Er zijn mensen die geen koffie lusten. Ik weet het, maar wij beginnen de dag altijd met een lekker kopje koffie. Als ik de trap af loop, geurt de koffie me al tegemoet. Die heeft Leo dan gezet. En dan drinken we de eerste kop. Heerlijk!
Ik heb total geen last van een ochtendhumeur, maar van koffie word ik altijd nog een beetje opgewekter.
Dus wie vandaag wat mopperig, bedrukt of een beetje verdrietig is, probeer een flinke kop koffie. Misschien knap je er van op.
In de jaren tachtig kwamen wij regelmatig in Duitsland. We moesten vaak omrijden, want over het grondgebied van Oost-Duitsland mochten we niet. Het IJzeren gordijn sloot dat gedeelte hermetisch af. Wie in de buurt kwam, stuitte op een hoog hek, bloedhonden die onmiddellijk aansloegen en verdekt opgestelde politiemensen.
Meermalen bezochten we grensplaatsen, waar mensen stonden te zwaaien naar de overkant. Soms hadden ze grote borden bij zich om kenbaar te maken wie ze waren. Daar in de verte stonden dan in portieken of achter bomen verscholen mensen, familieleden die men al heel lang niet gezien of gesproken had. Zwaaien naar het westen, dat was verboden. Angst heerste, dat voelde je ook van verre. Heel beklemmend. En waarom? Zo goed was die heilstaat toch niet.
Dit is een foto (gevonden op Facebook) uit de tijd die we maar al te graag achter ons laten. Mensen die hun kinderen tonen aan hun grootouders, die onbereikbaar woonden in Oost Berlijn.
Met hoeveel tamtam en festiviteiten hebben we in 1989 de val van de Berlijnse muur gevierd. Vanaf dan zou het allemaal anders worden. Glasnost, vrijheid…
Maar is het allemaal bewaarheid? Nog dagelijks kunnen we zien hoe jonge mensen sneuvelen, voor hun leven verminkt worden, mensen uit hun huizen en land verdreven worden. Het maakt niet uit aan welke kant je staat, de ellende is voor alle slachtoffers gelijk en meer dan verschrikkelijk.
Ik weet dat we het niet altijd met elkaar eens zijn, maar moet dat altijd met geweld bestreden worden? Wie oh wie heeft zoveel moed om water bij de wijn te doen? Wie begint met vredesonder-handelingen, zoekt naar een oplossing?
Van de politici met stoere taal en spierballen emoticons moeten we het niet hebben. Zij blijven veilig achter het spreekgestoelte en maken vrolijk lachend selfies. En dan beloven ze, nippend van een drankje, nog meer en sterkere wapens.
Er zijn jeugdherinneringen die met de regelmaat van de klok terugkomen. Leo en ik kunnen daar vaak over praten. Hoe we als kind dit, of dat, altijd als en nooit, want….
Maar zo’n herinnering dan ook beschrijven is vaak wat moeilijker. Maar soms ontdek je op internet een foto en dan wordt het meteen een stuk simpeler om het verhaal vorm te geven.
Dit is een foto van een piepklein patatzaakje dat vroeger in de Da Costastraat was. Op weg naar oom Cor kwamen we er langs. Het was maar een kwartiertje lopen van ons huis en al op de heenweg verlangde ik hevig naar zo’n gezellig warm zakje patat. En ik wist dus dat ik daarom zou vragen als we terugliepen.
Eigenlijk wist ik al zeker dat ik nul op het rekest zou krijgen. Maar soms… dan gingen mijn ouders overstag. Het leek me het toppunt van heerlijkheid om zo’n zakje dan lopend leeg te eten. Maar dat kon ik echt vergeten. Eten op straat vonden mijn ouders niet netjes.
Dus werd de patat keurig verpakt in vetvrij papier. En kon ik het thuis, netjes aan tafel en uitgespreid op een bordje, opeten. Gek hè, maar de lol was er dan al bijna helemaal af. De patat was koud en smaakte me absoluut niet meer zo lekker.
Tegenwoordig is eten op straat al lang niet meer “not done”. Maar nu is de zak me te groot en dus… zelden dat ik een patatje op straat eet.
