Ach, zo’n goed hotel was het niet. Een beetje vervallen, oude chic en vergane glorie. Maar nu zal het dan toch verdwijnen. Hotel Central, waar voor ons zo’n belangrijke herinnering ligt. Dat geeft toch een klein steekje in ons hart.
Maar ja, zo gaat dat in Rotterdam. Daar moet veel wijken voor nieuwere, grotere en imposante gebouwen. Het zij zo! Alleen de gevel blijft staan, maar daar achter komt een nieuw gebouw met veel meer verdiepingen en dan gaat algauw het authentieke eraf.
Er waren vele illustere gasten, zoals Jimmy Hendrix, maar ook dat is geen reden om het gebouw te bewaren. We moeten vooruit in de vaart der volkeren, nietwaar?
En wij, Leo en ik, zullen alleen nog in gedachten kunnen terugkeren naar die ene avond, 4 december 1971. De avond waarop ik een beetje gespannen in de societeitszaal zat, wachtend op wat komen zou. En toen ineens, donderslag bij heldere hemel, die jongen binnenkwam. Netjes gekleed, blazer, nonchalant zoekend naar wat kleingeld in zijn jaszak.
En ik wist meteen, dit is hem! En daar ben ik nu al meer dan 50 jaar mee getrouwd.
Heerlijk romantisch verhaal, daar hou ik van.
Wat een fantastische herinnering!
Wat leuk dat jullie elkaar daar ontmoet hebben
Oh, daar hebben jullie wel een bijzondere herinnering aan!
Fijn dat de voorgevel wel blijft staan, dat is toch het aanzien…
Ja dubbel jammer als dan zo’n gebouw verdwijnt, maar de mooie herinnering blijft!
Dat was pas een nostalgisch moment! Liefdevol bewaard erfgoed..!
Lie(f)s.
Ik ben blij te horen dat de gevel wel blijft, want ik vind het een prachtig gebouw.
Wat leuk, liefde op het eerste gezicht. Zo ongeveer is het bij ons ook gegaan en dat blijf ik wonderlijk vinden.
Soms wil je helemaal niet mee in de vaart der volkeren. Maar ja… Fijn verhaal, dat van jullie!
Sweet memories. Toch is jet jammer dat zo’n gebouw geen andere bestemming kan krijgen omdat gewoon niemand het wil opknappen.
Een dag met een gouden randje!!