Nee, het is beslist niet de mooiste foto van de Notre Dame in Parijs. Maar hier was de kerk nog helemaal ongeschonden. Stond ze nog te pronken op het Ile de la Cité. Diverse keren was ik er. Met een beetje geluk kon ik er naar binnen. En hoewel ik niet religieus ben, werd ik altijd overweldigd door de pracht en de praal.
Maar ook gewoon zittend, op het grote plein er voor was een feestje. Lekker in de zon of huiverend van de kou. Het is de navel van Frankrijk. Alle wegen in Frankrijk worden vanaf dit grote plein gemeten. Met recht een waar ijkpunt.
En nu zal het er troosteloos zijn. Met brokstukken van verbrand hout, met as die verwaait en een kerk waar de ziel uit is. Ze wordt weer opgebouwd, vanzelfsprekend. Daar voor is te groots, te veelbetekenend. Maar hoe lang zal het duren voordat alles weer in oude luister is hersteld? Parijs zal voorlopig niet meer hetzelfde zijn!
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Natuurlijk is het triest en een verlies aan historische waarde. Maar met nog zoveel andere bezienswaardigheden zal het Parijs niet minder maken. Ik vrees echter dat het einde van een restauratie nog heel lang op zich laat wachten.
Wat Wieneke zegt is waar, deze kerk voelt als van ons allemaal. Daarom was deze brand voor iedereen zo’n grote schok.
Els, wat heb je dat weer mooi gezged!
Nee, maar Parijs heeft wel meer erge dingen meegemaakt en kwam er toch elke keer weer bovenop. Wij kwamen eens in de Notre Dame en toen was er een ontzettend sjieke trouwdienst gaande. Geen idee wie het waren natuurlijk maar we vonden het wel leuk om vanaf een bescheiden plekje e.e.a. te volgen.
Gek, die kerk is van de Fransen, maar toch voelt het alsof de Notre Dame ook een beetje van ons is.