Category Archives: foto’s van anderen

Lol trappen

Posted on by
Bron: Instagram/Simpleisbeautifulphotography / Robert Doisneau

Een foto van Robert Doisneau, die ik vond op Instagram. Uit een al lang vervlogen tijd, toen jongens nog korte broeken droegen, de huisvrouwen kleedjes klopten en de deurbellen nog op handkracht werkten.

Geen groter lol dan met een groepje kwajongens langs de deuren lopen, snel aan de bel trekken en onder luid gejoel verder rennen. Want kwam de bewoner naar buiten, kon je rekenen op een fikse oorvijg.

Ik herinner me vooral dat mijn moeder mopperde als er weer eens “belletje trek” gespeeld werd. Want ze trok met een touw de deur open en moest dan de trap af om die deur weer dicht te doen.

Nu zal er wel geen lol meer aan zijn, met al die elektrische bellen en zelfs deurcamera’s. Je wordt al gesnapt voordat je je vinger op de bel hebt gezet…

Zou het helpen…

Posted on by
Bron: Instagram / posted by: @dont_buy_it_make_it

Op Instagram vond ik deze foto.

Er boven staat: Sstt, ze repareert de wereld.

Lief hè? Zo klein en dan al begaan met de scheuren die in onze wereld zijn ontstaan.

Ontroerend ook dat ze denkt dat het verholpen kan worden door een paar pleisters.

Was het maar zo eenvoudig…

Verspilling

Posted on by

Vorige week bestelde ik iets via internet. Geen breekbaar artikel, zo’n 30 x 30 centimeter en passend in een doos. Nee, het pakket zou niet door de brievenbus kunnen, dus werd het bezorgd door PostNL.

De doos die voor de deur werd gezet was bedidend groter dan dat 30 x 30 pakket. Maar misschien heeft dat te maken met de standaardmatten die door PostNL gevraagd worden.

Ik maakte de doos open en was verbaasd toen ik zag hoe de ruimte was opgevuld. Met een lap dik en mooi wit papier van minstens 1,5 x 2,5 meter. Dat papier was niet meer te gebruiken, want grondig verkreukeld. Wat een verspilling van materiaal.

Een tijd lang kreeg je als opvulling een soort plastic kussentjes. Maar ja, plastic mag niet meer. Dit nog wel. Het is de gekte van onze maatschappij.

We hebben papier en doos in de papier kliko gegooid en ons geweten gesust met de gedachte dat het weer opnieuw gebruikt zal worden. Maar toch….. echt lekker zit het me niet.

Bagage

Posted on by
Bron: Instagram / Simpleisbeautifulphography / @rkrkrk

Soms verbaas ik me over het formaat koffers dat sommigen op vakantie meesjouwen. Zelf heb ik maar een klein formaatje en pak ik zo beperkt mogelijk is. Maar ja, zoals vaker niet iedereen is hetzelfde.

Op Instagram vond ik deze foto. Die man is meer van eens kijken hoeveel ik allemaal wel mee kan nemen. Hij kijkt niet op een mandje meer of minder.

Oké, het zijn geen koffers, het zal wel zijn handelswaar zijn.

En in Azië zie je dit vaker, maar dit is wel heel erg extreem veel.

Hoe kan ie nou nog op het overige verkeer letten?

Waarom?

Posted on by
Bron: Google foto’s

Allerlei dingen kunnen tegenwoordig niet meer. Dingen die we vroeger gewoon noemden, hebben tegenwoordig een soort van smet. En moeten dus hernoemd worden. Maar dan blijft het toch gewoon wat het is.

Nu las ik weer dat allerlei Amerikaanse (maar blijkbaar ook elders in de wereld) vogels een andere naam moeten krijgen. Want de man of vrouw waarna ze genoemd zijn, heeft een slavernij verleden, had ouders met slaven of was op een of andere manier in de geschiedenis niet helemaal smetvrij.

Waarom wil men toch de geschiedenis herschrijven? Wat toen normaal was, is heden ten dagen fout. Maar veranderen kunnen we het niet. De mensen die geleden hebben onder de slavernij, die gedood werden in welke oorlog dan ook, hebben niks aan onze vernieuwingsdrang.

En wat zal de maatschappij over 80 of 100 jaar te zeggen hebben over deze tijd? Moeten dan ook weer allerlei dingen opnieuw “bijgesteld” worden?

Gedane zaken nemen geen keer. Nu goed kijken wat er toen fout was en het in deze tijd beter doen, lijkt me veel verstandiger.

Overtuigend nep

Posted on by
Bron: Google

In het NRC magazine las ik iets over “overtuigende nepheid”. Met allerlei digitale trucjes jezelf (of een ander) omtoveren zo dat je er 20 jaar jonger, vele kilo’s slanker, langer of juist korter uit ziet op een foto. Professionals konden dat met Photoshop natuurlijk al veel langer.

