Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Pittig begin van de werkweek met een zeer Amerikaanse aankondiging met veel geklap voor Chicago Hot HoneyRag, waarin Renée Zellweger and Catherine Zeta-Jones stralen.
Wees niet verbaasd als je vandaag heel veel vrouwen in het rood gekleed ziet gaan. Ook ik trek vandaag iets roods aan. Geen probleem, want ik draag die kleur graag.
Maar dat ik me vandaag in rood hul, heeft een reden. Want het is dress red day. Met het dragen van rode kleding wordt de aandacht gevestigd op vrouwen met een hartkwaal. En op de hele wereld zijn dat er veel.
Vroeger leek het dat alleen mannen iets aan hun hart kregen, maar vandaag de dag is het aantal vrouwen met hartproblemen is nog steeds stijgend.
Een vrouwenhart is anders dan een mannenhart en daardoor wordt een hartkwaal soms niet snel genoeg ontdekt.
Na mijn hartoperatie in 2016 is mijn verjaardag dus ook altijd verbonden met het dragen van rood. En vanavond in het theater hoop ik dan ook vele “women in red” te zien.
Dat er een speciale uitdrukking (in het Schots) was om aan te geven dat je nog even lekker in bed blijft, omdat je toch geen andere verplichtingen hebt, dat wist ik niet.
In een werkzaam leven zal de gelegenheid voor “hurkle-durkle” zich niet al te vaak voordoen. Maar in het weekend zullen er toch velen zijn die zich heerlijk schukkerend nog even onder de dekens verschuilen.
Pensionado’s hebben bijna elke dag de tijd daarvoor. Tenminste als ze geen plannen hebben of niet houden van uitslapen.
Leo en ik hebben geen moeite met eventjes langer blijven liggen. Dus hurkle-durklen we soms nog wel eens. Wat maakt het uit, als je er maar goed bij voelt.
Maar je begrijpt, op de tijd dat dit blog het internet opgaat, draaien wij ons zeker nog even lekker om!
Vorige week las ik dit artikel in de krant. Ja, je moet wel een heel erge fan van treinen en metro’s zijn, wil je aan zo’n uitdaging beginnen. Want het nogal een opgave om alle 285 metrostations van Tokio te bezoeken. Het zijn er 285 in totaal!
Ik gok dat er ook heel wat logistiek inzicht aan te pas kwam, want je wilt dan natuurlijk niet twee keer op hetzelfde stations uitkomen. Als je op de kaart kijkt, duizelt het je meteen.
Maar gek genoeg, vonden wij het reizen in Tokio en andere steden een eitje. Met een engelstalig metroplan en een beetje puzzelen kwamen we vrijwel altijd goed uit. De bewegwijzering was prima en duidelijk, alle lijnen hadden een eigen kleur en de stations hadden naast de naam ook opeenvolgende nummers. Dus van station 8 naar station 12 of omgekeerd.
Shona Noguchi had natuurlijk geen tijd om even rond te kijken op zo’n station. Eigenlijk wel jammer, want er is altijd heel veel te zien. Er zijn grote en kleine winkels, er staan diverse automaten en je kunt je er vaak wegen of schoenen laten poetsen. Wij vonden het sowieso altijd heel interessant om alle indrukken op ons te laten inwerken.
Maar het ging deze man om in de snelste tijd alle stations aan te doen. Ik denk dat hij over een poosje wel weer eens rustiger van A naar B zal gaan.
Dit bootje hoort bij Trompenburg Arboretum en het ligt heel vaak in de sloot achter de grote schuur.
Vrijwel altijd komen we daar tijdens een wandeling langs. En ook bijna altijd maak ik er een foto van. Die zijn niet altijd even mooi of goed belicht.
En natuurlijk is de omgeving ook niet altijd fotogeniek. Want er is wel veel groen, maar soms is het licht te grijs, te donker of valt er nauwelijks kleur te bekennen.
Maar op de een of andere manier wil ik er dus altijd een plaatje schieten.
Gewoon, voor mijn eigen plezier, want ik vind dit een heel schilderachtig plekje.
