Er zijn al veel dingen verdwenen uit ons dagelijks leven. Dat klinkt dramatisch, maar dat is het niet hoor! Maar zo nu en dan word je ineens herinnerd aan iets uit vroeger tijd.
Wie nu, zo rond een uur of half vijf, begint aan een borreluurtje, schenkt heel andere dranken dan vroeger. Mijn vader dronk een jonge borrel en voor mijn moeder werd een glaasje citroenjenever ingeschonken. Met een lepeltje suiker. Daarbij een piepklein lepeltje, waarmee de suiker werd opgelepeld.
Leo is altijd een bierliefhebber geweest en ik mocht graag een glaasje sherry, liefst zo droog mogelijk, drinken. In de 50- en 6-er jaren stond bij mijn zus en zwager een verzameling likeurtjes in de kast. Die werden niet elke dag gedronken, maar spaarzaam geserveerd aan de (dames)-visite.
Eén zo’n drankje herinner ik me nog goed. Het heette “Parfait d’Amour” en had een giftig paarse kleur. Mijn zwager schonk het in lage, wijde coupes. En dat gaf een dramatisch effect, vond ik. Geen idee hoe het smaakte. Ik was toen nog in de ranja-leeftijd.
Parfait d’Amour is nog steeds te koop, maar zal nu wel gebruikt worden voor cocktails. Kopen zal ik het niet, de kleur staat me niet aan en voor cocktails hoef je me niet wakker te maken.
Die kleur alleen al, nee, niet uitnodigend.
Voor mij niet in elk geval.
O ja dat herinner ik me ook. Volgens mij zaten er zelfs kleine zilverkleurige schilfertjes in of heette dat drankje bruidstranen?
Ik herinner me uit die tijd een glaasje Curaçao, helder blauw en mierenzoet. Bij het opzoeken daarvan bleek dat het in vijf verschillende kleurvarianten te krijgen is.
Het drankje vind ik prachtig. De naam ook. En zo is het met veel soorten. Ik heb me een keer opgegeven voor een rondleiding in een likeurstokerij. Ik krijg ook iedere keer een uitnodiging maar het is altijd op vrijdag en dan kan ik niet. Erg jammer