Bloeddonor(dag)

Elke dag van het jaar is wel gewijd aan een speciaal evenement. Het is bijna ondoenlijk om dat bij te houden en soms vind ik de aanleiding ook nogal ver gezocht. Maar nu maak ik een uitzondering, want het is vandaag WERELD BLOEDDONOR DAG. En dat mag wel een keer benadrukt worden.

Zelf ben ik geen donor meer. Het is begrijpelijk dat je na borstkanker geen bloed meer mag geven, al vind ik het wel jammer. Ik gaf vanaf mijn achttiende en had er graag mee doorgegaan.
De foto hieronder maakte ik in Kyoto (Japan). En al snap ik geen jota van de Japanse tekens, het verhaal wordt me wel duidelijk. Ik begrijp zelfs dat je geen bloed mag geven als je minder dan 51 kilo weegt. Persoonlijk zou ik die test glansrijk doorstaan 😉

Update:

Wil je ook bloed geven, dan kun je je hier aanmelden. Voor wie het kan, zou ik zeggen doen. Het kan tenslotte levens redden!

Kinderen

Sinds een tijdje volg ik het blog van Limoentje, die in China woont en werkt en regelmatig van haar leven daar vertelt. Zij geeft les op een school en schreef dat de kinderen, als ze naar buiten gaan, altijd een soort van schooluniform aanhebben.
Het is al weer een tijd geleden dat we in China waren en er een grote groep kinderen ons vrolijk begroetten. “Hello, how are you?” vroegen ze allemaal. Maar daarmee hield hun kennis dan wel op. Om onze pogingen om “goeiemorgen” in het Chinees te zeggen, moesten ze onbedaarlijk lachen. Maar ja, wie weet wat wij er van bakten.

Voorbeeld

Dit bord fotografeerde ik in Hiroshima, Japan. Het geeft aan welke treinen er aankomen en vertrekken. Nou ja, dat is nogal logisch op een station. Maar die treinen hebben allemaal een andere lengte. En daarom staat heel duidelijk aangegeven ter hoogte van welk nummer in de perronvloer de wagens halt houden. En dat is zo precies dat Japanners rustig staan te lezen en bijna zonder op of om te zien in de trein stappen. Het is namelijk altijd goed.
De ervaring met (internationale) treinen hier in Rotterdam of Utrecht geeft een heel ander beeld. Vraag het aan de NS-medewerkster en je krijgt “zo ongeveer daar” te horen. En als de trein dan binnen rolt, blijk je nog tientallen meters te moeten rennen.
Ze zouden eens in Japan stage moeten lopen, die managers van de NS.

Geisha

Ook in Japan is dit een zeer ongebruikelijk tafereel. Ik zag deze geisha in Kyoto en herinner me dat het fotograferen niet erg op prijs werd gesteld. Maar zo’n mooi plaatje laten lopen vond ik toch wel heel erg jammer.

Er moeten uren en uren werk in de make-up en het arrangeren van de kleding gaan zitten. En gezien de minieme pasjes, is het lopen op die slippers ook niet al te comfortabel. Maar mooi is het wel!

 

Onderweg

Wie reist ontmoet veel mensen. Met sommige heb je totaal geen contact, omdat de taalbarrière dat verhindert. Sommigen willen ook niet gefotografeerd worden en dat begrijp ik ook wel. We zijn tenslotte geen aapjes!
Maar toen ze even was afgeleid, kon ik het toch niet laten deze vrouw op de markt in Bac Ha (Vietnam) te fotograferen. Ik vind haar zo mooi, dat een vergroting zelfs al vele jaren op onze werkkamer hangt.

Stapelen

Het thema deze week bij Stuureenfoto is stapelen. Dat doen we natuurlijk allemaal en overal. Boeken, tassen, papieren, borden, containers, ja, wat allemaal niet?
Hier maken medewerkers van een restaurant in Tokyo nette stapels van bentoboxen. Dozen waarin de lunch verpakt zit, die de kantoorbediendes straks komen halen.

Warboel

  Soms moet ik er op letten dat ik tijdens de vakantie niet constant aan het fotograferen ben. Ik zie zo veel, wil zo veel onthouden en vaak is het dagelijks leven zo anders dan hier.
Dat levert dan foto’s op zoals deze, genomen ergens in Vietnam. Hoe kunnen ze hier nou nog ooit wijs uit worden? Je kunt alleen maar hopen dat het allemaal goed mag gaan.
De foto werd gemaakt in 2001, dus misschien is alles al lang en breed veranderd. Ook daar staat de tijd (en de vooruitgang) tenslotte niet stil

Versiering

Zelf ben ik niet begiftigd met lang haar. Met veel moeite lukt het me om het tot mijn schouders te laten groeien. Ik kan dan ook een beetje jaloers zijn op vrouwen met heel lang haar. Het haar van deze vrouw in Zuid China moet ook wel heel lang zijn als je het in zo’n grote wrong kunt draaien.

Ook een soort van “versiering” dus, het thema van deze week bij Stuureenfoto

Vervoer

Alles kan vervoerd worden, van avocado tot zandzak. Maar hoe, dat verschilt per regio. Wij stoppen van alles in containers en zetten die op vrachtwagens, treinwagons of schepen.
In Azië gebeurt dat natuur ook zo, maar voor het kleinschalige vervoer ziet men er geen been in om alles op een handkiar of achteromp de fiets te nemen. Het wiebelt een beetje, valt er soms af, maar meestal gaat het prima, toch?