In de serie over Dowton Abbey spelen een heleboel bedienden een zeer belangrijke rol. Van mijn moeder hoorde ik verhalen over meerdere dienstboden in een huishouden. Sommige mensen lijkt het leven van een koningin het ultieme geluk. Maar mij zou het niks lijken.
Ik moet er niet aan denken om hele dagen mensen om me heen te hebben. Nou is dat gelukkig ook niet het geval. Leo en ik runnen samen ons huishouden, al heb ik sinds kort wel één middag in de twee weken een hulp voor de grotere klussen.
Toch liepen hier de afgelopen week steeds mensen naar binnen, werd er gesjouwd met grote steigers. Zoiets is onvermijdelijk als de schilder zijn werk moet doen. Ook kwam er een installateur voor een nieuwe verwarmingsketel.
Het zijn stuk voor stuk aardige mannen en vrouwen en zelf hoeven we geen poot uit te steken. Alles verliep prima, zelfs het weer werkte een beetje mee. Dus klagen is niet aan de orde.
Maar ik overdacht de situatie van altijd maar iemand in huis hebben, nooit eens even vrij te zijn. Misschien is het een leeftijdsdingetje, zijn we minder flexibel als in onze jonge jaren. Maar ik ben blij dat het allemaal achter de rug is.
Het is na zo’n klus heerlijk als je je huis weer voor jezelf hebt, dat vind ik ook.
Het lijkt me ook niks altijd anderen in huis ook Au-Pair niet.
Maar de bedienden vroeger hadden wel hun eigen verdieping, meestal op zolder en de werkruimtes beneden.
Ik heb voor de grote keuken van 6×4 met wat losstaande dingen 1x per 3 weken een hulp die in 2 uur alles doet, heerlijk gevoel altijd als dat weer klaar is.
Het blijven vreemden, al kunnen ze goed werk doen.
Het is fijn als je zelf op onze leeftijd je huishouding enz nog kan runnen en goed voor de beweging!
Snap je helemaal.
Ik vind het ook niks, mensen in je huis.