Author Archives: KnutzEls

About KnutzEls

Hallo, dit is het weblog van KnutzEls. Samen met Leo woon ik in Rotterdam. Onze twee zonen zijn al lang volwassen en wonen elders. Ik heb vele hobbies, die allemaal min of meer creatief zijn. Maar ook reizen vind ik heerlijk, of het ver weg of dichtbij is. En tijdens die reizen fotografeer ik van alles onderweg. Ik hou ook nog van wandelen, lezen, puzzelen en naar muziek luisteren. Speciaal voor mijn 61e verjaardag kreeg ik dit blog van jongste zoon. Zijn vertrouwen in moeders IT-kennis is groot, maar hij blijft op de achtergrond als steun en toeverlaat bij technische problemen

Chocolade

Posted on by
6

Er zijn al heel veel oude merken verdwenen. De Haagsche hopjes worden niet meer gemaakt, de Punselie koekjes worden niet meer gebakken.

En weer is een bekend Nederlands merk ter ziele. Droste, van het blikje met cacaopoeder, de flikken, de ronde doos met daarin zo mooi de chocolaatjes in een cirkel.

In mijn voorraadkast staat nog wel steeds zo’n mooi blikje en ja, daar bewaar ik cacaopoeder in.

Maar ik zal ook de flikken missen. Ik kocht nog wel eens zo’n rol. Maar de beste herinnering heb ik vooral aan zo’n ronde doos met al die flikken keurig in het gelid.

Wat blijft is herinnering.

Collage (8)

Posted on by
12

Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.

Voor de 8e collage waren de woorden beige – kris-kras – ijsvogel – gouden boekjes en pastoor.

Beige papier zat niet in mijn voorraad, maar maakte ik met roomwit en wat passende kleuren distress inkt. De ijsvogel was niet zo’n probleem, die vond ik op internet. Daar zocht ik ook naar de gouden boekjes en kwam natuurlijk terecht bij blogvriendin Bertiebo, die een verzameling van deze boekjes heeft en er vaak over schrijft. Maar het zou te gemakkelijk zijn geweest om haar plaatjes te kopiëren en uit te printen. Het was wel een handige leidraad naar wat echt oud en nieuw

Als niet katholiek kwam ik te laat tot de ontdekking dat kapelaan Oderkerke geen pastoor is. Maar toch gebruikte ik zijn plaatje. Misschien is hij het later toch nog geworden…? Het kriskras is terug te vinden in de lijntjes die ik op het papier maakte. En zo kwamen de plaatjes toch allemaal bij elkaar tot een soort van geheel.

Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.

Ongelofelijke reis

Posted on by
10
Bron: Facebook / Engineerine.com

Het is ongelofelijk hoeveel afstand dieren kunnen overbruggen. Op Facebook zag ik een bericht over een vrouwtjes valk, die van Zuid-Afrika naar het noorden van Finland was gevlogen. Ze was uitgerust met een GPS-tracker en daaruit bleek dat ze een afstand van 10.000 kilometer in er 42 dagen had overbrugd. Dat is ongeveer 238 kilometer per dag.

Ze volgde de Nijl, zodat ze voldoende water kon vinden, maar vloog niet in een rechte lijn over de Middellandse zee.

Je vraagt je af hoe vogels intuïtief weten welke weg ze moeten volgen. Fascinerend vind ik dat. Geen apparaatje, geen boekje, gewoon alle kennis zit in zo’n klein koppie.

Maandag met muziek

Posted on by
3

Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.

Paul Simon schreef een song: Rene and Georgette Magritte with their dog after the war. Een song over de kunstenaar en zijn vrouw. Een inkijkje in een surrealistische wereld.

Als de clip niet start, dit is de link

Wat is het nou…

Posted on by
10
Bron: Instagram / Forestmachinemagazine

Ik vind dit een super leuke foto en heel knap gemaakt.

Degene die dit maakte, had heel veel fantasie, behoorlijk wat tijd en was ook nog eens handig.

Maar al blog schrijvend bekroop me de gedachte dat het een met AI gemaakt plaatje zou kunnen zijn.

Maakt de fantasie niet minder, maar dan kijk ik er toch met ander ogen naar.

Want is het nou echt, kunst of kunstmatig…?

In de herhaling

Posted on by
10

Op 5 april 2011 schreef ik dit blogje:

Voor of na-deel

Bewegen is goed, zeker als je gewicht een beetje te hoog is. Dus klom ik gisteren maar weer eens op de fiets om naar de supermarkt te gaan. Niet rechtstreeks, maar met een ommetje. En op de terugweg, met op de bagagedrager een tas met bloemkool, sla en mager beleg, ook met een ommetje weer terug.

Maar ja, toen ik op een bepaald moment de bocht naar rechts wilde nemen, kwam van de andere kant een klein autootje aan. De bestuurster had alleen oog voor het verkeer van rechts, dus nam ze de bocht lekker krap. Mij, de fietser van links, zag ze compleet over het hoofd. Ik kwam shocking klem te zitten tussen haar zijspiegel en de stoeprand en zag geen andere uitweg dan me domweg te laten vallen. Boem, daar lag ik op de straat, met de fiets over mij heen.
Wat ik toen geroepen heb, zal ik maar niet herhalen. Not at all ladylike.

Ach, eigenlijk mankeerde ikzelf niet veel, een beurse plek op mijn knie, misschien later wat spierpijn. De fiets heeft meer geleden en moet nu naar de fietsenmaker.

