Het begon met zo’n bloeddrukkastje. 24 Uur moest ik met dat ding lopen om te kijken of mijn bloeddruk niet nog verder steeg. Ik vind het maar niks, zeker niet als het bloedheet is. En dat was het die dag.
De cardioloog zou bellen met de uitslag. Maar ik hoorde niks. Geen bericht, goed bericht?
Maar dan, na een maand, vind ik een voicemailbericht op mijn telefoon. Daarin vertelde de cardioloog dat ik toch maar op de poli moest komen. Er zou een afspraak gemaakt worden. En weer hoorde ik niks.
En toen begon het grote malen. Daar, waar ik normaal zeer laconiek over de PHPD (pijntje hier, pijntje daar) heen stap, werden kleine dingen in eens groter en groter. Voelde ik nou dit, kreeg ik nou dat….?
Enfin, ik kon ook zonder het te meten, wel voelen dat zoiets zeer nadelig voor mijn welzijn is. En maandagmorgen voelde ik ineens van alles. Druk op m’n borst, steken, knoop in mijn rug.
Ik begon me steeds naarder te voelen. Al toen ik de trap af kwam, zag Leo het. Hier ging iets niet goed. Dokter gebeld en daar kon ik gelukkig vrijwel meteen terecht.
Bloeddruk gemeten. Die was wel hoog, maar zo hoog nou ook weer niet. Ik vertelde het verhaal van het bloeddrukkastje. Ja, dat vond de huisarts ook wel een beetje gek. Ik mocht gelukkig wel naar huis, maar zou nog gebeld worden.
Binnen een half uur had ik hem weer aan de lijn en mocht Leo me naar de Eerste Hulp brengen. Daar werd ik aan allerlei apparaten, meters en slangetjes gelegd. Bloed werd afgenomen, foto’s gemaakt. Nou ja, die hele mallemolen. Om aan het eind van de middag, toen ik me inmiddels ook wel weer geheel prettig voelde, gezond verklaard naar huis mocht gaan. Met nieuwe bloeddrukpilletjes, dat wel.
Wat het was? Nou, eigenlijk weet ik dat niet. Was het paniek? Daar lijkt het wel een beetje op. Had die cardioloog nou maar meteen verteld dat het geen spoed, geen alarmerende toestanden waren. Dat die afspraak nog wel een maand of wat mocht aanlopen. Dan had ik rustig afgewacht. Maar ja, tussen je oren kunnen er heel wat rare zaken de kop opsteken.
Gelukkig dat alles wel meeviel maar voel met je mee. Wij hadden ook zoiets in onze vakantie. Loop je zelfs met je GSM in het bos, bang dat er een gesprek verloren gaat en vervolgens wordt er helemaal niet gebeld. Dan zelf maar gebeld. Word er gezegd geen telefoon dan is alles goed. Hebben totaal niet in de gaten wat je gevoel ermee doet. Ik geloof het ook niet op die manier en dat terwijl manlief nog steeds klachten heeft.
Sorry, gelukkig dat alles goed was, dat is het belangrijkste.
Ja, stress doet wat met een mens!!
Jeetje Els da’s schrikken, hopen dat het nu goed blijft. Maar afwachten daar heb ik slechte ervaringen mee. Gewoon bellen hoor, gewoon doen. Hou jezelf in de gate.
Mooi dat alles toch op zijn pootjes terecht is gekomen… Je hoeft je ieder geval daar niet meer druk om te maken.
Wieneke heeft gelijk. Als ik een ding geleerd heb verleden jaar toen mijn zus zo ziek was en in verschillende ziekenhuizen lag en daarna thuis is dat je er inderdaad bovenop moet zitten.
Het is heel erg om te moeten zeggen maar mijn zus is nog steeds depressief over die periode en slikt daar zelfs medicijnen voor.
Gelukkig goed afgelopen maar het was toch even schrikken, lijkt me.
Ik begrijp helemaal hoe het tussen je oren steeds erger wordt. Pfff. Fijn dat het loos alarm was.
Als ik intussen één ding geleerd heb, dan is het ‘afwachten tot iemand eens belt’ niet moet. Gewoon zelf bellen, want er wordt tegenwoordig heel wat vergeten. Werkdruk, stomme organisatie, vergeetachtigheid…. Zeg het maar.
Zelfs mijn eigen huisarts zegt dat je er als patiënt/cliënt gewoon bovenop moet zitten. Hoe vaak ik niet gehoord heb: oh uh ja…sorry….dat is fout gegaan….excuses…
Fijn dat er niks aan de hand was, maar je hebt toch wel stress gehad en dat is zeker voor jou geen goeie zaak.
Gelukkig achteraf loos alarm!
Ik ben ietsje een hypochonder, maar dan wel anders: zo gauw iemand iets heeft voel ik het ook ….
Artsen vergeten vaak wat iets een psychische bijwerking heeft, wat onbedoeld een boel narigheid erbij veroorzaakt. Maar gelukkig is de lucht geklaard!
Pffff…wat een nare ervaring. Fijn dat je weer gezond verklaard bent en je ook zo voelt.
Gelukkig goed afgelopen. Jeetje zeg, zoiets kan de spanning aardig opbouwen.
Goed afgelopen, maar wel heel onprettig allemaal. Ik hoop dat de nieuwe medicatie werkt.
Gelukkig viel het achteraf allemaal reuze mee en kon Els ’s middags na alle onderzoeken, gezond en wel, weer fijn saampjes met mij terug naar huis!! Het werd weer een zonnige dag! ☀