Bron: Facebook / Art Institute of Chicago / Soul space
Meteorologen hebben er een ander mening over, die beginnen de herfst al op1 september. Maar ik ben van de oude stempel en hou het gewoon op 21 september. Vandaag dus.
Vanaf vandaag wordt het steeds kouder en kouder, natter en natter. Mistflarden versieren de ochtend en de wind raast bij tijd en wijle langs het huis.
Binnen maken we het weer knusser. De kaarsen worden uit de kast gehaald, er geurt stoofvlees en rode kool op het fornuis. Het warme dekentje ligt al klaar om koude knieën te voorkomen. En bij dat seizoen hoort dit kunstwerk van Escher “De drie werelden”.
Pure schoonheid van al het verval dat ons naar de winter leidt en dan weer langzaam aan richting lente 😉
Bij Bettie zag ik een muurschildering met pepertjes en leerde ik dat in Italië wordt geloofd dat die zouden beschermen tegen ongeluk, diefstal.
Ik wist het niet, maar al lang geleden kochten wij slierten nep-pepers in China, die jaren aan onze kast hebben gehangen. Goed zichtbaar van buitenaf, maar helaas door de tand des tijds vergaan tot stof, letterlijk!
Deze foto werd gemaakt in Turkije, waar pepers waarschijnlijk ook dienen ter afwering van kwade geesten.
Niet zo gek, want een pepertje kan je danig van je stuk brengen. Als je er op bijt, als je sap in je ogen krijgt. Dus wie weet….
Straks even op mijn boodschappenlijstje zetten en wat extra pepertjes op een goed zichtbare plek leggen. Tenslotte weet een mens maar nooit….!
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Al weer lang geleden maakte ik diverse dingen van zoutdeeg. Dat werkte prima en ook de kinderen vonden het leuk om mee te spelen. Mijn kinderen zijn al weer volwassen en kleinkinderen hebben we niet. Maar voor grootouders lijkt me dit een leuk recept. Als de kleinkinderen komen logeren, de uitstapjes op zijn en de regen uit de hemel gutst, dan kun je heerlijk gaan rommelen met dit deeg.
Dit filmpje vond ik op Instagram: deeg gekleurd met levensmiddelenkleurstof.
Bron: Instagram / Julia.Kreativblog
250 ml. water 20 ml. olie (plantaardig of babyolie) 5 gr. citroenzuur (optioneel) 100 gr. zout 200 gr. meel (levensmiddelen)kleurstoffen naar keuze
Water en olie bij elkaar doen, aan de kook brengen en circa 3 minuten zachtjes laten koken. Dan alle andere ingrediënten erbij doen en goed kneden (met een handmixer want het is heet). Als het enigszins is afgekoeld de kleurstof er door kneden.
Misschien kunnen Nederlanders of Amerikanen het zich niet voorstellen, maar Italianen kunnen woedend worden wanneer er gerommeld wordt met hun gerechten. In Italië kook je gewoon. Met goede, liefst verse, ingrediënten. En ja, dat is altijd gewoon heerlijk!!
Bron: Google foto’s / DPG pers
Het hoeft helemaal niet ingewikkeld te zijn, want neem nou pasta carbonara: alleen pasta, pancetta of spekjes, ei en Parmezaanse kaas. Niks meer of minder. Dat is helemaal niet moeilijk om klaar te maken. Een handige Nonna draait er haar hand niet voor om.
En wat doet Heinz, je weet wel van de soep in blik? Die levert binnenkort pasta carbonara, ook al in blik. Met wel 25 ingrediënten. Voorlopig alleen nog maar in Groot Brittannië. Maar nu al zijn de Italianen totaal van de kook. Hoe durven ze zoiets op de markt te brengen….!
Nog even en er breekt een ware revolutie uit, want dat pikken de Italianen niet. Alleen echte pasta, en daarmee geen gerommel. Basta!!
In deze tijd van super korte Whatsapp-berichten komen de leestekens nogal eens in het geding. Wie gebruikt die nou nog?
Bron: Instagram / Womensright news
Alles wordt heel beperkt weergegeven, soms met onverklaarbare (voor mij althans) afkortingen. Ach ja, we zullen er aan moeten wennen.
Maar we mogen toch niet vergeten dat al die leestekens er niet voor niets zijn, dat een punt, een komma of een ander leesteken een wereld van verschil kan maken. De hele betekenis van een zin kan overhoop gegooid worden. Kijk maar eens naar deze tekst:
Die mannelijke studenten dachten nog dat een vrouw, zonder man, niks was.
Nicole Barbe Ponsardin trouwt met haar grote liefde Francois Clicquot, zoon van een Franse wijnboer. Hij voert de scepter over een wijngaard en heeft speciale ideeën over hoe de wijnstokken verzorgd moeten worden. Ook Nicole gelooft in de methodes van haar man.
Als Francois overlijdt, blijft Nicole achter met haar dochtertje. Nicole is vastbesloten om het wijngoed voort te zetten. Al stuit dit op grote tegenstand van andere wijnboeren, ook van haar schoonvader. Maar met de hulp en raad van een wijnhandelaar en de steun van haar arbeiders lukt het haar.
