Ruim 750.000 mensen bezochten afgelopen zaterdag de Japan Tag in Düsseldorf. En al die mensen wilden natuurlijk ook wat drinken. En eten, want kijken naar al die uitgedoste mensen maakt ook hongerig. Dus de afvalbakken waren overvol. Het was onmogelijk ze allemaal regelmatig schoon te maken, al werden ze vaak afgestruind door schimmige figuren op zoek naar lege flessen en blikjes. Dat is niet gek, want in Duitsland wordt daar statiegeld op geheven. En dus ligt het geld langs de weg, voor wie het zien wil en bereid is om het te verzamelen.
Toen wij tegen twaalven van het vuurwerk terugkwamen bij het Hauptbahnhof zag ik deze afvalbak. Eén van de vele die er stonden en ook overvol waren.
Zelfs rotzooi kan een leuke foto opleveren….
Category Archives: Europa
Natuur in de stad
Op de meest rare plaatsen schiet plotseling een plant uit de grond. Je vraagt je af hoe die daar nou kan komen.
Waar komt dat kleine zaadje Vingerhoedskruid nou vandaan en hoe kan dat daar, in dat kleine spleetje, dan tot ontkieming komen, ja zelfs gaan bloeien? Fascinerend…
Zou je het op die plek met opzet willen planten lijkt het me geen lang leven beschoren. Nog concurrentie ook van een gewone paardenbloem. Maar dapper groeit het door en geeft die lantaarnpaal een lief kleurig accentje.
Deel dit op:
Kijken
Afgelopen weekend waren we in Düsseldorf, waar een grote Japanse dag gevierd werd. We gingen er naar toe om weer eens Japanse sferen op te snuiven, maar dat kwam toch een beetje anders uit. Er waren natuurlijk heel vele Japanse standjes waar je van alles kon bekijken, folders mee kon nemen of kon proeven. Maar het overgrote deel van de bezoekers kwam eigenlijk voor de deelnemers aan het Cos Play. Voornamelijk jonge mensen, maar toch ook nog wel wat oudere types die gekleed gaan als een figuur uit een film of cartoon. Ook in Düsseldorf was het dit weekend bloedheet en je zou verwachten dat iedereen er luchtigjes bij liep. Vergeet het, er waren meisjes en jongens in fleece pakken, verkleed als Pokémon of een ander figuur. Ik kreeg meteen medelijden, maar ja, ze hadden het toch zelf bedacht en uitgekozen. We hebben ons vergaapt aan al die figuren, sommigen prachtig en heel schattig, andere afschrikwekkend. Maar meestal toch wel heel vriendelijk en graag bereid om te poseren.
Deel dit op:
Gezellig
Fransen zijn over het algemeen niet zo geneigd je bij hen thuis uit te nodigen. Ze gaan liever gezellig wat eten of drinken in een café. En als de zon schijnt, is het in Parijs een gekrioel van honderden mensen die in een park met elkaar afspreken en gezellig in het gras gaan picknicken. Of het zich gemakkelijk maken op één van de vele banken die overal staan. Deze dames speelden een spelletje. Niks anders dan ik zelf ook vaak doe op dinsdagmiddag. Zij hadden de schaduw van een boom gezocht en gebruikten een dienblad om op te spelen. Ik maakte een praatje en mocht een foto maken. En natuurlijk wenste ik hen beiden evenveel geluk bij het spel 😉
Deel dit op:
Stapelen
Al wandelend in Parijs kom je leuke winkeltjes tegen. Met bijzondere etalages, of zo als hier met een leuke collectie. Die blikken zijn allemaal een beetje nostalgisch, ik herkende er zo een paar van vroeger.
Maar de manier van stapelen maakt zoiets juist bijzonder. En nou maar hopen dat de eerstvolgende bezoekster niet juist die ene, die lichtblauwe, helemaal onderin, onder die rooie, ja, dié wil hebben…. 😉
Deel dit op:
Place des Vosges
Volgens velen is dit het mooiste plein van Parijs, Place des Vosges. Het is in ieder heel indrukwekkend, omzoomd door statige, vrijwel identieke gebouwen, met aan beide zijden twee grotere. Dat waren de paleizen van de koning en de koningin. Tja, die moesten wat ruimte hebben, niet waar? Ik verwonder me telkens weer over de enorme luxe waarin die vorsten geleefd moeten hebben. Want de gebouwen zijn niet alleen groot, maar ook rijkelijk versierd.
Jammer genoeg wordt er in deze tijd iets minder aan onderhoud uitgegeven en zijn sommige kolosale deuren een tikkie arremoeiig.
