Breien en haken, dat was wat mijn moeder vroeger deed. Naaien, borduren of nog ingewikkelder “smokwerk” daar begon ze niet aan.
Ik had dus wel poppenkleertjes die moeder zelf gebreid had en truien voor mijzelf. Maar gesmokte kleding, dat zat er voor mij niet in.
Zelf leerde ik wel smokken, op school. Er staat me nog iets bij van een geel-geruit nachthemd dat ik zelf genaaid en gesmokt had.
Het lijkt een beetje ouderwets handwerk, maar laatst zag ik op Instagram toch weer dat iemand er aan bezig was. En dit fraaie proeflapje lag in de Wonderkamer van het Museum van de vrouw in Echt.
Misschien komt het -net als alles- wel weer in de mode. Ik vond -en vind het nog steeds- heel fraai handwerk.
Stel je voor, van die lieve “Shirley Temple” meisjes met pastelkleurig boerenbonten ruitjurkjes, versierd met dat smokwerk.
Hoe nostalgisch….
Smockwerk heb ik nooit gemaakt, ook niet op school. Maar daar moest ik wel in de zesde klas een katoenen petticoat bestaande uit drie stroken van katoen met de hand naaien. Allemaal met van die stiksteekjes, dramatisch!
Nooit van gehoord… Daar ben ik heel eerlijk in.
Net als Emie heb ik ooit een babyjurkje gemaakt met smokwerk en daarin mijn dochter vereeuwigd. Ze wilde nooit jurkjes aan, dus deze moest even aan voor de foto, ha ha. Arm kind.
Zelf kan ik het niet maar vond smokwerk altijd erg mooi.
Nog steeds.
Zo’n proeflapje heb ik ook gemaakt. En een roze babyjurkje met smokwerk, wat een nostalgie! Alle drie de kleindochters zijn eens in dat jurkje gehesen en op de foto gezet.
Ja en hoe schattig. Ik moest trouwens op school ook een nachthemd smocken, In mijn geval een blauw ruitje. Het smockwerk was oke, maar dat nachthemd was zo groot dat ik het nooit heb gedragen