Vakantieherinnering

In onze gedachten is het helemaal niet zo lang geleden dat we in Polen waren. Maar deze foto maakte ik toch al in 2007, in Krakau.

Op de markt werd druk verhandeld en zaken afgewogen. Nog niks digitaal, maar met een een ouderwetse weegschaal met mooie koperen gewichten.

Ik vind het wel wat hebben, het heeft is ambachtelijks. Maar ook iets knus. Of is het de leeftijd, die me parten gaat spelen? Is alles wat ouderwets is, ook beter? Nee, zeker niet. Niet maar die digitale weegschalen van nu blijven voor mij onpersoonlijke dingen.

Maar ik schat zo in dat er nu ook in Krakau modern en digitaal gewogen wordt. De nieuwe tijd, net wat je zegt….

Vakantieherinnering

Ook deze vakantieherinnering heeft met eten te maken.

In Istanbul zagen we zowat op elke straathoek zo’n leuk bakkerskarretje met Simit. Er viel niks te kiezen, er waren alleen deze knapperige zacht zoete broodringen met sesamzaad. Wijzen, vingers opsteken om aan te geven hoeveel je er wilde en wat muntjes op je hand leggen om te betalen.

Heerlijke snacks om zo even op te eten, op een bankje in de zon. Net genoeg om de ergste (nou ja…) honger te stillen.

Ik weet niet hoe het nu in Istanbul zal zijn. Zijn deze verkopers er nog of heeft het plaats gemaakt voor ander straatvoedsel?

Hier in Nederland koop ik de broodjes nog wel eens bij de Turkse bakker. En dan even terug denken aan die vakantie toen, al weer lang geleden 😉 😉

Reisherinnering

Wat raar toch, met herinneringen. Ik kan me niet meer goed herinneren waar ik deze foto maakte. Het is dan ook alweer meer dan 10 jaar geleden.

Het was ergens in Mecklenburg-Vorpommeren, tijdens een vakantie met onze -toen- spiksplinter-nieuwe auto. Dat kan ik wel weer terug-vinden, want zoiets staat netjes in de computer.

We hadden het reuze naar onze zin, maar wat was het koud en soms heel erg regenachtig. En wat doe je dan? Dan schiet je een cafeetje in voor koffie en wat lekkers. En maak je een foto van dat leuke uithangbord.

En verder…? Tja, dat weet ik niet meer. Dat is weggezakt in mijn geheugen.

Afleveren

Nu de restaurants en terrassen weer open gaan, wordt overal alles in gereedheid gebracht om de mensen te ontvangen.

Je realiseert je eigenlijk niet dat het niet overal van een leien dakje zal gaan. Kijk nou hier, in Venetië, waar alles over het water moet gaan. Dus ook de levering van groenten en fruit. En dan staan er al ongeduldige klanten te kijken.

Het lijkt mij stressen, maar misschien is de eigenaar wel heel flegmatiek en laat al die onrust hem koud.

Wijsheid

Op zoek naar wat foto’s in mijn foto-archief, stuitte ik op deze. Gelukkig dat Google nauwkeurig bijhoudt waar en wanneer je zo’n foto genomen hebt. Want nu herinnerde ik me de wandeling in een zonnig en lentegroen Parijs, ergens in het voorjaar van 2018.

Het was een kleine, maar luxe juwelier en de juwelen die ik zag waren allemaal ver boven ons budget. Geen probleem, want ik ben geen mens voor parels en glitterstenen.

Maar dat kaartje trok vooral mijn aandacht.

“Wie geeft, hoeft zich dat nooit te herinneren.
Wie krijgt, moet dat nooit vergeten”

(Hebreeuws spreekwoord)

Een tekst om te onthouden.

Reizen

Nu we niet zo snel een reisje naar het buitenland willen boeken, moeten we dus in ons eigen land blijven. Niks mis mee, genoeg te zien en te ontdekken.

Ja, je kunt tegenwoordig natuurlijk alles bekijken op Google Earth. En dat doe ik ook best wel eens.

Maar ik denk ook nog met plezier terug aan de reizen die we de afgelopen jaren maakten. Daar hebben we natuurlijk een schat aan foto’s van.

Bij elke foto hoort wel een herinnering, maar die hou ik voor mezelf. Alleen maar plaatjes kijken is ook al leuk, nietwaar?

