Nu even wat anders, dacht ik, wat eenvoudigs. Geen ingewikkelde patronen, een lief kattenplaatje. Jaja, een mens kan zich vergissen.
Want deze puzzel was helemaal niet zo simpel. Met op het oog regelmatige stukjes, maar met piepkleine bloemetjes, kleuren die maar nauwelijks verschilden van andere delen. En soms met stukjes die net leken te passen, maar dan klopte het plaatje toch weer niet.
Kortom, een heleboel uurtjes zoeken, stukjes dan weer zus, dan weer zo gelegd, gekeerd en terug in de doos. gelegd.
Maar nu is ie klaar. Schattig plaatje, nietwaar?
Ik bewonder altijd jouw geduld met die puzzels, Els.
Het is wel een mooie!
Een lieve.
Zo’n leuke puzzel zou je op willen hangen, maar ja, dan zijn de muren snel vol.
@Bettie: eigenlijk geen idee, maar ik denk toch wel zo’n uurtje of 25, verdeeld over diverse avonden en middagen. Ik vind het heerlijk, even helemaal geen gedachten. Alleen maar zoeken, vaak naar een speld in een hooiberg…..
Geduld is een schone zaak, heet het. Je ziet dat het klopt. 🙂
Dat lijkt me een hele klus. Vroeger deden we dat ook, maar op de een of andere manier is daar de klad ingekomen.
Wat een geduld!
Weet je, bij benadering natuurlijk, hoeveel ‘uurtjes’ ?