We hebben helemaal geen plannen om een nieuwe auto te kopen. Maar ja, je komt weleens wat tegen op het grote wijde web en dan denk je bij jezelf: “dat is een leukertje. Die wil ik wel hebben”.
Maar nee, voorlopig dus nog niet. Maar als reclamefilmpje toch wel geinig en leuk om even te bekijken.
Een tijdje geleden bleek dit schilderij geschilderd te zijn door Pablo Picasso. De eigenaar vertelde dat zijn moeder het verschrikkelijk lelijk vond en eerlijk gezegd… ja, daar ben ik het ook wel mee eens. Maar ja, een Picassso, een echte. Die breng je niet zo maar naar de kringloop.
Ik heb in het echt diverse werken van Picasso gezien, heb kunstkenners zien zwijmelen bij zijn kunstwerken, waar ik onverschillig aan voorbij zou zijn gelopen. Die scheve gezichten, die afgrijselijke ogen soms…
Vorige week zag ik dit plaatje en zonder te weten wie het had getekend, herkende ik ja… diezelfde Pablo Picasso. Die een prachtig ballet tekende, waaruit sprankeling, lichtheid en ontroering mij aanspraken. Want dat de man kon tekenen en een groot talent was, staat wel vast.
Dus als iemand me vraagt “Hou je van Picasso?” dan kan ik niet meteen een duidelijk antwoord geven. “Soms wel, soms niet” zal ik maar zeggen.
In zijn werkzaam leven bij de brouwer van Heerlijk Helder Bier was Leo, naast technisch inkoper en later secretaris van de OR, ook nog eens bierproever. Soms moest ie ’s morgens om 9 uur al proeven welke bieren het lekkerst waren of wat er voor verschillen zaten in de diverse brouwsels.
Voor velen lijkt dat een wereldbaan, maar voor Leo was het echt ernstig werk. Maar ja, er zijn altijd mensen die het moeten doen 😉 😉
Laatst zag ik deze foto op Instagram. Een man die bij een cosmeticafabriek werkte en moest onderzoeken of de lipstick wel echt “kissproof” was. Alle vrouwen in het bedrijf kregen gratis lipstick en hij -waarschijnlijk gekozen om zijn kale en goed te bekussen knikker- moest zich laten zoenen.
Ja, ook weer zo’n baantje dat iemand moet doen. Hoe de echtgenote van de man in kwestie reageerde, was niet te achterhalen.
Al een heel oude afbeelding, want getekend door Albrecht Dürer in 1493.
Twee hoofdkussens, met pen op papier en zo levensecht. Je kunt de kreukels er bijna uit strijken.
Waarom ik dit op mijn blog plaats? Vooral omdat zulke tekeningen op een bepaalde manier erg veel doen. Zulke simpele voorwerpen en toch zo aantrekkelijk om te zien.
Maar ook omdat het vandaag weer wintertijd wordt en we allemaal weer een uurtje extra nacht krijgen. Dus slaap lekker…!
Dit schilderij van Norman Rockwell laat niets te raden over. Het is duidelijk, dochter is te laat thuis gekomen. De schuchtere jongen achter haar kijkt schuldbewust. Hoe zal hij zich daar nou uit kunnen redden?
Het is een plaatje uit een tijd die al ver achter ons ligt. Tegenwoordig gaan jongelui uit rond de tijd dat pa en ma naar bed gaan. Hoe laat of hoe vroeg het is als ze thuis komen….. dat merken we vanzelf wel.
Maar ik moest toch weer terug denken aan de keren dat ik ná 12 uur thuis kwam en moeder al boos boven aan de trap stond. Vóór 12 uur, en geen minuut later. Tijd was tijd en daar had ik me aan te houden!
Deze foto ontdekte ik op Facebook. Kantklosters die een enorm kanten kleed afwerkten.
Kantklossen is een bijna uitgestorven beroep geworden. Wie verwerkt er nog handgeklost kant en – nog veel belangrijker- wie kan en wil nog kantklossen?
Ik denk dat er nog wel wat oudere vrouwen in Brugge of Bretagne zijn, maar zouden die dan zo’n groot kleed willen maken? En voor wie? Want zo iets leg je toch niet meer op tafel?
