Ik voel me eenbetje een paria. Ik wil er niet aan toegeven, want de werkelijkheid is niet anders en ik zal beslist niet de enige zijn die zich vreemd voelt. .
Geen bezoek, zoveel mogelijk thuis blijven. Nee, het openbaar vervoer is nu geen optie. Natuurlijk bellen we, appen we en kunnen we zelfs skypen. Maar wat een vreemde gewaarwording. Gevangen in je eigen bubbel, maar nu niet vrijwillig, maar op last van de overheid. Voor een goed doel, dat zeker. Voorlopig voor drie weken, maar wie weet voor hoe veel langer nog.
Alles is afgelast, zingen, gymen, spelletjesmiddag. De hulp heeft zich afgemeld. Wanneer ze weer komen wil of mag, is nog onzeker.
Boodschappen doen gaat vlug, vlug. En met een van te voren gemaakte lijst, want even lekker rustig winkelen is er al niet meer bij.
Nou ja, met een beetje droog weer gaan we een stuk wandelen in de omgeving. Dat kunnen we nog wel. En als we dan mensen tegenkomen, blijken die maar al te graag in voor een praatje. Maar ze houden afstand, voor wie weet wat….!
Nou ja zeg! Genoeg gemekker. Er is nog van alles te doen. Zo heb ik mijn puzzel uit de mottenballen gehaald. Die lag er al al te lang en zal misschien (??) nu een keer afkomen. Voorlopig tijd zat!
