Twee foto’s vandaag. Deze maakte ik deze week zelf in het Kralingse Bos.
De andere kopieerde ik dit weekend van internet. Niet te missen, het is het publiek bij de F1 race in Zandvoort.
Wat een tegenstelling!
Ik heb er zo mijn eigen gedachten over. Maar die hou ik nog maar even voor me.
Zo nu en dan lijkt het mij of we geen Nederlands meer kunnen spreken of schrijven. Reclametaal is vrijwel allemaal verengelst en op sommige punten vind ik dat volkomen onterecht. Het maakt het lezen er niet altijd gemakkelijker op.
Ik spreek beslist een behoorlijk woordje Engels maar er moeten veel mensen zijn die sommige teksten totaal niet begrijpen of verkeerd interpreteren.
Kijk nou eens naar de tweede pagina in de vernieuwde Kampioen. Ja, ik weet wel dat we al jaren spreken van een e-bike, maar een e-fiets dekt de lading evengoed. Net als een fietstocht precies verwoordt wat een fietscruise is. We hebben het ook al een tijdje over tickets, maar een (toegangs-)kaartje begrijpt iedereen toch ook?
Het zijn trouwens niet alleen reclamemensen, maar ook politici die hun betoog rijkelijk doorspekken met vreemde uitdrukkingen. En dan blijft het niet bij Engels, maar vliegt het Oud-Grieks en het Latijn je om de oren.
Kunnen we misschien weer een beetje gewoon gaan doen? Het leven is nu al raar genoeg!
Skimboarder Adrian Raza neemt niet de gebruikelijke weg naar de overkant. Hij gaat over het olifantenpad. Maar dat is dan wel het water van de Heemraadssingel.
Het filmpje dat viral ging op TikTok leek in één keer opgenomen te zijn. Maar al moesten er wel wat meer opnames gemaakt worden, het blijft een mooie prestatie!
Toch ga ik maar liever te voet, over het bruggetje… 😉
Nadat we, op aanraden van Marthy, de film La Joieuse op Netflix zagen, kozen we opnieuw voor een Franse film.
Dit keer keken we naar Le passager de l’été.
De film speelt zich af in het noorden van Normandie, in de Cotentin. De tweede wereldoorlog is voorbij en de boeren proberen hun hoofd boven water te houden. Er zijn niet genoeg jonge mannen om op het land te werken, maar soms biedt zich een losse arbeider aan.
En zo klopt Joseph aan bij Monique, een strenge en verbitterde vrouw die door haar man verlaten werd en nadien nooit meer iets van hem heeft gehoord.
Joseph is een harde werker, die het leven neemt zo als het zich voordoet. En dat kan soms tot moeilijke en gecompliceerde situaties leiden.
Een mooie film met een verrassend eind.
Al zou ik het willen, het kan niet bij ons. Geen ruimte op de muur on zo’n leuke muurschildering te maken.
Maar als je een hoekhuis hebt, of op een flat… Dat zou toch heel erg leuk zijn. En dan aan alle bewoners vragen welke boeken zij gelezen hebben of nog willen lezen.
Want de smaak voor boeken kan nog al eens uiteen lopen. Niks erg, maar juist leuk. Van kinderboeken, reisverhalen, kookboeken en doktersromannetjes tot serieuze naslagwerken. En alles daar tussenin.
Maar goed, op Facebook zag ik dat dit in Tilburg (klik) al voor elkaar is gebracht. Mooi initiatief!
We keken op Netflix naar “This is a robbery”, het verhaal van de grootste kunstroof aller tijden. Die vond plaats in 1990 in het Isabella Stewart Gardner Museum in Boston.
Leo was niet erg enthousiast over de serie, maar ik keek met veel belangstelling.
Het is geen film, maar een docu-drama. Met interviews, nabeschouwingen en terugblikken. Maar helaas, zonder antwoord op de nog steeds prangende vraag “waar zijn de kunstwerken”?
Misschien dat zoveel jaar na dato er toch nog een keer de beslissende tip gekregen wordt. Of dat per ongeluk een schuilplaats gevonden wordt waar de kunstschatten verborgen liggen….?
