Als kind al vond ik bananen heerlijk. Leo niet, die moest er als kleuter aan wennen. Maar ja, die kreeg pas later een banaantje. In de oorlog waren die er niet.
Ook nu eten we vrijwel elke dag een banaan. Ik bak er soms cake mee, een banaan op een boterham met pindakaas en sambal gaat er ook wel in. Om nog maar te zwijgen van een banaan in de smoothie met yoghurt en blauwe bessen.
Toch dreigt de banaan te verdwijnen. En dat zou toch wel heel erg zijn. Want bananen zijn heel gezond, geven meteen een voldaan gevoel en het is voedsel wat gemakkelijk meegenomen kan worden. Sporters zweren er bij.
Laten we hopen dat er ergens op de wereld een nieuw ras bananen gekweekt kan worden. Want stel je voor, dat we niet meer wekelijks ons trosje bananen in het winkelwagentje kunnen leggen…
Als loper at ik ontiegelijk veel bananen en nu eigenlijk niet meer. Ik heb gisteren maar weer eens een tros gekocht want ik vind ze nog steeds lekker
Bij ons is de banaan vaak ’s avonds voor het ter bedde gaan, een laatste fruit hapje.
Ja, ik zou mijn dagelijkse halve banaantie in de havermoutpap erg missen!
Ik moet er niet aan denken, dat we geen bananen meer zouden hebben.
Hier staat ook regelmatig een boterham met pindakaas en sambal op het menu, maar zonder banaan. Toch ook eens proberen.
Dat is ernstig.
Ik snap het niet, veel vleesdieren en planten worden/zijn gemanipuleerd, je zou denken dat het met bananen ook kan.