Meteen toen ik, ergens in maart, de aankondiging zag van het concert dat Gilbert O’Sullivan zou geven, wist ik dat Leo en ik daar wel heen zouden willen. Dat bleken meer mensen te denken, want ondanks de concertdatum pas in september, was het nog knap lastig een beetje goede plek te krijgen.
Maar afgelopen donderdagavond togen we dus naar het Luxor-theater op Zuid. Eigenlijk hadden we geen idee wat de avond zou brengen. Kwam hij met een groot orkest, een pittige band…? Nee, hij kwam alleen met een fabuleuze gitarist als begeleider en natuurlijk met wat extra digitale ondersteuning. Het werd een heel sfeervol concert, met nieuwe maar natuurlijk ook met oude songs. Ik laat jullie even meegenieten.
Een heerlijke avond, waar we allebei van genoten hebben.
Einde van opslagbakjes-imperium nabij: “Tupperware van plan faillissement aan te vragen”, kopte de krant. Tja, zo’n icoon was Tupperware wel, dat er een nieuwsitem aan gewijd moest worden.
Want wie is er niet groot geworden met de vele plastic doosjes, bekers, trommels en nog veel meer? Vrijwel alle vrouwen hebben wel één of meer Tupperware-parties meegemaakt. Iedereen werd opgetrommeld en je kon voor je goeie fatsoen niet zonder aankopen weg.
Het had wel een hoog gezelligheids-gehalte. Allemaal naar oma, vriendin of schoonmoeder, even koffie met wat lekkers (toendertijd was dat niet alle dagen het geval) en dan de demonstraties. Alles scheen in en met dat plastic te kunnen. Van taart tot babywas, van vis tot wasknijpers.
Maar wat een kwaliteit was het! Dat is natuurlijk ook hun ondergang geweest. Want wat ik in de jaren 70 kocht op zo’n party, staat nu nog -vrijwel onbeschadigd- in mijn kast. Ondanks dat er heel wat keren iets in bewaard werd en in de diepvries of koelkast werd gezet.
Ach, weer een einde van een tijdperk. Er is al heel veel nieuws voor in de plaats gekomen en ook in de toekomst worden wel weer andere producten aangeprezen. Heet zoiets niet gewoon “vooruitgang”?
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
West Side Story, het was een legendarische film. Velen zullen hem meerdere keren hebben gezien, een stuk jeugdsentiment.
De film is weer opnieuw gemaakt en dit is een mix van de twee stijlen. Oud en nieuw, maar nog steeds even boeiend.
Je hoort wel eens klagen dat deze tijd zo onpersoonlijk is geworden. Menselijk contact, persoonlijke ontmoetingen, het wordt steeds minder. We communiceren via ons mobieltje, sturen whats-appjes en spreken elkaar nog nauwelijks… Nee, dan vroeger. Toen hadden de mensen nog echt contact. Je ging bij elkaar op visite, schreef echte brieven en ontmoette elkaar in levende lijve.
Of…. zien we iets over het hoofd? Ook vroeger waren er mogelijkheden om zeer onpersoonlijk contact te hebben. Wie regelmatig “Liefde van toen” volgt, weet wel beter. Kijk maar naar deze kleine, akelig kille en onpersoonlijke advertentie.
Geen man met pit, geen persoon om lang om te treuren, lijkt me.
Marie heeft hopelijk al gauw een echte lieverd gevonden.
Meteorologen hebben er een ander mening over, die beginnen de herfst al op1 september. Maar ik ben van de oude stempel en hou het gewoon op 21 september. Vandaag dus.
Vanaf vandaag wordt het steeds kouder en kouder, natter en natter. Mistflarden versieren de ochtend en de wind raast bij tijd en wijle langs het huis.
Binnen maken we het weer knusser. De kaarsen worden uit de kast gehaald, er geurt stoofvlees en rode kool op het fornuis. Het warme dekentje ligt al klaar om koude knieën te voorkomen. En bij dat seizoen hoort dit kunstwerk van Escher “De drie werelden”.
Pure schoonheid van al het verval dat ons naar de winter leidt en dan weer langzaam aan richting lente 😉