Ze zet door, weet de kwaliteit van de champagne tot grote hoogte te brengen. Soms tot diep in de nacht zit ze in haar laboratorium om wijn te proeven, melanges te creëren en het fabricageproces te verbeteren. Sommige methodes die zij bedacht heeft, worden nog steeds door alle champagnehuizen gebruikt.
En dan, eindelijk maakt ze winst, ook al doordat ze beschikt over een goed gevoel voor zakelijkheid.
Het was een mooie film, al had ik graag nog meer gezien van hoe het verder met haar ging.
Dit zijn borden die op een bepaald traject in Duitsland lang de autobahn staan.
Ze staan op exact 2,5 kilometer van elkaar. Dertien zijn het er en dat traject is dus 32,5 kilometer lang. En waar dienen die borden dan voor? Dat zijn borden voor zelfrijdende auto’s.
Voorlopig zijn het nog maar weinig en op een speciaal daartoe aangewezen weg. Maar stel je de wegen eens voor als dat gemeengoed wordt. Want er zullen toch nog lange tijd gewoon bestuurbare auto’s blijven rijden. Gek hè, maar ineens komt het woord “chaos” in me op.
Het kan trouwens nog hééél lang duren voor we ons wagentje niet meer hoeven te besturen. Misschien gebeurt het wel nooit. Maar er wordt op dit moment mee geëxperimenteerd, volgens dit artikel.
We kunnen de ontwikkelingen natuurlijk niet tegenhouden. Maar of ik zelf een zelfsturende auto zou willen…?
Bij mij staat/ligt een grote skippybal op zolder. Al een tijdje gebruik ik die niet meer, maar ik heb er met succes oefeningen op gemaakt voor een steviger knie. Dat je zo’n ding ook nog voor andere zaken kunt gebruiken, wist ik niet. Totdat ik Het Natuurblad van De Natuur- en Vogelwacht Biesbosch las.
Bron: Google foto’s / Flow Magazine
Ik vat het artikel hier kort samen. Jammer genoeg is het niet elders op internet te vinden. Wie het hele artikel wil lezen, klikt hier voor een foto.
Zo’n bal is heel handig om het nest van een visarend te beschermen. Visarenden maken hun nest op grote hoogte in bomen, maar ook soms in een hoogspanningsmast. Wanneer aan zo’n mast werkzaamheden moeten worden uitgevoerd, behoort het nest verwijderd, opgeslagen en na afloop van de werkzaamheden terug worden geplaatst. Eenvoudig op papier, lastiger in de praktijk.
Maar er is altijd wel iemand die een oplossing bedenkt. Want nu wordt een nest wat in de weg ligt, weggehaald, in een skippybal gelegd en met touwen en netten “even” verderop geplaatst.
De werkzaamheden kunnen dan worden uitgevoerd, want de visarend kan veilig in en van zijn nest. En als de weersomstandigheden werken aan de mast verhinderen, blijft het nest toch bereikbaar voor de visarend. En zijn de werkzaamheden afgerond, wordt het nest weer uit die bal gehaald en zoveel mogelijk op zijn oude plek terug gelegd.
Nou ja, zo heel simpel zal het in de praktijk niet zijn. Maar op deze manier wordt de visarend niet al te veel gestoord en de stroomvoorziening blijft gewaarborgd.
In mijn schooltijd kregen we schoolmelk. Ik heb het maar heel kort gedronken.
Jesses, zo’n krat werd vlak bij de verwarming gezet en de melk was dus lauw als je het kreeg. Ik was sowieso een lastig etertje en lauwe melk… Brrr, niks voor mij!!!
De doppen van de melkflesjes werden verzameld voor de Missie of een ander doel. Mijn school was openbaar, dus gerelateerd aan een of andere religie…? Dat betwijfel ik nu.
Toen onze kinderen naar school gingen, kregen ze pakjes mee. Later kocht mijn zus leuke mini-thermosflessen. voor de jongens. Daar had ik een keer warme chocolademelk in gedaan. Einde verhaal, want de melk was zuur geworden en onze kinderen hoefden dus ook geen melk meer mee.
En nu vraag ik me af of de kinderen van nu nog wel wat drinken op school…?
Er zijn van die dingen, die het leven zeer onaangenaam kunnen maken. Niks ernstigs of bijzonders, maar uitermate vervelend. Zoals een kriebel aan je neus.
In het dagelijks leven geen probleem. Je wrijft even en dan is het voorbij. Maar hoe doe je dat dan als je een grote helm op hebt, zoals astronauten. Die zitten helemaal in hun ruimtepak, dus krabbelen is geen optie. Die helm zet je ook niet zomaar af….!
Maar voor (bijna) elk probleem is wel oplossing te vinden. Je moet er natuurlijk wel opkomen. Deze foto uit 1972 laat zien wat er op bedacht is.
Aan de binnenzijde van de helm werd op een strategische plek een stukje ruw klittenband (Velcron) geplakt. En daar kon de astronaut bij een kriebel zijn neus aan krabbelen. Simpel, maar toch heel ingenieus bedacht.
Hoe het verder moet, als hij ook nog gaat niesen…? Dat vertelt het verhaal niet!
