Drie mooie mannen, drie mooie meisjes (Zazi) en Italiaans ijs, alle ingrediënten voorhanden voor een liedje over liefde. Dat komt mooi uit op deze Valentijnsdag.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Ik weet niet meer wie me er op attent maakte, maar het was een prima hint om op Netflix te kijken naar “The biggest little farm”.
Het is maar een kleine aanleiding om een boerderij op te gaan starten. Het is de belofte aan hun hond om niet meer te verhuizen. Maar de impact is groots.
Van een flatje naar een landgoed, met ruimte te over, de wil om er iets moois van te maken en de hulp van een bevlogen groendeskundige, verandert een jong stel een flinke lap kale grond in een prachtig en vruchtbaar stuk natuur.
Dat het niet zonder slag of stoot gaat, spreekt vanzelf. Het is buffelen, maar er komt hulp. Wat eerst kaal en onherbergzaam was, lijkt later een Tuin van Eden.
Er zijn mensen die geen knoflook willen eten. Die moeten dit blog maar gauw voorbij laten gaan, want dit staat werkelijk bol van de knoflook.
Ik kwam het filmpje tegen op YouTube en was meteen verkocht. Knoflook zit vrijwel dagelijks in ons eten en dit recept is het summum van knoflook gebruiken. Maar liefst 12 BOLLEN gaan in deze soep.
Om te proberen maakte eerst de halve hoeveelheid. Leo en ik vonden het heerlijk. En de week daarna vroeg ik of onze kinderen het ook wilden proeven. Het leek ze wel wat. En maakte ik dus een pan vol soep volgens het recept.
Natuurlijk bakte ik ook de focaccia erbij. Er bleef nauwelijks iets over en dat zegt dus wel wat.
Via Netflix keken we naar de Franse film “Bienvenue parmi nous” en daar hebben we geen spijt van. Mooi verfilmd, goed gespeeld en een levensecht verhaal.
Taillandier is kunstschilder maar zit in een soort van midlife crisis. Hij heeft geen lol meer in het leven, schildert telkens min of meer dezelfde doeken. Het liefst zou hij de ganse dag willen slapen.
Op een dag besluit hij er vandoor te gaan. Zomaar, op de bonnefooi rijdt hij door Frankrijk. En als hij op een avond in de stromende regen voor een stoplicht staat, stapt plotseling Marylou is. Haar moeder heeft haar het huis uitgeschopt.
Wat moeten ze nou? Na enkele dagen hier en daar te zijn gestopt, besluit de schilder een huisje aan het strand te huren. Het gaat niet zonder horten en stoten, want Marylou is een dwarse tiener, die de regels van Taillandier maar ouderwets vindt. Maar dat hij haar schildert, bevalt haar wel.
En dan komt het hele verhaal in een stroomversnelling en komt alles toch weer op zijn pootjes terecht.
Een echte feel good film, goed voor een gezellige avond.
Deze jonge rups ziet er opvallend en een beetje afschrikwekkend uit. Die grote ogen zijn nep, gewoon een paar doneke vlekken. Maar een vogel zou er van schrikken. Ik denk ik ook 😉
Het is de rups van het Groot Avondrood, een inheemse vlinder in Nederland. Maar wil je dievlinder een keertje spotten, moet je wel ’s nachts op zoek gaan., want het is een nachtvlinder.
En die vlinder is helemaal niet afschrikwekkend, nee eerder eetlustopwekkend.
Je zou er zou een mierzoet snoepje in kunnen zien. Zuurstokroze en een allerliefst beestje.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
De man waar ik voor werken zou bij het expertisebureau, behandelde heel veel schade bij de ECT, de European Container Terminals. Het was 1990 en het had die week verschrikkelijk gestormd.
Zo hard, dat één van de kranen op het terrein van ECT losgeschoten was. Die kraan, van het fabrikaat Nelcon en liefkozend de Nelly nr. 4(?) genoemd, was daarna op drift geraakt en over de rails tegen een andere kraan gereden, die op zijn beurt een duwtje gaf aan een andere kraan. Het was mij een raadsel hoe zo’n gevaarte zomaar losschieten kon. Maar later zou ik nog wel andere staaltjes van wind- en stormkracht tegenkomen.
Helaas kon ik nergens meer een foto van deze schade vinden. Foto’s waren nog analoog en veel minder in gebruik als nu.
Ik werd onmiddellijk in het diepe gegooid. “Mag ik het meteen dicteren?” vroeg de expert. En zo begon ik aan een ellenlang rapport over deze miljoenenschade. Ik kwam woorden en uitdrukkingen tegen die ik nog nooit gehoord had, maar die zich wel in mijn geheugen vastgezet hebben. Het was een heel enerverend begin van mijn loopbaan bij het expertisebureau. In de 15 jaar die ik er totaal werkte, heb ik niet veel van zulke spectaculaire schades gezien.
Havens en hun bedrijvigheid vind ik nog altijd heel fascinerend. Geen wonder dus, dat het blog van Marthy mij ook aan het schrijven zette.
Nota bene: Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet.Daarom probeer ik ook altijd de link erbij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.
Hoewel mijn moeder zelf make-up gebruikte, zij het zeer bescheiden, was het voor mij lange tijd verboden. Ik denk dat mijn moeder me nog graag lang “kind” wilde laten zijn.
Maar een puber in de roerige jaren 60 botste natuurlijk met die opvatting. Ik wilde ook me opmaken, liefst van die koolzwarte ogen, lijntjes, mascara. Bij gebrek aan de nodige financiën zette ik dus mascara op mijn verlanglijstje voor de Sint, met daarbij nagellak, felrood, lippenstift en misschien ook wel zoiets als compactpoeder.
Bron: Foto van Facebook
De sint was lief en toen ik dolgelukkig met mijn doosje mascara van school thuis kwam, liet ik dat uiteraard trots aan mijn moeder zien. Ik hoopte en verwachtte dat zo’n cadeautje wel door de beugel zou kunnen.
Helaas, moeder was nog net zo streng en het doosje verdween stante pede in de vuilnisbak. Hoe boos en verdrietig is ook was, geen pardon. Dat was niks voor nette meisjes. Ach, soms is de logica van een ouder ver te zoeken 😉
Het duurde nog een tijdje tot ik zelf ging verdienen en dus make-up kon betalen. En ik zwaar opgemaakt de wereld in ging. Nog steeds tot groot ongenoegen van mijn moeder. Gek toch, dat verbod. Want roken bracht heel wat minder moeilijkheden met zich mee.
Inmiddels gebruik al jaren geen make-up meer omdat dat allergische reacties geeft. Roken heb ik ook al jaren opgegeven.
Ik wens je voor het nieuwe jaar wandelingen in een winterwitte wereld, een lente vol van bloesem en nieuw leven. Ik wens je zonnige zomerdagen en een herfst met weinig storm, maar vol spetterende kleuren.
Maar bovenal wens ik je VEEL GEZONDHEID en de wereld weer code-vrij
