Ach, wat gezellig had het kunnen zijn, toen we afgelopen zondag een stukje gingen wandelen in Rotterdam. Pittig winterweer, zon, stralend blauwe lucht. Een geur van lente woei in onze neuzen.
Hoe graag hadden we nu, onze voeten verstopt onder een fleece dekentje, een warme chocomel gedronken, vergezeld van een fikse punt appeltaart. Maar niks van dat al. Alle gezellige tentjes dicht, geen terras, geen broodjeszaak, geen taart, geen warme chocomel, niks, nada.
In arren moede zochten we een bankje om onze boterhammetjes op te eten. En, hoe kan het anders, ging ons gesprek over de teloorgang van de horeca.
En het zal nog wel een tijdje duren. Ik begin er nou toch echt een beetje moedeloos van te worden.
Het straatbeeld is anders ja.
Chocolademelk met slagroom thuis smaakt lekker hoor, maar anders.
Er is een wandelroute waarbij je langs horeca komt. Misschien wat voor een volgende keer. Sommige zaken hebben best moeite gedaan er wat van te maken. Wel buiten natuurlijk, maar ach dat is niet zo erg
Blijf moed houden!
Ja, het begint ietwat uitzichtloos te worden en de rek raakt eruit. Dat merk ik ook bij mezelf. Maar er komt sneeuw aan. Misschien is dat een leuke onderbreking, alleen moet de warme chcolademelk thuis gedronken worden.
Dit snap ik. Zelfs in ons kleine dorp hangt dat slappe sfeertje.
Ook ik wil graag weer eens buiten de deur mijn koffie drinken.
Instemmende groet,
Moedeloos nog niet, ik hou de lente voor de ogen…
Ik kom helemaal niet in een stad maar als ik zo jouw foto’s zie begrijp ik wat je bedoelt. Moed houden Els, het komt goed, eens…
De ziel is er uit door al die gesloten zaken.
Ja . een paar maanden geleden dachten we nog dat het einde nu wel in zicht zou zijn. Nou, echt niet dus