Het lijkt me een kleed voor een speciale (koninklijke) gelegenheid, een kerkelijk ritueel misschien? Maar waar zal het nu opgeborgen zijn? Ik gok er op dat het in een speciale museumkast is verdwenen en nooit meer tevoorschijn zal komen.
Wel heel bijzonder om te zien en ook de vrouwen, die er geheel in klederdracht aan werken. Een beeld uit vervlogen tijd.
Was het nou mijn moeder of mijn zus die zo’n handige boodschappenlijst had? Een apparaatje waarmee je met pennetjes kon aangeven wat je die week in huis moest halen. Ik herinner het me wel, maar hoe het precies ging weet ik niet meer.
Nam je zo’n ding mee naar de kruidenier? Of moest je je lijstje nog even opschrijven, met dit ding ter herinnering? Ik denk het laatste en dat is dan weer niet zo handig, want dat briefje bleef maar al te vaak op tafel liggen.
Maar eens was het een wonder van vernuft. Hoe kwamen ze erop…. wat een handig idee! Dat was in de tijd dat er nog maar één of twee soorten van elk artikel was.
Nu moeten we ook nog vermelden welk merk, welke soort van jam, boter, melk of crackers we willen. Nu staat het lijstje in mijn telefoon. En presteer ik het nog om iets te vergeten of, nog gekker, voor de tweede of derde keer iets te kopen dat al lang in de voorraadkast staat.
Maar dat zal aan de leeftijd liggen…?
De vraag was “wat wil je? Meteen 1.000.000 euro, cash in je hand. Of 0,01 cent en dan elke dag een verdubbeling, een maand lang?”
Dat moest ik even uitrekenen. Al vermoedde ik wel dat het verdubbelen heel snel zou gaan en misschien wel voordeliger uit zou komen.
En dat klopte! Want na dertig dagen is die ene cent opgelopen tot ruim 10.000.000 euro!
Ik ga dus voor de tweede mogelijkheid. Nou ja, natuurlijk moet ik nog wel iemand vinden die het me geven wil….. 😉 En ja, dat mag na afloop, met een digitale bijschrijving op m’n rekening.
Ik zag deze foto op internet, ik weet niet meer waar. Maar onmiddellijk was ik terug in de tijd. Lang, lang, heel lang geleden, de tijd dat ik bij mijn oma in het kleine keukentje stond.
We kwamen er niet zo vaak op bezoek. Maar als we er dan waren, wilde ik altijd meteen weer kijken naar dat mooie rek, met die fraai versierde potten.
Ik was veel te klein om er bij te kunnen, maar soms wilde iemand me wel optillen of liet oma me zien wat er in zat. En dan geurde de keuken ineens naar… ja waar naar?
Naar laurier, kaneel, nootmuskaat. En misschien ook wel naar gember of kurkuma. De enige zus van mijn vader, tante Truus, was in Indië geweest en had het nodige meegenomen. Bij haar rook het ook altijd anders dan bij ons thuis, maar wel heel lekker, vond ik.
Die kruidenrekken zijn al weer lang uit de mode. En allerlei exotische kruiden kunnen we nu te kust en te keur kopen in de supermarkt of toko. Maar dat voelt toch net een tikkie anders dan toen…
Hier in Nederland draaien we de kraan open en er komt prima drinkbaar water uit. Een luxe die we maar zelden naar waarde schatten.
Dat was in Rotterdam niet altijd zo, want in januari 1963 kwam er bij ons verschrikkelijk bocht uit de kraan. Zout en vies. Daar kon mijn moeder niet mee koken, thee en koffie zetten werd onmogelijk. Het was een ramp op plaatselijk niveau. Heel Rotterdam moest op een andere manier aan water komen.
Mijn vader werkte destijds bij de Heineken Brouwerij en daar werd water uit een eigen bron getapt (en tot bier gebrouwen). Genereus zette de brouwerij de waterkranen open om de Rotterdamse bevolking van water te voorzien.
Maar ook het waterleidingbedrijf zette tankwagens in en verdeelde op regelmatige tijden overal in de stad zuiver en schoon water. Vrienden en familie in streken met goed drinkwater kwamen langs om jerrycans vol af te leveren. Dat water werd als goud, we deden er erg zuinig mee.
Nog lang had het Rotterdamse water een vreemde bijsmaak, maar gelukkig komt er bij ons nu heerlijk helder water uit de kraan!
