Het is steevast het begin van m’n dag, een aantal blogjes lezen. En soms vind ik daar inspiratie voor mijn eigen blog. Zoals bij Sjoerd, waar ik deze week een enorme oplegger om auto’s mee te vervoeren zag.

En plots herinnerde ik me weer die vakantie. Leo en ik, ons eerste kind, ouders, schoonouders en zus zouden onze vakantie doorbrengen in het westen van Engeland. Alles was geregeld. Mijn zus reed met ons mee en schoonouders namen mijn moeder en vader mee.

Maar schoonmoeder werd ziek en mocht niet reizen. Wat dan? Ik probeerde te elfder uren een busje te regelen maar dat lukte niet. Het werd uiteindelijk een Peugeot Familiale, waar we met vijf volwassenen en een kind in konden. Leo zou rijden in die (in mijn ogen) super lange auto.

De nacht voor we zouden vertrekken schoot ik wakker uit een droom. Hoe ging je nou de bocht om met zo’n lang verhikel? Gewoon, net zoals altijd, mompelde Leo slaperig. En natuurlijk, het was voor hem geen enkel probleem. Moeiteloos reed hij over smalle bochtige weggetjes, ook al reed hij links.

Maar met die lange oplegger daar in de straat bij Sjoerd weet ik het zo net nog niet……. En ik niet alleen, lees ik zo.