Deze foto maakte ik niet zelf, maar vond ik op de site van René Hoeflaak.
Ik heb veel herinnering aan deze muurschildering, die zich bevindt in het gebouw van de GGD in Rotterdam. Een begrip in mijn stad, want je ging naar “de Baan” om doorgelicht te worden.
Als kind kwam ik er regelmatig want om de zoveel tijd moest gekeken worden of alles nog in orde was en of de TBC inderdaad genezen was.
Je moest dan die grote trap op en kwam in de gang met de kleedkamertjes. Stond er een deur open, dan ging je naar binnen en vergrendelde met de uitklapbare houten plank die daar aan de deur zat.
In het gebouw rook het altijd merkwaardig. Ik vond het niet onprettig en ik vermoed dat het een soort desinfectans was. Nu ruikt alles meestal nogal citroenig, toen was het lysol wat de klok sloeg.
Doorlichten (een Röntgen-foto maken) gebeurde op een groot apparaat en het werd bediend door een dokter of zuster met een groot dik schort aan. Je moest tussen de platen gaan staan, armen in de zij en ellebogen naar voren. Er klonken geluiden in het donker, klikklak, en dan was alles alweer klaar. Terug naar het hokje en omkleden. Gek, verder gaat mijn herinnering niet. Maar we zullen vast ook nog wel op de uitslag gewacht hebben.
“De Baan” is nog steeds in gebruik als GGD-gebouw, maar ik weet niet meer hoe lang het geleden is dat ik er kwam. Dat zal toch minstens 60 jaar geleden zijn…
Nee, zulke herinneringen heb ik niet, maar wat een mooie hal! de muurschilderingen doen Oost-Europees aan.
Goh, in mijn herinnering was ik de enige die daar naar toe moest. Ik was allergisch voor alles…
Net als bij Marty kwamen bij mij de krasjes altijd op. Heb mijn hele jeugd dit soort jaarlijkse doorlicht gehad. Je moest ook altijd even je adem inhouden tijdens het onderzoek.
Bij mij kwamen de krasjes altijd op en ik moest dan weer naar Leiden. Nu jij het proces zo precies beschrijft komt dat weer naar boven drijven bij mij.
Oh ja, wat een herinnering aan dat doorlichten. Je beschrijft het precies zoals ik het me ook herinner.