In het NRC magazine las ik iets over “overtuigende nepheid”. Met allerlei digitale trucjes jezelf (of een ander) omtoveren zo dat je er 20 jaar jonger, vele kilo’s slanker, langer of juist korter uit ziet op een foto. Professionals konden dat met Photoshop natuurlijk al veel langer.
Ik herinner me een workshop van jaren geleden waar op een groot bioscoopbeeld een jonge vrouw stond geprojecteerd. Leuk meisje, maar een superschoonheid, nee….
Maar in een oogwenk werd zij omgevormd. Haar ogen werden lichtelijk schuin gezet, haar lippen werden voller, haar neus spitser en haar dijen slanker. Ze werd centimeters groter, vlekjes en puistjes verdwenen als sneeuw voor de zon en haar wangen werden ronder gemaakt en van een gezonde blos voorzien.
De kleur van haar haar werd opgelicht en vervormd, zodat het leek of ze in de wind stond. Tenslotte kreeg haar blouse een pittig printje en veranderde haar broek van kleur. Ik denk dat zijzelf zich niet meer zou herkennen na al dat photoshoppen.
Sindsdien bekijk ik al die glossy modellen met een andere blik. En vraag ik me af wat echt of nep is.
Er is natuurlijk heel veel nep. Maar als ik in de stad wat foto’s maak probeer ik ook verkeersborden en auto’s te vermijden. Doe ik in zekere zin mee met het bevestigen van het schoonheidsideaal.
Oh ja, ik fotoshop zelf ook, niet mezelf, maar…..
Er is zoveel mogelijk.
Ik vind mijzelf er niet uitzien als ik me helemaal gladstrijk 🙂
Mensen worden inderdaad virtueel enorm opgeknapt. Het wordt er niet realistischer op.
Alles is nep. Geeft niet, als je het maar weet.
Ik deed vroeger leuke dingen met Photoshop en zo heb ik eens op een familiefoto van een vriendin een ongewenst persoon weggewerkt. Dat was best lastig, want de achtergrond moest natuurlijk ook weer aansluiten.
Ze was er erg blij mee 🙂
Een redelijke basis is genoeg, denk ik. Dan maken e er iets bijzonders van.
Toch moet zo’n model al wat uitstraling hebben. Vaak herken je zo’n model zonder make-up niet terug.