Het mag dan heerlijk rustig zijn in Nederland en de ons omringende landen. Dat betekent wel dat het toerisme zo langzamerhand de nek is omgedraaid.
Ik maakte wat foto’s bij de molens van Kinderdijk en bedacht een beetje beschaamd dat dit toch wel een soort van ramptoerisme mag heten.
Want het is fijn als je op je gemak kunt kijken, maar saai en levenloos is het wel. Een beetje reuring was toch wel prettig.
Werd je vorig jaar nog onder voet gelopen door hordes Chinezen, Japanners, Italianen of weet ik welke landsaard dan ook. Nu is het overal stil en verlaten. Lege parkeerterreinen, gestapelde stoelen op terrassen, bezoekerscentra en musea leeg en gesloten. Rondvaartboten die aangemeerd blijven.
Overal enorme investeringen die er nutteloos bij liggen. Hoe lang nog? Voorlopig nog wel…
Dit is ook ramptoerisme
Ik ben opgegroeid in een drukke badplaats en rond mijn twintigste vond ik die drukte al niet prettig. Ik hou van rust, ik hou van stilte. Wij hebben nooit een radio aan en de tv gaat pas na achten aan. Heerlijk.
Het is allemaal zo dubbel hè.
Eens zal het tij weer keren, nog maar even genieten van de rust in de natuur.
Het begint mij steeds beter te bevallen, die rust. Alleen voor de ondernemers is het natuurlijk wel een ramp waar hopelijk snel een eind aan komt.
Ik trek ipv de stad, de natuur in. Heerlijk rustig. Heel af en toe als ik een doel heb kom ik in de stad. Appie ligt hier op een industrieterrein en heeft ook ruimte genoeg.
Toch is het mooi. Ik heb vorige week ’s morgens vroeg in mijn eigen stad gewandeld. Toevallig is dat ook een mooie, oude stad. Meestal vrij druk ook. Maar ’s morgens om half zeven niet. Ik vond het prachtig. Ik zou heel graag in het stille Amsterdam wandelen. Maar dat zit er niet in.
Doods ziet het eruit, hier en daar. Alleen in de natuur is het mooi.