Vorige week wandelden de Ganzen een wat andere weg. Het had gestormd en er lagen tientallen flinke takken op de grond.
En toen zag ik dit. Een cichorei, die tussen de stenen was opgekomen. Een geen eenling, maar op diverse plaatsen zagen we de bloemen tussen de bestrating door.
Nog allemaal fier rechtop, geen spoor van omgewaaid door de storm. Dat is iets waar ik me altijd over kan blijven verbazen.
Dat sterke takken het loodje leggen, maar dat zo’n plant dan gewoon overeind blijft. Kracht van de natuur.
Als je hem wil plukken is hij ook vrij taai.
Schitterende planten vind ik dat. Je ziet ze steeds vaker langs de weg.
Ja dat is mooi! En telkens weer zie je dat.
Dat is een hele taaie rakker. Hier staan er ook veel en denk maar niet dat je met je handen een bloem kunt plukken. Prachtige kleur trouwens!
Mee beweegt met de storm, Els. Mooi hè.