel plezier: “Never too small” .
De filmpjes duren niet al te lang en geven een mooi inzicht hoe mensen problemen oplossen. Soms is het nogal voor de hand liggend, soms is het zo ingenieus uitgedacht.
Wie deze flat wil bekijken, klikt op de link. En vindt dan vanzelf nog veel andere filmpjes.
Nou ja, het is een beetje vergelijkbaar met “gluren bij de buren”. Eén van mijn “guilty pleasures” 😉
Vorig jaar wilden de Ganzen een nieuwe wandeling maken. Route uitgestippeld, afspraken gemaakt. Maar het ging niet door. Omdat in dat gebied de eikenprocessierups zou huizen. En daar wilden we niet aan bloot gesteld worden.
Dit jaar werd er een hele tijd niet in groepsverband gewandeld. Maar half Nederland trok in die tijd wel de wandelschoenen aan en liep van hort naar haar. De kranten stonden vol, maar over die akelige eikenprocessierups hebben we maar heel incidenteel gehoord. Nauwelijks mag ik wel zeggen.
En dat vind ik dan weer heel vreemd. Want als dat beestje jaren achtereen voor veel last zorgt, zouden die beesten dan in dit jaar ineens bijna weg zijn? Ik kan het nauwelijks geloven….!
Of waren we veel te veel bezig met dat nare C-virus? Werd daardoor alles overschaduwd? Wie het weet, mag het zeggen.
“Dit maal een begin van de week in het Nederlands, met Rob de Nijs samen met Simone Kleinsma: “Zomaar van je houden”
In elk hotel krijg je tegenwoordig geen botervlootje meer bij het ontbijt, maar kleine voorverpakte plastic cupjes met boter of ander te smeren vet. Zo’n botervlootje is natuurlijk helemaal uit de tijd. Niet rendabel, zeer onhygiënisch….
Maar vroeger kon je ook al van die kleine porties boter kopen. En die rolden toen nog helemaal niet automatisch uit een machine.
Dat werd door vrouwen aan een soort van lopende band handmatig verpakt, kijk maar.
Zo te zien kregen ze een mooie vierkante klont, waar ze telkens een klein stukje van af sneden. En dan netjes inpakken in vetvrije papiertjes.
Ondertussen zal er wel heel wat afgekletst zijn. Toch wel gezelliger dan nu zo’n kille machine….
Komt Marthy zo nu en dan op haar wandelingen in de Ardeche nog wel eens iets gezelligs en mooi vervallen tegen, hier is het meestal het tegenovergestelde. Dit is een foto van ergens in Rotterdam. Niet echt fraai, toch?
Ik begrijp niet dat mensen hun afgedankte spullen zo nonchalant op straat dumpen.
Het kan natuurlijk zijn dat de afspraken met de gemeente niet helemaal overeenkomen met jouw sloop- en renovatiewerken. Maar moet het dan zo?
Het zou een stuk schelen als we allemaal wat meer rekening met anderen zouden houden.
Ben Ali Bibi, een ontroerende tekst van Willem Wilmink, meesterlijk vertolkt door Joost Prinsen. En de muziek, ja natuurlijk, van Harry Bannink.