Maar zoals elk nadeel se voordeel hep….. Nu weet ik tenminste dat het op een dikker achterwerk beter valt dan op een klein kontje. En dat mijn botten nog steeds in prima conditie zijn. Geluk bij een ongeluk!

P.S.:
En nu, anno 2025? Ach fietsen doe ik al lang niet meer. Nadat ik nog een paar keer gevallen was, met wat blauwe plekken als resultaat, kreeg ik een steeds groter wordende fietsangst.
En toen, in 2016 na mijn hartoperatie, was de maat vol. Fiets weggegeven!! Ik loop wel, pak de auto of het OV. Maar op de fiets zie je me niet meer. Ben ik meteen ook af van dat helm-vraagsstuk.

Veilig

Posted on by
10

Laatst waren we bij Ikea. Eigenlijk zo maar voor de lol, want we hadden niks nodig. Dat je dan toch nog de zaak uitkomt met een tas vol…. tja, dat is wel gek.

Wat hadden we dan gekocht? Nou ja, van allerlei kleine zaken, kaarsen, servetten en oja, een aardappelschilmesje. Niet dat ik het nodig heb, maar er zit een soort van bescherming om het snijgedeelte. En dat vind ik handig als je het wilt meenemen.

Bron: internet / Google

Bij het afrekenen komt geen medewerker meer te pas, alles moet gescand en digitaal. Maar toen het op betalen aankwam, stopte alles. Daar was wel een medewerker bij nodig. Heb ik nou altijd de prijs van de steekproefcontrole? Nee hoor, dat mesje was de crux. Als je dat scant, wordt er gecontroleerd of je wel boven de 18 bent.

Nou moet je wel heel kippig zijn als je niet van veraf ziet dat Leo en ik toch echt 18+ zijn. Maar goed, de medewerkster maakte een grapje en ja, we konden betalen en door het hekje.

Twee dagen later lopen Leo en ik op de Oude Binnenweg. Daar zit sinds jaar en dag De Spijkermand. Vroeger kon je daar terecht voor allerlei kleine schroefjes en spijkertjes. Maar dat assortiment voeren ze al lang niet meer. Nu staan in de etalage griezelige messen, met vlijmscherpe punten. Die worden heus niet gekocht om aardappelen mee te schillen. De jongelui voor de etalage waren duidelijk nog onder de 18. Maar ik gok er op dat er wel iemand te vinden is, die zulke messen voor ze kopen wil. Of ze bestellen zo’n mes via internet.

Wie let er dan nog op leeftijd en veiligheid?

Collage (7)

Posted on by
13

Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.

Voor de 7e collage waren de woorden: roomwit, draden, puzzelen, hond en doneren.

Puzzelen werd het sowieso. Maar hoe van dat al een acceptabel plaatje te maken, was nog wel wat anders.

Ik heb genoeg foto’s van legpuzzels, maar wilde die andere soort, kruiswoordpuzzels en zo, gebruiken. Voor de hond had ik een plaatje in gedachten, maar vinden, ho maar! Uiteindelijk vond ik iets dat er ook wel bij paste, ook omdat de achtergrond bestaat uit een geëmbost stukje roomwit papier met een soort knippatroon erop. Wat ook nog al puzzelachtig is en waarbij een klosje garen mooi aansloot.

Maar doneren, hoe pas je dat dan in. Voor mijn gevoel, heeft doneren vooral iets te maken met geven met je hart. Bloed doneren, dat deed ik vele jaren, tot het niet meer mocht. En zo kwam de collage tenslotte bij elkaar. De lijn tussen de zak met bloed en het hart bestaat uit meerdere rode draden garen, dus ook dat woord is gebruikt.

Ben je ook benieuwd wat de anderen er van maakten? Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.

Brood

Posted on by
14

Wie op Instagram kijkt, wordt overladen met berichten over bakken met zuurdesem. En ook ik raakte geïnspireerd en probeerde al eerder een starter te maken. Maar echt van de grond kwam het niet. Het is ook wonderlijk, zo’n pot met iets ondefinieerbaars, dat lijkt te leven.

Ik ontdekte Maison Viridi, waar Kirsten Ripke laat zien hoe alles in zijn werk gaat, op haar website, maar ook op YouTube en Instagram. Daar leerde ik hoe ik een starter aan de praat krijg. Alleen maar door regelmatig meel uit mijn voorraadpot en water uit de kraan te vermengen. Uiteindelijk stond er dan na een week een mooie bubbelende starter op mijn aanrecht. Ik kon eindelijk gaan bakken. Wel met veel geduld, want haast heeft zuurdesem niet.

Op zondagmorgen was de starter mooi gegroeid en maakte ik met mijn keukenmachine het deeg voor het brood. Dan moet het enkele uren rusten. Aan het eind van de middag kon ik het brood vormen en in een kom doen. Nou moest het een nacht in de koelkast. En dan, op maandagmorgen, kon ik het brood in de oven schuiven.

En kijk, daar was mijn zuurdesembrood. Mooi bruin, een beetje te zelfs. Het geurde heerlijk, maar moest nog even afkoelen. Spannend moment, doorsnijden en het binnenste keuren. Een mooi gelukt brood, dat heerlijk smaakt. En vraagt naar meer. Nu is het nog een vrij simpel recept, later ga ik me op ingewikkelder recepten storten.

Mijn starter bleef een week lang prima in de koelkast en was daarna snel weer klaar voor een tweede brood. Ook dat lukte goed. Ik heb, geloof ik, de smaak nu echt te pakken.