Het symbool voor Japan is Mount Fuji, of zoals de Japanners liefdevol zeggen “Fuji-san”. Een bijna symmetrische berg, met altijd een laag sneeuw op de top. Eigenlijk is een bezoek aan Japan niet volledig wanneer je Fuji-san niet gezien hebt. Toen wij in 2009 met de trein langs reden, was hij gehuld in nevelen. Zoals dat vaak gebeurt. Maar dit keer kregen wij hem prachtig in beeld, toen wij een bezoek aan Hakone brachten. Dat was overigens een geluk, want kort nadat ik deze foto maakte, werd hij alweer aan het oog onttrokken door dichte wolken.
Ik geloof niet dat wij het kennen: ticketrestaurants. In Japan zie je ze vaak. In het begin wisten we niet hoe het daar werkte en dachten we dat er een sigarettenautomaat bij de ingang stond. Maar niets is minder waar. Je kiest bij die automaat een maaltijd uit en betaalt. Met munten of met bankbiljetten. Het hoeft niet gepast, je krijgt wisselgeld automatisch terug. En je tickets natuurlijk. Die geef je aan de bediende, die je naar je tafeltje brengt. Meestal zet hij of zij meteen een glas met water of thee neer. En na een tijdje wordt je maaltijd gebracht. Natuurlijk met een kom rijst.Heb je daaraan niet genoeg, dan staat er een grote pan rijst in een hoek. En daaruit kun je zoveel nemen als je wilt. En als je glas leeg is, kun je het bijschenken uit de kan die onder handbereik staat. Sojasaus en ingelegde gember, kruiderij staan op tafel en kun je naar smaak toevoegen.
Als je het eenmaal weet, werkt het uitstekend. Alleen dachten wij de eerste keer dat we alleen één schotel kregen, geen maaltijd. En bestelden we drie keer. Dat was een beetje gênant, maar ja… kwestie van flink dooreten …
Reizen met de trein in Japan is uitermate ontspannend. Zeker als je in zo’n mooieShinkansen rijdt.
Van te voren heb je je plaatsen gereserveerd en dan hoefje alleen nog maar op de juiste plek in de rij te gaan staan en in te stappen. Niet treuzelen, want de trein vertrekt op de minuut nauwkeurig en de in-en uitstaptijd is dus beperkt. Toch voelde het niet als gestresst, integendeel.
De trein wordt aan begin en eind schoongemaakt, want elke trein ziet er onberispelijk uit. En je rijdt altijd vooruit. Alle stoelen worden aan het eindpunt gekeerd. Je hebt er behoorlijk veel beenruimte, een tafeltje en er is cateringservice. Is dat er niet, dan heb je al wat op het station gekocht. In de trein zijn automaten, waar je iets te drinken uit kunt halen.
De reis duurt meestal niet zo lang, maar toch wil je misschien even naar het toilet. Geen punt, diverse toiletruimtes zijn beschikbaar en ook daar verbaasde ik me over de properheid en hoe er over alles is nagedacht. Een beugel om je vast te houden, gelegenheid om een kind te verschonen, aparte ruimtes om je op te maken of je tanden te poetsen. Daarnaast zijn er voldoende grote afvalbakken. En daar doet dan ook vrijwel iedereen zijn afval in.
En waar je dat alles kunt vinden, hoef je je niet af te vragen. Dat staat op je tafeltje voor je. Trouwens, lang hoef je op zo’n trein nooit te wachten, want er rijden op het trajekt Tokyo-Osaka minstens acht (8) dergelijke treinen per uur, nog afgezien van de “gewone”treinen. Maar daar ben je dan weer wel aanzienlijk meer reistijd mee kwijt.
Kennen wij de zoete poffertjes, met suiker en roomboter geserveerd in een nostalgisch ogende zaak, in Japan eten ze ook een soort van poffertjes. Maar die zijn dan gevuld met inktvis en dus hartig. Dat vullen gaat nog niet zo eenvoudig. En hoewel er nu ook geautomatiseerde manieren zijn, vinden wij deze manier toch het leukst. Samen maken de man en vrouw handig leuke ronde bolletjes, die grif van de hand gaan. Klik hier of op het filmpje om te zien hoe dat gaat.
Helaas hadden we net gegeten en hebben we deze specialiteit niet geproefd 🙁
Als we besluiten naar Kamakura te gaan om de tempels en vooral de Grote Boeddha te zien, vergissen we ons in de enorme omvang van het station Tokyo. Want zijn in Nederland alle sporen (meestal) naast elkaar, in Japan lopen de sporen over elkaar heen en moet je soms trap op of af om het juiste spoor te vinden. Hijgend rennen we het perron op. gelukkig, de trein staat er en we stappen in. De rit zou zo’n uurtje duren, dus voorlopig zaten we rustig te kijken. Dat de plaatsnamen ons niet bekend voorkwamen, was niet zo gek. Maar plotseling stopte de trein en iedereen stapte uit. Was dit Kamakura? Welnee, in de verste verte niet. Wat bleek ons later, toen we weer helemaal terug waren gegaan. We hadden de trein in de verkeerde richting genomen. Nou ja, foutje.
