Lange tijd kon ik zeggen van na de oorlog te zijn. En natuurlijk bedoelde ik dan die grote 2e wereldoorlog. Maar helaas, er kwamen nog zo veel andere oorlogen. Weliswaar ver van mijn bed, maar oorlog is oorlog. Verdriet kent geen kleur of ras, alle tranen zijn zout en maken ieders ogen rood.

Tot ik kinderen kreeg kon ik berichten over oorlog en politiek domweg negeren. Maar als moeder raakten die berichten over gevechten en gesneuvelde soldaten me steeds meer. Alle ellende die oorlog met zich brengt hakte er steeds meer in.

Maakt het ook uit aan welke kant je vecht? Dood is dood en welke vlag er op je graf staat is toch niet meer belangrijk.

Elk slachtoffer, of het nou een soldaat of een burger is, heeft ouders, partners, kinderen. Die zullen de angst onder ogen moeten zien, het verdriet moeten dragen. Die zullen ervaren waartoe het bombastische politieke machtsvertoon gaat leiden. Tot steeds meer doden, gewonden, voor het leven verminkte mensen.

Laten we hopen dat er snel een einde komt aan de gevechten. De wereld is meer gebaat bij vrede, medemenselijkheid dan bij bombastische spierballentaal en strijden op leven en dood.