Een beetje bruuske beweging en het dopje van Leo’s oogdruppels valt op de grond, rolt weg. Onder het bed, je zal het altijd zien.
Ik ga op de knieën, maar vind het niet. Opstaan dan maar, al kraakt mijn lijf aan alle kanten. Misschien is het verder gerold, dus aan de andere kant kijken. Ook daar weer door de knieën.
Nee, niks te zien. Het is ook zo donker. Wacht, lamp van telefoon erbij. Opstaan (kraak, kraak), telefoon pakken, lampje aan. Opnieuw zak ik krakend op de grond en ja, daar ligt dat vermaledijde dopje. Net achter een poot van het bed. Daar kan ik zo niet bij. Waarmee kan ik het nou dichterbij halen? Oh ja, er ligt een raamstok in de badkamer.
Maar weer opstaan. Pfft, dat valt niet mee en dat allemaal om één uur ’s nachts en na een lange dag. Stok gepakt en opnieuw proberen. Potverdrie, kan ik er net niet bij. Opstaan, om het bed heen lopen en weer op de grond.
Hèhè, het is gelukt. En voor de laatste maal sta ik krakend op. Inmiddels voel ik de slappe lach opkomen. Twee ouwetjes, midden in de nacht, krakend en steunend. Het moet niet gekker worden.
Zo blijf je wel in beweging 🙂
Haha, ik zie het helemaal voor me. Blijven lachen Els.
Héél herkenbaar. Ben blij dat niemand ziet hoe ik opsta als ik grondoefeningen heb gedaan s ochtends
Ja wat ons vroeger zo makkelijk afging, wordt nu een uitdaging! Maar het lukte je. En zo’n lichtje op die telefoon is een uitkomst!
Ik kan helemaal niet meer op de grond gaan zitten, te stram om dat op een of andere manier te doen, ook nieuwe knieen waarop ik zonder zacht kussen eronder niet mag steunen. Man kan het met veel gesteun nog wel en we doen het dan in overleg op een moment dat ik er bij kan zijn om dingen zoals stok aan te geven
Zolang je er om kan lachen valt het mee
Het lijkt wel een soort ochtendgymnastiek Els. Je hebt je beweging in ieder geval weer gehad ; )
Haha, ik ken het, ik kan niet op mijn knieën zitten, dus ik moet eerst een kussen gaan halen voordat ik iets kan pakken wat ergens onder ligt.
Het is altijd goed om je humor bij de hand te hebben!