Dus namen we de trein terug, maar nu nadat we goed hadden gekeken of het wel de juiste richting was. Uiteindelijk kwamen we in Kamakura aan en liepen met de stroom mee naar de Tokeji tempel. Genoten van de prachtige natuur rondom en stapten welgemoed het “wandelpad” naar de Great Buddha op. Het zou op en neer gaan en dat deed het ook. Eerst een oneindig aantal traptreden en daarna een smal pad dat
dwars door het bos ging, over boomstronken en grote stenen. Niks wandelpad, het leek wel een steeplechase. Maar ja, je begint er aan, dus je maakt het ook af. Al namen we verderop wel een alternatief en gemakkelijker pad om uiteindelijk bij de Grote Boeddha aan te komen. Daar zag het zwart van de mensen en een Duitse meneer probeerde ons zijn kaartjes voor de helft van de prijs te verkopen. Ze waren niet afgestempeld en dus konden ze nog wel eens gebruikt worden. “Haben Sie gewonnen und ich auch”. Maar daar trapten we niet in. Eerlijk betaalden we de entree, zodat we de Grote Boeddha met een gerust hart onder ogen konden komen. 😉
Afgelopen vrijdag kocht ik bij de Hema een agenda en twee cadeaubonnen, samen goed voor z’n 35 euro. “Kan het zo mee of wilt u een tasje”, vroeg de kassadame. Zo’n fluttig dun plastic tasje, daar zit ik niet op te wachten.
Maar toch stoorde de vraag me. Blijkbaar prop je je gekochte spullen gewoon in je tas. Niet erg klantvriendelijk. Nee, dan in Japan. Daar wordt elke aankoop met zorg ingepakt. Of het nu een boek is of een rolletje washitape. In een mooi papieren zakje, vaak met een nog mooier tasje (meestal van papier) er om heen. Ik weet niet of er ook zoiets als cadeaubonnen bestaan, maar ik weet zeker dat die een leuke envelop er om heen krijgen.
En daar hoef je niets extra’s voor te betalen.
Overal zie je dan ook vrouwen en mannen lopen met chique tassen. Want je laat natuurlijk wel zien waar je wat gekocht hebt.
Zonder iets te vragen, stopten overal verkoopsters een extra tasje of zakje bij onze aankoop, zodat de souvenirs ook voor iedereen apart verpakt konden worden. Flesjes werden zorgvuldig in bobbeltjes plastic verpakt. En dat gebeurde echt niet in winkels waar de verkoopbrigade niets te doen had.
En zo stonden onze meegebrachte souvenirs thuis te wachten om uitgedeeld te worden.
We gingen naar Kobe, vanuit Kyoto met de trein. Dat is op zich al een belevenis, maar daar over later meer. Kobe heeft drie stations, die dicht bij elkaar liggen en alle drie Sannomiya heten. Alleen worden ze bediend door verschillende treinmaatschappijen. Dat is dus lekker makkelijk, maar niet heus. Ons richtinggevoel hielp niet echt en onze plattegrond ook al niet. En na wat op goed geluk ronddolen, besloten we de weg te vragen. Ik gokte erop dat een jonge man waarschijnlijk wel wat Engels zou spreken. Helaas bleek “yes and no” zijn enige kennis van die taal te zijn.
Hij keek lang en ernstig naar onze plattegrond, zuchtte diverse keren, humde wat en draaide zich toen om naar een man op een fiets. Of hij kon helpen?
“Chinatown?” Yes, dat kon ie. Hij stapte op en zijn fiets en gebaarde dat wij hem moesten volgen. Dat kon dus nog wel eens een flinke snelwandeling worden. Gelukkig begreep hij dat ook en stapte af om daarna in een straf tempo verder te lopen. Wij er enigszins hijgend achteraan. “Where are you from” vroeg hij. “Oranda” antwoordde ik. “Oranda? Oh…. Nederland! Eén, twee, drie, goeiemorrege!” Bleken we tussen de anderhalf miljoen Kobenaren juiste die éne te hebben gevonden die Nederland kende en er zelfs vaak geweest was. Hij kende Driebergen, Zeist, Utrecht, Amersfoort en natuurlijk Amsterdam en Rotterdam. Hoe hadden we dat zo kunnen uitkienen….
