Voor autorijden draait Leo zijn hand niet om. Hij heeft inmiddels bijna 60 jaar ervaring achter het stuur, is vele malen -qua afstand- de wereld rond gereden en dat in allerlei soorten auto’s. Van grote bestelbus tot een kleine Fiat 500, oftewel een “rugzakje”.

Toch moest hij vorige week even slikken toen hij een vervangende auto leende. Het was een gloednieuwe Nissan Juke en uitgerust met talloze snufjes. Een dashboard met allerlei knoppen, een groot display, piepjes die te pas en te onpas gingen werken.

Het begon al met een sleutel die geen sleutel was. Een zwart en zwaar object, waarmee je de auto kon openen en op slot kon doen en starten natuurlijk. Knopjes met ribbels, zwart op zwart. Niet zo handig dus. Maar geen sleutel en waar laat je zo’n ding dan in de auto? Typisch iets om kwijt te raken….

Geen handrem, maar ook weer een knop ergens op de middenconsole. Sensoren, een achteruitrijcamera, kortom een technisch wonder. Maar wel een waar je tijd voor vrij moest maken om alles te leren bedienen.

Er lag gelukkig een beknopte handleiding in de wagen en Leo kon alles even rustig bekijken. Natuurlijk reed hij uiteindelijk wel weg.

Naast de beknopte handleiding was er ook een “gewone”. Die was dik als een bijbel en zat in een -ook weer- zwarte hoes. Ondanks alle moderniteiten, werd die handleidingshoes afgesloten met een armetierig en slap elastiek. Daar had ík nou wel een moderne en geavanceerde magneetsluiting voor verwacht.

Maar wat was ik blij dat ik zelf niet in deze kar hoefde rijden en we ’s avonds weer in onze eigen vertrouwde auto konden stappen.