Er zijn jeugdherinneringen die met de regelmaat van de klok terugkomen. Leo en ik kunnen daar vaak over praten. Hoe we als kind dit, of dat, altijd als en nooit, want….
Maar zo’n herinnering dan ook beschrijven is vaak wat moeilijker. Maar soms ontdek je op internet een foto en dan wordt het meteen een stuk simpeler om het verhaal vorm te geven.
Dit is een foto van een piepklein patatzaakje dat vroeger in de Da Costastraat was. Op weg naar oom Cor kwamen we er langs. Het was maar een kwartiertje lopen van ons huis en al op de heenweg verlangde ik hevig naar zo’n gezellig warm zakje patat. En ik wist dus dat ik daarom zou vragen als we terugliepen.
Eigenlijk wist ik al zeker dat ik nul op het rekest zou krijgen. Maar soms… dan gingen mijn ouders overstag. Het leek me het toppunt van heerlijkheid om zo’n zakje dan lopend leeg te eten. Maar dat kon ik echt vergeten. Eten op straat vonden mijn ouders niet netjes.
Dus werd de patat keurig verpakt in vetvrij papier. En kon ik het thuis, netjes aan tafel en uitgespreid op een bordje, opeten. Gek hè, maar de lol was er dan al bijna helemaal af. De patat was koud en smaakte me absoluut niet meer zo lekker.
Tegenwoordig is eten op straat al lang niet meer “not done”. Maar nu is de zak me te groot en dus… zelden dat ik een patatje op straat eet.
Patatje eten op straat.
Hoorde er af en toe gewoon bij.
Ik ben nooit een patateter geweest maar zo’n lekkere bamibal,mmm…
Toen ik als scholier een oppasbaantje had, kocht ik, samen met een vriendin raspatat bij een viskraam. Ik weet niet of ik het nu nog lekker zou vinden. We aten het gewoon op straat op en dachten niet aan onze ouders, die wisten van niks.
Daarom ligt nu rondom de Mac alles op straat
Ik herken dat wel. Geen patat eten op straat en er ook geen geld voor krijgen. Wat deden wij? Ik mocht iedere woensdag naar de jeugdbibliotheek en ging met mijn buurmeisje boven ons er naar toe. Samen kochten we dan stiekem een zakje met z’n tweetjes, kostte 25 cent en aten het samen op. We hadden natuurlijk geen geld om er ieder een te kopen.
Ik heb nu vooral het idee dat er buiten op straat wordt gegeten.
Het zwerfafval dat ik overal zie liggen bevestigt dit ook.
Thuis, samen en aan een eettafel smaakt mij het eten altijd nog het beste.
Al heb ik ook nostalgische herinneringen aan een zakje patat met!
Nostalgische groet
Herkenbaar, eten op straat, zeer ongepast! Op onze verjaardagen mochten mijn broer en ik zeggen wat we die dag zouden eten, we kozen beiden voor patat, want dat aten we anders nooit, want ongezond! Elke dag verse groente, vlees en gekookte aardappelen 😊
Je verhaal doet me erg denken aan mijn eigen jeugd : ons was ook goed ingeprent niet eten op straat! Maar als ik alleen op de markt in Rotterdam liep kocht ik van mijn zakgeld een heerlijk zakje patat! En we woonden vlakbij Karel’s patat op de Nwe.Binnenweg!
Hahaha, ik mocht dat ook niet: een patatje eten op straat. Mijn moeder heeft ooit een zakje voor me gevouwen en daar zelfgemaakte patatjes in gedaan. Maar ja, dat was het echt niet!