Waar je ook gaat, overal zie je deuren. Mooie, grote, kleine, vieze, fraai versierd, eenvoudig of rijk bewerkt. Ik fotografeer ze graag. Deze deur in Parnu (Estland) lijkt wel te lachen en dat trok mijn aandacht.
Ook bij Stuureenfoto zijn deuren het onderwerp deze week. Heb je een leuke deur gefotografeerd, dan kun je hier meedoen.
Wie goed om zich heen kijkt, ziet overal wel iets om te lachen. Ik vond dit autootje in Berlijn heel grappig. Niet alleen zijn vorm, maar ook vanwege de tekst aan de zijkant.
“Rare teksten” is ook het weekthema bij Stuureenfoto. Meedoen kan iedereen, dus zoek eens tussen je eigen foto’s en stuur in.
Een bekend persoon wil de toeristenindustrie nog weleens goed uitkomen. Zo’n beroemde zoon (of dochter) krijgt dan een standbeeld en allerlei bric à brac die ook maar enigszins verband houdt met de beroemdheid komen ter verkoop aan bod.
Dat is in Lucca niet anders. Midden op een pleintje zit daar de componist Puccini in brons vereeuwigd. En rondom dat plein word je overspoeld met boeken, platen en posters van zijn composities. Kijk maar hier: ingelijste posters van zijn beroemdste opera’s, te kust en te keur.
Bij Stuureenfoto is het thema deze week “componisten” en ik ben benieuwd wie deze week allemaal de revue zullen passeren.
Hier in Venetië kun je het hele jaar door mooie maskers kopen. Prachtig handgemaakte exemplaren, maar veelal kitscherige souvenirprullen. Ach, het blijft een leuke herinnering.
Ik zou graag wel eens bij het Venetiaans Carnaval willen kijken. Dat schijnt toch heel anders te zijn dan bij ons.
Wie nog meer maskers wil zien of een keer wil meedoen, kijkt deze week op Stuureenfoto voor nog meer inspiratie.
Dit zie je zo snel niet op een Nederlandse markt. Wij zijn meer van het netjes stapelen, zonder franje en poespas. Maar in Italië maakt de koopman van zijn waren soms een klein kunstwerkje. Zoals hier, in Rome. Je zou zo’n boeketje toch zo voor Valentijn kunnen geven. Nou ja, als je geliefde van lekker eten en koken houdt. Maar bij wijze van spreken dan…;-)
Wie had ooit kunnen denken dat Vroom & Dreesman eens zou kunnen ophouden te bestaan. Dat was toch een instituut. Daar kochten we vroeger van alles, daar aten we croquetten en gingen we met roltrap van beneden nar boven en weer terug.
Als kind kwam ik regelmatig in het kleinere filiaal op het Mathenesserplein in Rotterdam. Herinner me bakken met kleinwaren, een granieten vloer en een speciale geur, die ik niet thuis kon brengen.
Later werkte ik in het centrum en ging ik regelmatig in mijn lunchpauze eventjes shoppen bij V&D. Helaas, dat was eens en dat komt nooit meer terug 🙁
Het zou niet meer van deze tijd zijn, een warenhuis. We kopen nu liever en gemakkelijker via internet.V&D zou ook niet met zijn tijd meegegaan zijn. Maar misschien ligt de oorzaak wel heel ergens anders. Mismanagement, verkeerde inkoop of gewoon te veel winkels. Ik weet het niet, maar het is wel jammer dat zo’n bedrijf teloor gaat.
Maar in het buitenland zijn ze toch nog wel te vinden. Wie kent niet Liberty in Londen. Of Harrods, dat ik hier tijdens de kerstperiode fotografeerde.
Kijk ook eens bij Stuureenfoto, want deze week is het thema ook daar “warenhuizen”.
| In Essen (Duitsland) hadden ze dit jaar ook weer behoorlijk uitgepakt met de kerstverlichting. Overal dit soort afbeeldingen, dit maal met als thema België. En als het dan schemert en je ruikt de geur van peperkoek en Glühwein, kom je vanzelf in de stemming 😉 |  |
| Vorige week waren wij in Essen, op bezoek bij vriendin Irene. en natuurlijk gingen we naar de Kerstmarkt. Wat zeg ik, we bezochten vier kerstmarkten. Zo tegen de avond, als het begint te schemeren en de verlichting goed uitkomt. Alle vier kerstmarkten hadden hun eigen sfeer, maar die in Borbeck was heel sfeervol. Niet met commerciële kramen, maar met kraampjes die door de verschillende scholen werden bemand. |  |
Er werden zelfgemaakte producten verkocht en diverse schoolkoren zongen kerstliederen. Het was behoorlijk koud, maar dat hoort wel bij de Weihnachts-sfeer.
Zou dit lieve autootje nog bestaan? Een bescheiden Tranbantje, gefotografeerd in 2006, dus alweer acht jaar geleden. Toen zag je ze nog wel vaker in Tsjechië. Nu zullen ze allemaal wel op de schroothoop gekomen zijn. Ingeruild voor glimmend en glanzend westers blik. Meer status hè?
Toch waren ze leuk. Niet comfortabel, klein en snel waren ze ook niet. Maar ze roestten niet, want ze bestonden uit glasvezel. Een deuk was dan ook een catastrofe. Maar ze hadden wel charme, vind ik.
We zijn verwend dit jaar met mooie zonnige dagen. Toch zullen we er ook aan moeten geloven, zachtjes schrijdt het jaar verder en komt de kou er aan.
| Maar je moet dichter zijn, om het zo mooi te verwoorden:
Ik voel in mij september weer de zon is nu de zon niet meer de dichter klemt zich aan zijn pen want net als ik in mij herken © bert deben |
 |
