Een woord met een Q, daar kun je soms zo naar zoeken bij Scrabble. Nu om nooit meer te vergeten.
Wat we ook hopelijk nooit zullen vergeten is wat voor consequenties (hé, weer een!) het allemaal heeft. Je ziet nog maar een beperkt aantal mensen, op grote afstand of via een appje of FB-bericht. En dat is al vaak meer dan in vroeger tijden. Want toen bestond dat rotte Q-woord natuurlijk ook, al zal het minder gebruikt worden.
Met tijd in overvloed nu, denk ik terug aan de maanden dat ik in Katwijk kuurde. Zoals ik hier vertelde, bracht mijn moeder me. Nu is de afstand Rotterdam-Katwijk met de auto gemakkelijk te doen. Maar mijn ouders hadden geen auto en met het openbaar vervoer was het niet alleen omslachtig en duurde het lang, het was ook kostbaar. Dus kwamen ze maar één keer in de veertien dagen een uurtje op zondag. Mijn zus en zwager kwamen het andere weekend. Verder zag ik niet veel familie. En voor vriendinnetjes was ik toch nog te klein. Overdag was ik vaak alleen, omdat de andere kinderen wat groter waren en naar school gingen, met bed en al.
de weinige die ik op het internet kon vinden.
Het is de meisjes-lighal en zo te zien kregen de kinderen hier les.
Ik was daar toen nog te klein voor.
Nu realiseer ik me dat al die kinderen en volwassenen daar in dat Zeehospitium ook in een soort quarantaine zaten. We moesten vooral rusten, flink eten en veel in de frisse zeelucht zijn. Hoe? Daar heb ik geen duidelijke herinneringen aan bewaard. Al weet ik wel dat, toen ik weer mocht lopen, ik soms op het strand mocht spelen. En dat er altijd wel een raam open stond, weer of geen weer.
Wat moeten mijn ouders toch veel te verwerken hebben gehad. We hadden nog geen telefoon, er werden maar spaarzaam foto’s gemaakt en de verpleging was uitstekend, maar veel vertellen deden de zusters niet. Niet aan ons, maar dat is begrijpelijk, maar ook niet aan de ouders.
Gelukkig hebben we nu alle mogelijkheden voor contact en dat wordt in deze dagen gelukkig ook veelvuldig gebruikt. We delen onze berichten met de kinderen, natuurlijk. Maar wisselen ook foto’s en berichten uit met familie, vrienden, soms zelfs volslagen vreemden. En dat is fijn. Ver van elkaar en toch dichtbij! Een kleine, fijne bijkomstigheid in een verder nogal bedrukte tijd.
Ik heb als peuter een paar maanden in quarantaine gelegen, weet daar natuurlijk weinig meer van, maar ik heb het idee dat ik er wel een “tic” van het gekregen, toen….
Pingback: Kerdijk – bVision.nl
Ik wist niet dat je dit hebt meegemaakt. Best heftig.
Ook in Noordwijk waren er huizen voor zieke kinderen. Toen ik als kind samen met mijn broertjes en zusjes naar het strand liep kwamen we langs zo’n huis. Als kind al voelde ik aan dat dat helemaal niet leuk was voor die kinderen.
Mijn zus heeft ook in zo’n vakantiehuis gezeten.
Op Schiermonnikoog.
@ Sjoerd En die in Egmond aan Zee (her)ken Ik ben opgegroeid in Alkmaar en wij kwamen vaak in Egmond.
We worden met zijn allen terug geworpen op de basele dingen des levens en hebben het maar te accepteren. Toen waren er ook zorgen, net als nu, andere dan nu ook. Ik vind die sanatoria echt heel bijzonder qua geschiedenis ik heb al zo vaak gehoord van ouderen dat mensen emotie en gevoel nu veel meer naar voren brengen. Veel meer dan toen.
en jij bent al klaar met de letter Q…………….
Ja, in die zin boffen we nu toch maar. We kunnen veel makkelijk contact met elkaar houden dan destijds. Ik kan me voorstellen dat het voor je ouders niet makkelijk is geweest toen, en voor jou natuurlijk ook niet als klein kindje!
Wat zal dat voor jouw ouders afschuwelijk geweest zijn je daar achter te laten. Maar alles voor de gezondheid van hun kind. Godzijdank is de communicatie sterk verbeterd in deze lastige tijd.
Ik heb een aantal keer in Egmond aan zee in zo’n Sanatorium gezeten. Vakantiehuizen noemden we die. Het was een wereldreis eind vijftiger jaren van Limburg naar Egmond aan zee.
Het moet hard geweest zijn voor kind en ouders. Maar er was geen keus, natuurlijk wilden ouders dat hun kind beter werd.
Juffertje Korenbloem!
Och, wat een zieltjes. Vroeger werd er niet zoveel gesproken over gevoelens als nu. Het individu was gewoon niet zo belangrijk. De generatie van onze ouders praatte pas wat meer over gevoelszaken toen ze zelf oud waren. Dat heb ik meegemaakt en ik hoor dat ook van mijn generatiegenoten. Pas heel veel later kwamen gevoelens aan de orde en gingen ze erover vertellen. Natuurlijk hadden ouders verdriet over hun kinderen die ze achter moesten laten in zo’n instelling, maar dat hielden ze voor zichzelf. Mijn man was een bleekneusje en ging vaak 6 weken alleen in zo’n gezondheidsoord. Hijzelf weet er niet veel meer van, maar ik hoorde van mijn schoonmoeder dat ze er toen zo onder geleden had.
Dat waren ook moeilijke tijden