Altijd fascinerend zo’n wereldbol. Maar ooit geweten hoe die gemaakt werden.
Dat laat dit filmpje zien, van het maken van de bol tot het plakken van de afbeeldingen. Het is al een wat ouder filmpje, dus misschien wordt alles nu wel geheel automatisch gedaan. Dat zal technisch wel mogelijk zijn, maar dit knippen, plakken en priegelen vind ik toch veel leuker om te zien.
Vorige week brachten we een bezoek aan de fototentoonstelling van Johan van der Keuken in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam.
Prachtige foto’s, nog heel veel in zwart/wit. Dat maakt ze soms wat somber, maar vaak ook heel poëtisch.
Ik vond vooral mooi dat veel portretten zo naturel waren.
Ook waren er veel foto’s uit de tijd dat Van der Keuken in Parijs studeerde. Nog zeer jong, maar al duidelijk erg getalenteerd.
Op diverse plekken kon je ook stukken uit films van Van der Keuken zien en beluisteren via koptelefoons.
Een mooie tentoonstelling.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik de straatnamen onder de loep nam. En dan zou ik mijn eigen straatnaam helemaal niet genoemd hebben: Geluksklaver.
De naam leverde een klein prijsje in de loterij, maar extra geluk? Het is maar hoe je het beziet. In ieder geval wonen we er heel fijn en al weer een heleboel jaren.
Geluksklaver is een bolletje, niet winterhard. Het is een beetje onopvallend plantje tussen al het andere groen, maar wel lief met kleine roze bloemen. Er bestaat ook een paarse variant, die wel duidelijk aanwezig zal zijn.
Vaak zijn er kleine potjes met wat bolletjes en aarde te koop. Dat is dan weer leuk als een klein cadeautje.
Hoe hoger iemand op de maatschappelijke ladder klimt, hoe dieper hij kan vallen.
Ik ben nooit zo’n fan geweest van DWDD, heb weer wel met plezier naar Chansons! gekeken.
Alle loftuitingen over Matthijs van Nieuwkerk vond ik bij tijd en wijle nogal overtrokken. Hij kan goed presenteren en jarenlang zo’n programma dagelijks op de buis brengen, is absoluut een prestatie.
Maar nu vallen allerlei mensen over hem heen, vertellen ze hun ervaringen van jaren her. De afgod is van zijn voetstuk gevallen.
Werd hij eerst jarenlang bewierookt en met goud en glitter omhangen, geprezen alsof nooit meer iemand zijn status in medialand zou kunnen weerstreven, nu ineens is hij geduikeld en wordt hij becommentarieerd door “vrienden” die men zijn ergste vijand niet toe zou wensen.
Tja, als u niet wilt wat u geschiedt, doe dat dan ook maar bij een ander niet….
Als je veel door de bossen struint, een hond hebt en er dus wel elke dag, weer of geen weer, er op uit moet, dan heb je vast wel een stevig paar kaplaarzen.
Maar ook de stevigste dingen gaan wel eens kapot en repareren is niet altijd mogelijk. Dus wat doe je met oude kaplaarzen?
Je zou er wat planten in kunnen zetten of als paraplubak kunnen bestemmen. Nou nee, zo somber.
Maar heb je nou een flinke voorraad lekke laarzen, dan kun je natuurlijk zo’n hond maken.
Staat wel erg leuk voor de deur. Of ie ook inbrekers of ander gespuis tegenhoudt?
Daar zou ik niet te veel op rekenen.
Het hoort niet, een gesprek afluisteren. Vaak gaat het over dingen waar je geen benul van hebt en gaat het hele gesprek langs me heen.
Maar laatst, in de tram, kon ik er niet aan ontkomen. Twee vrouwen stapten in en gingen achter me zitten. En meteen steeg een wolk van parfum op. Het was absoluut niet mijn geur, maar ja over smaak valt niet te twisten.
Dat vond de ene dame waarschijnlijk niet, want ze merkte op dat het in enen wel “een beetje naar eh… vreemd rook.” De andere dame reageerde een beetje aangebrand. “Dat zal mijn nieuwe parfum zijn”. “Oh, eh… nou ja niet echt een lekker luchie” antwoordde de vrouw. Gepikeerd reageerde de ander “het was wel erg duur hoor”. “Oh ja, hoeveel dan?” “Tweehonderd euro voor zo’n flessie”. Ik denk dat er een maat werd aangegeven. “Tweehonderd voor zo’n beetje? Ken je beter een fles Airwick kopen. Veel voordeliger!”
Ik moest mijn lachen inhouden en kon me natuurlijk ook moeilijk omdraaien. Maar wat had ik graag het gezicht van de parfummevrouw gezien.
Geen idee hoe het verder ging. Ze zwegen abrupt en waren al snel bij hun halte en stapten uit.
Zo langzamerhand krijg ik het gevoel dat ons comfort stukje bij beetje wordt afgebroken.
In de afgelopen jaren kon het niet op. Keukens, badkamers, verwarming, open haarden, houtkachels, barbecues uitgroeiend tot buitenkeukens. En vaak genoeg dacht ik dat het heus ook wel een beetje minder kon.
Er hoeft geen vlees op je bord te liggen, het kan heus wel minder. En al ben ik het er op sommige punten mee eens, moeten we dan echt helemaal terug….?
Nu zitten we in een periode van indammen, minderen, rustiger aan doen. De verwarming een paar graden lager, niet elke dag douchen en zeker niet regelmatig je bad vol laten lopen. En doe je het niet voor het milieu dan gaat het wel om je portemonnee.
Elke generatie wil zijn kinderen net iets meer geven. En nu lijkt dat net niet te kunnen. We hebben eigenlijk veel te veel, zo veel overvloed, dat we alleen nog maar terug kunnen. Maar terug naar waar?
Naar koude slaapkamers, met ijsbloemen op de ramen, Met schrale maaltijden, honger…? Naar walmende olielampen of haperende noodkacheltjes.
Het kan geen kwaad eens wat vaker te bedenken dat het misschien helemaal niet noodzakelijk is om weer eens iets aan te schaffen. Dat het met de oude spullen best nog wel even kan….
En laten we het vooral met humor benaderen. Het is tenslotte al vaker aan de orde geweest. Luister maar eens naar dit lied dat Annie M.G. Schmidt schreef in 1973: “Schaarste”, gezongen door Conny Stuart.
Suddenly, een prachtig lied van Olivia Newton John, live gezongen in het Sidney Opera House in 2015.
Kom, we starten de week op muziek uit een stukje uit een ingekleurde film. A day at the races (1937), met Lindy Hoppers, die danst op “All God’s Chillun Got Rhythm”.
Geluk is niet te koop, voor geen prijs.
Soms kun je het vinden in een klein hoekje. Zoals weten dat er voor de volgende dag geen dringende dingen gedaan hoeven worden, dat je eigenlijk gewoon een “snipperdag” kunt nemen.
Dan mag de wekker dus wel uit. Dat opent de weg naar een heerlijk dromenland 😉 😉 😉
