Kabouters

Eigenlijk weet ik niet of dit knusse stelletje in de categorie “kabouters” valt. Dat laat ik maar aan Bettie over.
Maar ik vond ze zo lief en gezellig naast elkaar op het bankje zitten. Temidden van nog wel 50 andere kabouters met mutsen, vissen, tuinharken of kruiwagens. Net voor de grens in Tsjechië.

Logisch toch?

Het is me ook wel eens gebeurd: parkeren op een invalidenparkeerplaats. Nadat iemand mij terecht had gewezen, wist ik niet hoe gauw ik er weer weg moest gaan.
Nou, niet die meneer met de mooie cabrio, bruingebrand en sportief (nou ja…). Hij zette zijn auto plompverloren neer, stapte vief uit en rende naar de supermarkt. Hij had duidelijk haast, ja, ja.

Zou voor zo’n man dit bord helpen? Ik vind het wel een logische ruil…

Verwaarloosd

Nee, dit is geen goeie reclame voor Gamma of Karwei. Maar in Venetië doen ze daar niet zo moeilijk over. Wie maalt er nou om een bladdertje verf meer of minder? Het leven is mooi, de zon schijnt en de wijn vloeit. Tenminste zo hebben wij dat ervaren. Maar als je er echt het hele jaar door woont, zal het anders zijn. Want boodschappen doen is er zeker geen sinecure. En voor rollators en scootmobiels zijn de straten nou ook niet echt geschikt.

Maar goed, dit plaatje past wel prima bij het thema “verwaarlozing” van Take-a-pic van deze week.

Aken

Afgelopen weekend hebben we gewandeld in Aken. Niet zomaar op de bonnefooi, maar met een zeer bevlogen gids:  Paul de Wit. Hij organiseert voor kleine groepen rondleidingen door Luik en Aken en door het mooie Limburgs landschap. En dat niet alleen, kijk maar op zijn website.

We begonnen om half tien en eindigden de wandeling om zes uur. Maar de dag was omgevlogen, niet alleen door wat we allemaal gezien hebben, maar ook door Paul’s verhalen, die met een flinke scheut humor werden opgedist. En… niet te vergeten de rustpauzes in gezellige cafeetjes en Kneipen

Zo begonnen we de wandeling met een behoorlijke klim naar een oude watertoren, waar nu een draaiend restaurant in is gevestigd. Daarna door een heerlijk herfstig park naar het centrum van de stad, naar de Dom en het Rathaus. Beide gebouwen onlosmakelijk verbonden met Karel de Grote. Door straten en steegjes met prachtige huizen in Jugendstil en langs beeldengroepen met een verhaal. Maar soms sta je ook ineens bij een gebouw dat nergens bij lijkt te passen.

En tussendoor even uitblazen bij een kopje koffie met een broodje of een koel biertje. In het laatste kroegje werden wij ook nog verrast door een dame die met een stem als een klok liedjes van Zara Leander zong.

De gezamenlijke maaltijd in een restaurant in de studentenwijk was een mooie afsluiting van een heerlijke dag!

In bloei

In de herfst denk je eigenlijk niet meer zo aan bloeiende bloemen. Alles begint al een beetje te verkleuren en bessen zijn er wel in overvloed.
Toch kun je het hele jaar kleur in de tuin hebben. Dat ondervonden wij vorige week, toen we de tuinen van Monet in Giverny bezochten.

Daar kiekte ik deze dahlia, die ook prima past in het thema van Take-a-pic past.

Toevalskunst

Op bezoek in Antwerpen troffen we een aantal jaren geleden dit stilleven aan.

De eigenaar van het huis is fotograaf, maar ik betwijfel of hij met opzet zo’n mooi gerangschikt plaatje heeft willen maken. Ik gok er op dat het gewoon toevallig zo was.