Meestal als we er naar toe gaan, kijken we niet zo naar het gebouw zelf. We zoeken de ingang, willen snel geholpen worden en dan ook snel weer weg. Je komt tenslotte niet voor je plezier in het Oogziekenhuis in Rotterdam.
Afgelopen dinsdag moest Leo er zijn voor controle. En hij ging alleen, want in verband met Corona werd dat aangeraden. Ik was wel mee, maar wachtte met een drankje en een boek op een terras in de schaduw.
Leo was al snel klaar en gelukkig was alles goed. Pas weer over een jaar terugkomen. Pak van zijn en mijn hart.
Toen Leo appte dat hij bijna klaar was, liep ik alvast de goede richting uit. En toen viel me op hoe fraai dat gebouw is. Mooi metselwerk, statige bogen en strakke uitstraling.
Gek toch, dat je ineens met heel andere ogen naar zo’n gebouw kan kijken.
Ziet er beter uit dan menig blokkendoos.
Dat nou net dit ziekenhuis een streling voor het oog is en patiënten en bezoekers er geen oog voor hebben…tot nu toe dan.
Af en toe omhoogkijken loont de moeite!
Het is inderdaad met vakmanschap gebouwd. Dat zie je tegenwoordig toch niet meer.
Jaja, het oog wil ook wat!
Wij zijn veel in het Oogziekenhuis geweest, Mart had een ernstig ongeluk met zijn oog met een lange nasleep, Wat een prachtig gebouw, nooit die bijzondere architectuur gezien. Andere dingen aan ons hoofd.