We hoefden niet ver te rijden om bij de heidevelden te komen. Maar de grote stille heide? Nou nee, dat niet. Al was het niet echt druk. Maar je merkt dat heel veel mensen graag even een loopje hebben.
Leo en ik liepen een stukje met jongens en schoondochter mee op, maar nog steeds speelt mijn knie een beetje op. Dus besloten wij om terug te gaan en gingen zij verder.
Bij de auto wachtten wij en raakten in gesprek met een hondenmevrouw. En na niet al te lange tijd waren we weer met z’n vijven.
“De heide is aan de andere kant ook gewoon paars”, merkte jongste op. Maar schoondochter vertelde wel dat wij toch wel mooi de Schotse hooglanders gemist hadden. Tja, je kunt niet alles hebben.
Wij hadden dan weer een soort vogelhuis in het bos ontdekt, maar dat zal vol grote insecten. Wespen, hoornaars? Geen idee, maar gelukkig op veilige afstand te zien. En dat alles tussen de buien door.
Dat is NL op zijn mooist.
Hoewel, elk seizoen heeft zijn charme wel.
Ik begin spontaan te zingen als ik je kop lees!
Je haalt nostalgische herinneringen van de Sonse Heide bij mij naar boven.
Vrolijke groet,
met mijn knie gaat het ook nog niet al te best. We moeten het er maar mee doen…
Is een brace wat voor je? Ik heb ook een gammel-knie en vooral bij het lopen op bospaden en zand is het fijn om wat steun te hebben.
Stabtrechtse heide
Waar was je? Wij waren in Brabant gisteren. Het was er vreselijk druk. We zijn vroeger vertrokken dan we wilden maar de fietspaden konden de hoeveelheid mensen niet aan.
Gezellig, Els en die heide is mooi. Balen van je knie
Die Schotse hooglanders komen een andere keer wel weer.
Prachtig de heide!