Hoewel Leo geen groots feest wilde met zijn verjaardag, lieten de jongens het toch niet ongemerkt voorbij gaan. Al maanden tevoren hadden ze er over gedacht. Geen fanfare, geen poppen in de tuin, geen slingers in de kamer. Maar wel gebak (natuurlijk) bij de koffie en wat kleine hapjes bij de borrel. En dan…..?

Toen stond er een taxibusje voor de deur. Waarheen was nog onduidelijk, maar we gingen richting Rotterdam-centrum. We werden afgezet bij een tramhalte. Niet zomaar een halte, maar de stop voor de nostalgische tram. Zo’n mooie oude vierkante tram, met de bestuurder aan een groot rond stuur. Met een koordje, waaraan de conducteur trok en door middel van een belletje aangaf dat iedereen in- of uitgestapt was.

Leo had als kind de droom om trambestuurder te worden. In zijn schooltijd spijbelde hij nog wel eens een ochtend of middag om heerlijk met de tram de stad te doorkruisen. En dat deden we nu dus ook. Die nostalgische tram rijdt voor iedereen door de stad, dus er stapten meer mensen op. Heel even leek de tijd stil te staan.

Aan het einde van de rit liepen we over de Lijnbaan naar een gezellig café voor een borreluurtje, natuurlijk met bitterballen.

En rond etenstijd verkasten we opnieuw naar een origineel Chinees restaurant, waar we een heerlijk authentiek Chinees diner kregen voorgeschoteld.

Een gezellige dag, waar we herinneringen ophaalden en veel gelachen hebben. En Leo, die is al weer gewoon aan zijn leeftijd gewend 😉