Hier schreef ik al eens over mijn naam, die ik te klein, te weinig, te simpel vond. Drie letters kreeg ik als naam, niks Elisabeth of Liesbet. Nou ja, na meer dan 75 jaar heb ik er inmiddels vrede mee. En ben ik nu zelfs een beetje blij met alleen de drie letters.
Want toen ik laatst zag wat er van het veel chiquere ELISABETH gemaakt kan worden, ontdekte ik toch weer heel andere vormen. En of ik nou zo graag Lijsebetje had geheten…..
Nee, dan had mijn moeder toch gelijk, dat past ook niet. Joyce kwam niet in aanmerking, al vond mijn zus dat mooi. Maar bij Joyce hoorde naar mijn moeders mening een zeer gehoorzaam en volgzaam persoon. Maar Lijsebetje had vast ook niet haar goedkeuring kunnen wegdragen.
Maar goed ook. Want ik was als kind nogal wild, zeker niet altijd gehoorzaam en volgzaam kan ik ook al niet tot mijn karaktereigenschappen rekenen. Nee, Els past gewoon bij mij…!
Ik heette Martha maar dat heb ik als jong meisje al veranderd naar Marthy.
Mijn eerste naam is Antje, naar moeder en oma. Deel van tweede naam is roepnaam en dat is er een die lang niet zo bekend was in Nederland, nu hoor je hem veel meer.
Maar op officiële post staat dan wel Antje L. Daarom heb ik mijn dochter haar roepnaam als eerste gegeven en daarna de afleiding van Antje namelijk Anne.
Alles went. 😉
Haha ja hoor jij bent een echte Els. Hier op je blog en zeker in het echt
Eigenlijk heet ik Elise, maar iedereen noemt me, sinds mijn geboorte, Lies(je).
Lie(f)s.
eind goed, al goed!
Bij mij is het ook alleen maar Sjoerd, genoemd naar mijn opa. Ach, je moet er mee leven.