Net iets anders…

Het schijnt een hele wetenschap te zijn, het maken van pakkende logo’s. Zo’n beeldmerk dat zich in je geheugen haakt, waardoor je telkens weer bij dat ene bedrijf terecht komt.

Tja, ik weet eigenlijk niet of het werkt. Ik hou niet van grote ketens en de daarbij behorende marketing. Dus zo’n logo, ach …

Maar dit zou ik nou wel onthouden. De deurknop van een kledingzaakje in Parijs. Meer dan genoeg reden om er eens een kijkje te nemen.Een zaakje met een beetje exclusieve kleding en zeker niet met rekken vol van dezelfde modellen. Helaas, niet in een mij passende maat. Maar wel erg leuk!

Theeleuten…

Dat Engelsen echte theedrinkers zijn, dat is natuurlijk bekend. In een supermarkt vond je dan ook enorme uitstallingen van allerlei soorten thee. Maar eigenlijk niet eens zo veel speciale smaakjes, zoals bij ons. Wel een hele sortering “breakfast tea”.

Het is voordeliger je thee in bulk te kopen, dus staan er ook enorme zakken met theezakjes. Die moeten dagelijks met miljoenen gebruikt worden. Je kunt wel een weekje of wat vooruit met deze verpakking waarin 480 zakjes zitten. Want je hoeft het natuurlijk niet alleen bij het ontbijt te drinken. Het kan de hele dag door….!

En wat je er ook mee kan? Dat las ik deze week in een stukje over koningin Elisabeth. Zij had de doopjurken van haar kleinkinderen laten kleuren met, juist!, deze Yorkshire tea. Zij drinkt dus deze thee niet alleen bij haar koninklijk ontbijt.

Alle dieren, groot en klein…

Eén van de redenen dat we naar Yorkshire gingen, was dat we zo graag eens wilden zien waar de TV-serie “All creatures great and small” speelde.

De serie wordt momenteel heruitgezonden op TV-kanaal ONS en nog altijd kijken wij daar met veel plezier naar.

En nog steeds is het platteland van Yorkshire onbedorven, stil, weids en van ongewone schoonheid. We reden er vele kilometers zonder een huis te vinden.
Maar schapen des te meer. Ze hebben er de ruimte op de sappige groene weiden.

James Herriot (pseudoniem voor James Alfred Wight) woonde in Thirsk en daar is een museum over de schrijver en zijn werk ingericht. Het plaatsje is inmiddels wat groter gegroeid, mede dankzij het museum en de vele bezoekers die er van heinde en verre komen.

We hadden een heerlijke dag. Eerst de rit er naar toe, door een vriendelijk, rustig en groen Yorkshire. Dan koffie met scones, clotted cream en jam. En een bezoek aan het museum, waar we alle facetten van de serie weer terug zagen.

Wandelen

Ik vind dat er een groot verschil is in wandelen in Engeland of in Nederland.

In Nederland is het vooral nogal geregeld en gestructureerd. Nette bospaden (nou netjes, vaak vol met afval, helaas!), uitgezette wandelingen en binnen de paden blijven.

In Groot Brittannië lijkt het veel vrijer. Om de haverklap staan er wegwijzers met “Public foothpath” erop en loopt de wandeling dwars door een weiland. Engelsen gaan ook wandelen ongeacht het weer. Bleven wij nog even in de auto schuilen, zagen we al stoere mannen en vrouwen, goed in gepakt, met hoedje of zuidwester, op pad gaan. Ja, heb je nog een heleboel mijlen voor de boeg, dan laat je je niet de weg versperren door wat hemelwater.

Wij kozen voor de wat gemakkelijker routes, liepen ook geen tientallen mijlen of kilometers. Maar daarom was het plezier niet minder.

Zo liepen we in Skipton door het bos bij het kasteel. Een wandeling met pittig stijgende en dalende paden, maar gelukkig niet al te glibberig. Met woest stromend water, uitbundig zingende vogels en mooie bomen en uitzichten. En alhoewel ik dan huizenhoog opzie tegen zo’n klim, eenmaal boven ben ik maar wat blij dat ik het gedaan heb én dat zelfs zonder al te veel gehijg en gesteun kon volbrengen.