Vorige week zag ik deze foto van een zwemfeest in Wuhan.
Wuhan, de stad waar pas een paar maanden geleden de Corona-paniek begonnen is.
Ik was toen al verbaasd dat in China, waar doorgaans nogal laconiek gereageerd wordt, ineens een hele stad werd afgesloten. Later volgden ook andere steden en lag heel China ineens plat.
Het was het sein om over de hele wereld in paniek te raken. En nog steeds viert angst hoogtij. En of dat nou helemaal terecht is, feit blijft dat mensen nog steeds besmet kunnen raken.
Maar in Wuhan is men er van overtuigd dat het daar niet meer zal gebeuren. En is alles al weer mogelijk. Zwemfeesten, enorme bijeenkomsten, geen virus meer te bekennen. Anderhalve meter? Welnee hutje mutje op elkaar en ga maar lekker los….
En wij? Wij wachten nog even af…! Want het zal toch ook hier wel weer een keer “gewoon normaal” worden?
Op naar gewoon normaal… weer kunnen een zoen en knuffel geven. Mijn schoonmoeke zei het vandaag nog. ” We mogen nog altijd niet knuffelen”. Voor die oudjes is dat toch echt wel heel erg. “Huidhonger” noemde iemand dit onlangs. Helemaal juist.
Hopelijk kunnen we dit in de toekomst weer doen maar voorlopig blijven wij nog maar even voorzichtig.
Ik wacht even wanneer China weer met nieuws komt dat het aantal besmettingen daar weer op gaat lopen.
Ja, bijzonder hè? Ik heb mij ook hogelijk verwonderd over deze foto. Maar biedt het ook niet veel hoop? Blijkbaar kan dat daar gewoon echt weer.
Hoe doen ze dat daar in China? Wil ik ook wel.
Als ik kijk naar het aantal besmettingen hier, zijn we daar nog niet aan toe.
De geschiedenis zal het leren. Voorlopig maar even wat oppassen….
Laten we het hopen. En laten we afstand houden