Aan het begin van Chinatown staat een enorm Boeddhabeeld. Mensen gooien muntjes op zijn buik. Dat hebben wij ook maar gedaan, als dank voor zoveel goeie hulp!
Dit filmde ik in Shibuya, Tokio. Als je het filmpje start, zie je een (blijkbaar normale) middag. Het verkeer is nog niet eens zo druk, maar al die mensen ….. Toch houdt iedereen zich aan de regels en wacht men tot er overgestoken mag worden.
Waar gaan ze allemaal naar toe? De meesten lijken doelgericht. Er is dan ook het een en ander te shoppen daar. Enorme luxe winkels met een duizelingwekkend assortiment. Van babyspullen tot schoenen en alles, maar dan ook alles, wat daar tussen ligt. En waar was ik naar op zoek? Ik wilde naar Tokyu Hands, alweer zo’n gigantisch grote winkel. Zes verdiepingen hoog en de etages zijn verdeeld in A, B en C. Wil je een fiets, die kun je er kopen. Wil je liever een mooie braadpan, die is er ook. En een hele verdieping vol met papier, pennen, teken- en schildermateriaal en de daarbij horende benodigdheden. En daar ging ik voor.
Leo nam de lift naar de bovenste etage en zou via de trap naar beneden gaan. In die tussentijd moest ik voldoende tijd hebben om mijn dingen te kopen. Papier had ik al, dus besloot ik alleen voor stempelinkt en punches te gaan. Maar er is eigenlijk te veel, kiezen is niet mijn sterkste kant. Ik heb het tamelijk bescheiden gehouden.
Toen ik klaar was, kon ik de juiste uitgang niet meer vinden en even vreesde ik dat ik Leo kwijt geraakt was. Maar gelukkig, ik liep de hoek om en daar stond ie geduldig te wachten 😉
Samen probeerden we het metrostation terug te vinden. Maar het leek wel of we steeds verder verdwaalden. Uiteindelijk zag ik twee jongens zitten en ik vroeg ze of zij ons de weg konden wijzen. Toen ik ze eens goed bekeek, schrok ik. De ene had een enorm blauw oog, de andere een afschrikwekkende open hoofdwond, waar bloed uit stroomde. Maar ze waren vrolijk en erg aardig en bleken gelukkig alleen maar geschminkt te zijn voor een Halloweenfeest. Want in Japan ga je niet zomaar ergens naar toe, je gaat tiptop en helemaal in stijl.
Al maanden van te voren zijn Leo en ik met de voorbereidingen voor onze reis naar Japan begonnen. Informatie in overvloed op het internet, maar niet alles is ook bruikbaar voor ons. Veel links verwijzen naar tips om het nachtleven in te duiken of vertellen hoe goed je kunt shoppen in Tokyo of Kyoto. Maar de sites van JNTO en Japanguide gaven veruit de meeste en beste inlichtingen.
Eerst werd in grove lijnen een plan uitgezet, dan gekeken welke periode we zouden willen en kunnen. En toen konden de details ingevuld worden. Met wie vliegen we en waar zullen we slapen? Welke trips kunnen we maken en hoe verdelen we ze over die drie weken? En zo kwam er toch wel een aardig programma te voorschijn.
Uren heb ik achter de computer gezeten om leuke plekken te zoeken. Ik leerde zo al heel veel over het land en raakte heel bedreven in het zoeken naar de juiste treinen, geholpen door Hyperdia. We planden lange dagen en wisselden dat af met rustige toertjes in de stad of wat dichterbij. Met wandelingen, maar ook met musea voor het geval het zou regenen. We wisten heel goed wat we niet wilden. Eindeloos shoppen, bijvoorbeeld. Dat kan overal en daar hoef je natuurlijk niet zo ver voor te reizen. Uiteindelijk kwamen we tot een reisschema, waarin alle dagen min of meer waren ingevuld. Met meer dan we zouden kunnen ondernemen, maar niet alles hoefde. Ook in Japan heeft een dag maar 24 uur.
De komende weken zal ik hier wat verslagen geven. Hopelijk reizen jullie met me mee 😉 😉 😉
Oktober is borstkankermaand. Mijn bijdrage ditmaal een poster, die ik tijdens onze reis naar Japan in 2009 ergens in een trappenhuis van een warenhuis ontdekte.
Niet van die enge plaatjes, maar vrolijke tekeningen. Die wel weer heel duidelijk laten zien wat je moet doen. Alleen begreep ik niet waarom die poster daar nou hing. Ga je echt even rustig kijken? Maar mijn kennis van het Japans is nihil. Misschien staat er wel gewoon een verwijzing naar een kliniek in gebouw.Ik vond het in ieder geval een foto waard!
