Zaterdag besloten we onze excursie met een bezoek aan de “roeiers” . In de Rotterdamse haven zijn dat goeie bekenden. Natuurlijk roeien ze niet meer naar de schepen om die vast te maken, maar maken ze gebruik van moderne vletten met motoren, waarmee ze over het water scheren.
In vervlogen dagen waren het de mannen in gele oliepakken met zuidwesters op die met grote dikke touwen de schepen vast legden aan de kade. Vastleggen doen ze nog steeds, al zijn de trossen dunner en van kunststof. En bij gevaarlijke stromingen of hevige wind kunnen de roeiers nu ook gebruik maken van een zelf ontworpen apparaat, dat een schip stevig aan de kant houdt. Met de huidige omvang van de schepen is dat natuurlijk ook noodzakelijk. En het zijn niet meer alleen mannen, die dit beroep uitoefenen. Ook vrouwen volgen de opleiding en staan hun mannetje. Zoals uit dit artikel in het Algemeen Dagblad blijkt, werkten bij het vastleggen van het ms MSC Gülsün, het grootste containerschip ter wereld, mannen en vrouwen zij aan zij.
Prachtig dat tegenwoordig ook vrouwen dit werk doen.
Dat is mooi werk daar in die haven. Het doet me denken aan de tijd dat ik nog een jongetje was en mee mocht varen met een van de shell sleepboten om buitengaats een tanker op te halen. We praten dan over rond 1962. Ik bracht destijds een tijd door op de Wolphaertsbocht in Rotterdam