Dan zou er ook gezocht kunnen worden wie die dame en heer in het zwart nou eigenlijk zijn. Wat een geheimen om te ontrafelen…!
Voor het eerst weer na C-tijd naar de film. Zelfs met het OV, inclusief mondkapje. Best wel spannend.
Er waren niet veel plaatsen beschikbaar, maar daar bleven er zelfs nog van over. Maar ook vóór C-tijd was het vaak al heel erg rustig bij de middag-voorstelling. We zagen “Aznavour, le regard de Charles”.
Als Charles Aznavour in 1978 een filmcamera krijgt van Edith Piaf begint hij zijn omgeving te filmen. De plekken waar hij optreedt of waar de opnames zijn voor zijn films. Hij weet dat hij bekeken wordt, maar bekijkt door zijn lens de kijkers zelf. En dat leverde een schat aan mooie beelden op.
De film wordt gelardeerd met liedjes (uiteraard) van Charles zelf. Ook het commentaar is van hem, al werd dat door een andere voice-over gesproken.
Een prachtige film, met een mooi tijdsbeeld. Met verhalen en anekdotes uit het lange leven van Aznavour. Grappig, lief, verdrietig en ontroerend.
Een aanrader, ook als je niet zo’n enthousiaste fan van de zanger bent.
Je kunt natuurlijk alles verzamelen. Maar de grote vraag is dan “waar laat je het”?
Tegenwoordig is verzamelen via Pinterest heel gemakkelijk, want de foto’s daarvan nemen nauwelijks plaats in. Je hoeft er ook nooit iets van weg te doen.
Toch moeten er mensen zijn die in hun huis kasten vol hebben staan met allerlei verzamelingen, zoiets als deze blikken. Blikken met motorolie. Ik vind dat fascinerend. Dat je zomaar een blik olie koopt, het niet gebruikt en niet openmaakt, maar neerzet. Omdat het zo mooi is, of opvallend, of omdat het merk uit de handel gaat. En dat het dan voor het nageslacht bewaard wordt.
Het heeft ook wel wat, al die kleurige blikken. Het staat ook leuk. Maar nee, toch maar niet aan beginnen. 😉
Nu plastic in de ban wordt gedaan, lijkt me dat een nieuwe trend weer vrij baan kan krijgen. We gaan weer picknicken.
Niks boterhammetje uit het vuistje en een kant en klaar pakje drinken of flesje water. Nee, laten we weer gaan picknicken, net als de Engelse koninklijke familie.
Met zo’n prachtige luxueuze “hamper”, een flinke rechthoekige rieten koffer, gevoerd met ruitjeskatoen en voorzien van fraaie porseleinen borden, keurig bestek. Natuurlijk ook voorzien van champagneglazen en koelruimte voor een flinke magnum champagne. En (koel)dozen voor de komkommer sandwiches. En niet te vergeten een leuk peper-en-zoutstel.
Zit ik alleen nog met een klein probleempje. Want wie gaat dat dan allemaal sjouwen? En wie maakt alle lekker hapjes voor ons klaar…?
Ach, zo nu en dan een beetje dromen…. Daar is toch niks mis mee?
Het Centraal Museum in Utrecht wordt verbouwd en dus moet de gehele collectie “even” worden opgeslagen.
Natuurlijk ook het geliefde poppenhuis van Petronella de la Court moet tijdelijk naar het depot.
Dat is nogal een klus, want het huis bestaat uit wel 1.500 onderdelen. Een miniatuur boekenkast, een viool op schaal, een wafelijzer van een paar centimeter… Alles moet stuk voor stuk worden gearchiveerd, gefotografeerd, ingepakt, en klaargemaakt voor de verhuizing.
Ik ben benieuwd hoe dat in zijn werk gaat en kijk dan ook zo nu en dan mee naar dit proces. Verhuizen is in het normale leven al een heel gedoe, maar stel je voor hoe de poppen zich moeten voelen 😉
Kijk, dit is het poppenhuis. Alles minutieus in miniformaat gemaakt. Keurige dames en heren, een kraamkamer, natuurlijk een keuken en zelfs een tuin met tuinbeelden. De moderne techniek zorgt ervoor dat je je zelf in het huis waant en alle werkzaamheden ook nog op de voet kunt volgen.
