De zomer van 1976 staat in mijn geheugen gegrift. Op 1 juni werd onze oudste zoon geboren. Dus dat jaar geen vakantie, maar kindje wiegen. En wat was het heet toen.
Al om half zeven zat ik ’s morgens op ons balkon, heerlijk te knuffelen met mijn kind. Die had nog geen belangstelling voor de wereld om zich heen. Alleen in flesjes en schone luiers.
Zo nu en dan las je er wat over of je zag wat beelden op de TV. Maar van de paniek zoals die nu heerst, was geen sprake. Het was warm, ja heet zelfs. Maar we genoten van al die mooie zonnige dagen. Er waren geen berichten over klimaatverandering, voedseltekorten en nog meer rampspoed. Wat leefden we toch zonder zorgen toen 😉 😉
Het filmpje zou ook in deze tijd geplaatst kunnen worden.
Is er dan zoveel veranderd als ze ons willen laten geloven?
Dat was zo‘n zomer dat ik zowat in het openlucht zwembad woonde 🙂
De zomer van 1976, nou en óf ik me die herinner. Ik werkte toen net een paar weken bij de krant en daar was natuurlijk geen airco. Van al die nieuwe indrukken en het fors aanpakken wat daar werd gedaan, was ik elke avond erg moe en dat met die hitte. Maar och, gewoon lekker doorgaan, hoor. Niemand zat toen op geklaag te wachten en niemand besteedde er echt veel aandacht aan. Ik heb nog steeds bar weinig geduld met klagers. Je doet er toch niks aan en dan moet je het maar accepteren. Wij woonden in 1976 al een paar jaar 8-hoog aan de rivier de Noord. Dat scheelde ’s avonds en ’s nachts wel om de flat goed door te laten tochten. Alles kon gewoon open blijven. Het aller- aller-allerwarmst heb ik het in Thailand aan de Kwai gehad. Dát is nadien nooit meer geëvenaard. 🙂
Uren in de rij staan om naar exotische tropische vakantieoorden te vliegen?
Maar klagen als hier de gevolgen van de Klimaatverandering te voelen zijn?
Verbaasde en bezorgde groet,
Ein juli die warme zomer werd onze dochter geboren en wat heb ik het die laatste zwangerschapsmaand warm gehad. Ik denk dat we onze gedachten in die jaren op onze jonge gezinnen richtten en daardoor minder bezig waren met ellende. Het was ook de tijd van treinkapingen en gewelddadige actiegroepen in heel Europa.
Die zomer staat mij ook in het geheugen gegrift. Op 26 juni 1976 verhuisde ik met drie jonge kinderen waarvan de jongste vrier maanden naar een huis in een dorp wat ik niet kende, geen vrienden, geen familie in de buurt en een man waar druk op zijn voorhoofd stond geschreven.
Ja dat denk ik ook vaak: ik heb eigenlijk een leven zonder zorgen gehad. Het is toch anders allemaal voor onze kinderen.
Ik herinner het mij ook nog, meer omdat ik als zestienjarige met mijn toenmalig lief, hevig verliefd iedere hete dag naar een strandje in de rivier vlakbij gingen. Een zomer die eindeloos leek. Onbezorgd waren we zeker, geen zorgen die er nu allemaal zijn. Nu maak ik mij zorgen om mijn kleinkinderen, die gelukkig nog onbezorgd leven.