Via Marthy van Heen en terug naar de Ardèche kwam ik op deze site van Elisabeth. Zij startte een nieuwe rubriek op haar ook al nieuwe vervolgblog en vroeg om dagelijkse recepten. Want koken moeten we toch regelmatig en dan zijn recepten nooit weg.
Dit maakte ik deze zomer, maar vergat er een foto van te maken. Dus moet een oude foto van Google maar helpen 😉
FLAMMKÜCHEN MET CHAMPIGNONS
1 rol flammküchen deeg
250 gram kastanjechampignons in plakjes
1 rode ui, in (halve) ringen
1 rolletje geitenkaas
1/8 ltr. Crème fraiche
1 teen knoflook, geperst
1 kleine eetlepel vloeibare honing
Peper en zout naar smaak
Leg het deeg met papier en al op een bakplaat.
Meng de knoflook door de crème fraiche en verdeel niet te dik over het deeg.
Verdeel dan de champignonplakjes en uienringen regelmatig over de deegplak.
Snijd het rolletje geitenkaas in plakjes en verdeel dit over de flammkuchen. Peper en zout naar smaak hierover strooien.
Sprenkel ook zuinigjes wat honing. (Ik gebruikte hiervoor zo’n buisje wat je krijgt bij (munt)thee)
Bak af in een voorverwarmde oven (200 graden Celsius). Na ongeveer 15 minuten is de flammküchen goudbruin en serveer klaar.
Als alternatief kun je ook pizzadeeg of tortilla’s gebruiken als ondergrond.
EET SMAKELIJK!
Toen wij in Londen waren, gingen we ook naar het Ragged School Museum. Wat ik me daar bij moest voorstellen wist ik natuurlijk nog niet. Maar het zou tonen hoe in de negentiende eeuw kinderen, die aan de rand van de samenleving stonden, toch naar school konden.
Het museum was gevestigd in een oud gebouw en had nog niet zo veel objecten te tonen. Maar misschien juist daardoor maakte het een diepe indruk op ons. Er hingen foto’s uit de tijd van de oprichter, Dr. Bernardo. Hij startte in 1877 met het onderwijs aan kinderen die in lompen en zonder schoenen langs de straten zwierven. Er was een klaslokaal uit die tijd, documenten en spullen die eigendom waren van Dr. Bernardo. De sfeer was zonder meer authentiek en je kon je zo in de tijd van toen wanen.
Het waren geen slechte kinderen, maar geboren in een gezin waar geen geld voor allerlei noodzakelijke dingen was. De buurt werd bewoond door mensen uit verschillende delen van Engeland, maar ook door immigranten.
Er waren nogal wat slechte woningen zonder ook maar de geringste vorm van hygiëne. Onderwijs was nog niet voor iedereen beschikbaar, alleen wie geld had kon zijn kinderen laten leren.
In de opleiding werd het accent gelegd op een vak leren, zodat later in het eigen onderhoud kon worden voorzien. Ook meisjes kregen toegang tot de school en leerden voor bediende of een betrekking in de huishouding. Sommige leerlingen gingen later emigreren en werden boer in Canada.
Het museum is een bezoek zeker waard. Al is het alleen al om een tegenwicht te geven voor het leven van nu, waar luxe en overdaad zo duidelijk aanwezig zijn.
Keuzes, keuzes, keuzes, het leven bestaat uit dagelijks diverse keuzes maken. Het begint ’s morgens en het eindigt ’s avonds pas. Moet ik dit, zal ik dat, wil ik wel hier naar toe, of toch maar liever daar naar toe? Ga ik lopen, met de fiets, met de auto, met het openbaar vervoer? Een mens kan het weleens te veel worden.
Zo ook Jan van Jan, Jans en de kinderen. Hij heeft trek in een broodje kroket. Hoe moeilijk kan dat nou wezen? Nou… hij moet kiezen tussen kroketjes met kaas, paddenstoelen of compleet vegan. Zijn keuze voor een vleeskroket lijkt niet voorhanden. Wel zijn er diverse variaties.