Waarom heeft het plein eigenlijk deze naam “het plein van de Vogezen”? Napoléon, die ook al geld nodig had, besloot in 1800 belastingen te heffen. Het plein zou vernoemd worden naar het departement dat het eerst betaalde. En dat waren dus de Vogezen. Tja, ook toen al konden ze het niet leuker maken…
Deel dit op:
Monument
Een rustige Parijse straat, zo te zien. We waren er al eens eerder geweest, lang geleden op zoek naar een restaurant. Toen was het winter en w
aren we ons niet bewust van het feit dat op nummer 36, Rue Monsieur le Prince het geboortehuis stond van Charles Aznavour.
Dankzij Matthijs van Nieuwkerk wist ik dat nu wel en liepen we met opzet opnieuw door deze straat. Het pand is gerenoveerd, misschien wel opnieuw gebouwd…
Het restaurant op de begane grond was er in 1924 
waarschijnlijk nog niet, had beslist een andere eigenaar. Geen spoor meer van hoe het er toen uitgezien moet hebben. Ook nog niks te zien van een plaquette, geen enkele aanwijzing dat Aznavour hier geboren werd. Gelukkig ook (nog) geen hordes toeristen. Alleen Leo en ik, al sinds jaar en dag een grote fan van “Kareltje”, zoals hij bij ons thuis genoemd wordt.
Vandaag is Charles Aznavour jarig. Hij wordt 94 jaar. Een mooie gelegenheid om zijn “Autobiographie” nog eens te laten horen.
Deel dit op:
Wandeling
Toen we jaren geleden het boekje “Slenteren in Parijs” kochten, wisten we nog niet dat we het zo vaak zouden gebruiken. Want sommige wandelingen maakten we verschillende keren. Zoals de wandeling in Passy, een chique buurt in Parijs. “Bon chic, bon genre” heet zoiets in Frankrijk. Een wijk met leuke winkeltjes, schitterende huizen en fraai geklede mannen en vrouwen. Een beetje bekakt, dat wel.
De wandeling loopt van Metrostation Trocadéro naar het Musée Marmottan. Dat museum is niet zo bekend, maar herbergt een grote verzameling schitterende schilderijen van Monet. En dat is voor ons de reden om er telkens weer naar toe te gaan.
En als de zon dan stralend aan de hemel staat, kijk dan eerst nog even naar de Eiffeltoren en loop dan rustig naar het museum. En ondertussen genieten van de prachtige gebouwen, fraaie deuren, leuke doorkijkjes en knusse winkeltjes. Nee, haast hebben moet je niet. Sta ook even stil bij de ezeltjes, nog altijd een attractie voor kleine Parijzenaartjes. Neem gewoon de tijd, slenter een beetje. Het is tenslotte toch vakantie….?
Deel dit op:
Ouderwets
Vroeger, ja tientallen jaren geleden, zat er in Rotterdam op de Westersingel een parapluies-winkel. Die is natuurlijk al lang verdwenen. Wie koopt er nu nog een dure paraplu als je voor een paar euro een nieuwe hebt. Die dingen vergeet je al gauw en dan is het zonde als je zo’n dure ergens laat liggen.
In Parijs kun je nog wel terecht voor een mooie, exclusieve parapluie, met een bewerkte knop. Of opvouwbare exemplaren, netjes in een bijpassend tasje. En ook voor parasols, met van die leuke kanten randjes. Ik ben echt benieuwd hoe lang dit winkeltje nog blijft bestaan. Want inmiddels zie je ook in Parijs steeds minder “chique” en steeds meer “casual” voorbijkomen. Maar nu is dat winkeltje er nog. Beeld uit (bijna) vervlogen dagen.
Deel dit op:
Zo kan het ook…
Clochards, die horen bij romantisch Parijs wordt gezegd… Nou ja, dat is natuurlijk niet realistisch. De waarheid en hun leven is bitter en hard. En ik voel me er altijd zeer ongemakkelijk bij als ik een man of vrouw in deplorabele toestand op straat zie liggen. Het zou niet mogen in onze maatschappij, maar het gebeurt toch. En het lijkt wel of het er steeds meer worden. Mannen, vrouwen van alle leeftijden bedelen, gehuld in schamele lappen, soms met een bordje erbij waarom ze zo aan lager wal raakten.
En nee, het is niet gepast om ze te fotograferen. Waarom dan deze man wel? Ik zag hem al van veraf zitten. Zijn bezit als een kussen onder zich, een boek in de hand. Hij leek een beetje op een gewone, wat vermoeide toerist die eventjes uitrusten wilde. Maar waarom dan dat blik naast hem? Toen we later weer terug liepen, zat hij er nog. Geheel verdiept in zijn boek. Wat muntstukken waren erbij gekomen. Tja, wat was dat nou…? Een gemakkelijke bijverdienste of toch een clochard?
