Het leek me geen goeie plek om naar toe te gaan: Hiroshima. Hoe zou het er zijn, voelde je er nog iets, rook je er misschien nog de geur van de bom die de stad in 1945 totaal verwoestte…?

Maar nee, toen wij er ij 2009 waren, was alles weer “normaal”. Straten, winkels, hotels en trams. Er was nog nauwelijks iets van schade te zien. De stad was letterlijk herrezen uit de as, als een Phoenix.

Behalve dan dit gebouw, de”atoombomkoepel”. Die bleef staan, beschadigd en wel, als getuige van een afgrijselijke daad.

Ja, er was natuurlijk meer om bij te herdenken. Een monument, een museum vol akelige dingen, vervormd, gesmolten. Met verhalen van mensen die het overleefden, namen van de vele families die vrijwel allemaal omkwamen.

Maar er waren ook lachende schoolkinderen, met hun eigentijdse beslommeringen, verplicht naar het museum. Opdat ze het weten en er nooit meer, nooit meer ….. !!