En dan hebben we het nog niet eens over het broodje, want ook daar is de keuze reuze. Het wordt hem allemaal te moeilijk, dus besluit Jan dan maar een frietje te nemen. Och heden, ook daar is er keus te over.
Hongerig slaat hij zich tegen het hoofd. Je zou toch koppijn krijgen van al die mogelijkheden. Gelukkig ben ik dus niet de enige die al die variaties soms te veel van het goede vinden 😉
Vorige week zag in het Duitse consumentenprogramma Markt een item over de “Hot chip challenge”. En dan denk ik dat de wereld compleet gek is geworden.
Voor ongeveer 10 euro koop je een doosje met daarin één chip, maar dat is wel de heetste chip ter wereld.
Hoewel wij van pittig eten houden, weet ik uit ervaring dat het ook veel en veel te heet kan zijn. Sambal is al heet, maar de Carolina Reaper peper is 1100x zo heet.
Je zou denken “laat maar staan”, maar nee hoor. Er loopt een “challenge” op internet. Je koopt zo’n doosje met die chip, eet hem op en filmt je reactie. De kunst (?) zou zijn, dat je onbewogen voort gaat. Maar de meeste mensen weten lange tijd niet waar ze het hebben. Kokhalzen, hoesten, tranende ogen, buikpijn, misselijk, hoofdpijn, nou ja, te gek voor woorden.
Het is niet ongevaarlijk en soms moeten mensen in het ziekenhuis worden opgenomen. In Amerika is al een tiener overleden. Jongeren vooral gaan de challenge aan.
En dan te bedenken dat je alles wat je eet ook weer kwijt moet raken. Dus nog een keer hevige pijnen op het toilet.
Goh, zien jullie de grap hier van in?
Met veel plezier bekeken we de tv serie “Langs de IJssel”. Veel natuurschoon, leuke stadjes en goed gepresenteerd door Huub Stapel.
Maar in de aflevering van 23 september 2023 zat ik even met stomheid geslagen. Huub vertelde over de IJssel linie en de plannen die gedeeltelijk tot uitvoer kwamen.
Na de Tweede wereldoorlog werden, onder druk van de NAVO, sluizen gebouwd, die in geval van een ‘Russische’ aanval, geopend konden worden. Daardoor zou een groot deel van het stroomgebied onder water komen te staan en werd een deel van Nederland niet meer begaanbaar.
Het was een groots -maar zeer geheim- plan. De mensen in het betreffende gebied zouden binnen 48 uur weg moeten, dan wel verdrinken. Dat er bij het uitvoeren van het plan toch wel heel veel doden dan verdronken mensen zouden te betreuren zijn, werd nogal lichtzinnig over het hoofd gezien of geen aandacht aan geschonken. De plaatselijke autoriteiten werden nauwelijks geïnformeerd.
Dat plan mocht dan geheim zijn, de Russen beschikten in 1960 al wel over gedetailleerde kaarten. De autoriteiten in het betreffende gebied wisten echter van niks….. Over verregaande technische ontwikkelingen die zo’n plan volkomen overbodig zouden maken, werd nog niet gedacht.
Blijkbaar maakt men in regeringskringen niet zo’n punt van duizenden doden. Zou het nu wel anders zijn?
In 1975 werkte ik nog in Museum Boymans -van Beuningen en hielp ik mee bij het organiseren van de tentoonstelling van Fernando Botero.
Hoe die tentoonstelling er uit zag, weet ik niet meer, maar ik herinner me de werken van Botero nog goed. Het waren stuk voor stuk vrolijk aandoende schilderijen. De vrouwen en mannen waren bijna allemaal dikke mensen. Het deed een beetje vreemd aan in die tijd, want toen was slank, liefst superslank, de trend. Obesitas was nog een uitzondering.
Botero had als levensmotto “Vier het leven” en dat deden de mensen op zijn schilderijen duidelijk ook.
Later maakte hij ook beeldhouwwerken, die eveneens robuuste figuren zijn. Toch heeft hij niet alleen de vrolijke kant van het leven belicht. Hij maakte werken die een aanklacht waren tegen de oorlogsellende. Botero overleed op 15 september 2023.