Ik herinner me een workshop van jaren geleden waar op een groot bioscoopbeeld een jonge vrouw stond geprojecteerd. Leuk meisje, maar een superschoonheid, nee….

Maar in een oogwenk werd zij omgevormd. Haar ogen werden lichtelijk schuin gezet, haar lippen werden voller, haar neus spitser en haar dijen slanker. Ze werd centimeters groter, vlekjes en puistjes verdwenen als sneeuw voor de zon en haar wangen werden ronder gemaakt en van een gezonde blos voorzien.

De kleur van haar haar werd opgelicht en vervormd, zodat het leek of ze in de wind stond. Tenslotte kreeg haar blouse een pittig printje en veranderde haar broek van kleur. Ik denk dat zijzelf zich niet meer zou herkennen na al dat photoshoppen.

Sindsdien bekijk ik al die glossy modellen met een andere blik. En vraag ik me af wat echt of nep is.

Zo kon het ook

Posted on by
Bron: Google foto’s

Op Instagram vond ik een filmpje uit de 40er jaren. Een vrouw komt aan met een kinderwagen, maakt deze vast aan de fiets en rijdt daarna weg.

Ik dacht “wat handig”. Die kinderwagen zag er stevig uit, het kind zat goed ingepakt en droog. Het leek me een ideale oplossing.

Tenslotte zie ik dagelijks kinderen in bakfietsen vervoerd worden. Soms zitten er wel meerdere kinderen in. En ze zijn niet altijd zo rustig als de kleuter in de film.

Maar uit de honderden commentaren bleek dat niet iedereen het me mij eens zou zijn. Gevaarlijk, onverantwoordelijk, dat kind heeft geen lucht…. Als ze valt, omslaat, de kinderwagen losschiet…

Ja, het verkeer is natuurlijk veel drukker, maar als je toch voorzichtig rijdt…. Waren onze ouders en wij nou vroeger zo veel minder bewust van alle gevaren of groeien kinderen nu iets té beschermd op?

Erfgoed

Posted on by

Al weer heel veel jaren geleden waren Leo en ik in Friesland en bezochten we het Planetarium van Eise Eisinga in Franeker. Laatst las ik dat dit onvoorstelbaar ingewikkeld en mooi Planetarium op de Wereld Erfgoedlijst is gezet. En terecht.

Bron: Google foto’s / Canon van Nederland

Eisinga was wolkammer, net als zijn vader, en bleek een goede zakenman. Maar zijn interesse voor planeten en sterrenkunde brachten hem er toe om in zijn eigen woonhuis een planetarium te bouwen.

Dwars door muren en vloeren maakte hij van hout, spijkers en koperen raderen een inmiddels wereldberoemde kleine versie van ons planetenstelsel.

Ik weet dat ik met grote bewondering alles bekeken heb en me verbaasde hoe in die tijd er al zoveel kennis was. Maar vooral hoe dit allemaal gemaakt was en nauwelijks veranderd. Alles liep nog steeds soepel en gaf nog steeds de juiste tijd aan.

Eisinga had zelfs gedacht aan het jaar 2000, dat weliswaar door 4 deelbaar is, maar toch geen schrikkeljaar. Hij had er dus duidelijk heel veel verstand van. Geen sprake van een “millenium bug”.

Ik denk dat er in de toekomst wel veel toeristen naar Franeker zullen komen. Hopelijk blijft het stadje zijn eigen originaliteit behouden. Maar wie er is, moet een bezoek aan het Planetarium beslist niet overslaan. Dat zou jammer zijn.

Opzij, opzij, opzij…!

Posted on by

Voetje voor voetje schuifelde de man voort achter zijn rollator. Het duurde een tijd voor hij de stoep overgestoken was en bij de oversteekplaats van het fietspad stond.

Dat fietspad is niet zo breed en er zit ook nog een soort van “vluchtheuveltje” in. Het oversteek gedeelte is hooguit zes straattegels breed, schat ik zo.

Hij keek om zich heen en schoof de rollator van de stoep af. Die blokkeerde zowat het hele fietspad. En juist op dat moment kwam er een fietser aan. Een meneer in mijn leeftijdscategorie. Hoeveel haast kon die nou toch hebben? dat viel dus tegen….!

Ik dacht “Die fietser wacht wel even”, maar nee hoor. Hij stopte noodgedwongen en zei iets. Ik stond veel te ver weg om te horen wat, maar de strompelmeneer draaide met veel moeite zijn rollator weg. En daar fietste de haastige man er vandoor.

Ik keek met stijgende verbazing en blijkbaar ik niet alleen, want een voorbijganger maakte ook een opmerking. De man met de rollator haalde zijn schouders op. Hij was het blijkbaar al gewend, al die haastige mensen.

Opzij, opzij, opzij, we hebben zoveel haast…..