Ik weet niet meer in welk stadje het was, maar we hadden de auto neergezet en moesten een parkeerkaartje halen. Het was nog droog, maar het zou beslist niet lang meer duren voordat de bui los zou barsten. Dus nam ik mijn paraplu mee.

Hoe werkt nou zo’n Engelse parkeerautomaat? Ik keek eens, las de instructie en wilde mijn portemonnee pakken. Dan kom je handen tekort. Dus gaf ik Leo mijn paraplu, stopte wat munten in de gleuf en haalde het kaartje tevoorschijn. Even in de auto leggen…. en daar gingen we op pad.

In de winkelstraat vielen de eerste druppels. Mag ik mijn paraplu? Leo keek me verbaasd aan. Hij had hem niet! Maar ik had hem toch…. Nee, echt niet! Omdat het inmiddels goot, besloot ik een nieuwe paraplu te kopen. Met een vrolijk gekleurd exemplaar stapte ik de winkel uit.

Leo had inmiddels een gezellige pub gevonden, waar we best even konden schuilen. Hij wilde gaan zitten…. maar zat er nou toch in zijn achterzak?

Juist, mijn paraplu…! Ach, soms is een mens een beetje verstrooid 😉