Afgelopen week zagen we twee films, beide met muziek in de hoofdrol.
Eerst gingen we naar En Fanfare, een feelgood film met veel muziek. Klassieke orkestmuziek en de hoempapa van de fanfare uitde titel. Over twee broers (Bernadin Lavernhe en Pierre Lottin) die toevallig van hun wederzijdse bestaan horen.
Op een nogal lastige manier worden de mannen tot elkaar veroordeeld en raken ze zeer betrokken bij hun beider levens.
Een film met een lach en een traan, maar ook met twee compleet verschillende werelden die elkaar ontmoeten en elkaar soms afstoten.
Mooi verfilmd, goed gespeeld en met een heel ontroerend einde.
Ik had hem graag gezien, maar helaas…in het verkeerde land op het ogenblik.
Als die net zo leuk is als de Nederlandse film Fanfare (ui 1958 in zwart-wit) ga ik er graag naar kijken.
Als ie bij ons filmhuis draait, ga ik er misschien wel heen.
Ik heb er ergens anders ook al wat over gelezen. Die was ook enthousiast erover.
Het is niet een film die ik uit mezelf zou kijken, maar je recensie maakt me nieuwsgierig. Dankjewel voor de tip Els.