Ik ben niet religieus, maar toch heb ik een zwak voor Boeddha. Er zijn verschillende Boeddha-beelden, in soorten en maten, soms heel sereen, soms wat streng.
Maar de leukste vind ik de “lachende Boeddha”, zo’n dikbuikige man met een lach van oor tot oor.
En deze vind ik helemaal het einde. Ik weet eigenlijk niet of je Boeddha een muts op mag zetten of hem tot tassenverkoper mag degraderen. Maar toen ik hem zag, kon mijn dag niet stuk. Hij brengt alle sores weer een beetje tot redelijke proporties. Of ik nou wil of niet, hij maakt me aan het lachen.
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Glimlacht 🙂
Je kan niet anders dan glimlachen als je hier naar kjjkt.
Ik beschouw me als een aanhanger van Boeddha, hij was een filosoof met hele fijne en goed gedachten. Hij zou er ook om lachen.
Zonder muts is hij al vrolijkmakend, maar mét muts………….ha,ha
Sorry, te snel gedrukt:
Dit verhaal dus:
http://arvindpariti.blogspot.com/2012/02/who-was-laughing-buddha-real-story.html
Ik vond dit aardige verhaal nog over hem.
Deze dikbuikige figuur heeft niks met ‘de’ Boeddha te maken. Het is Hotei, ook wel de lachende boeddha. Deze Hotei was een monnik die ooit in China leefde en die door zijn vrolijke uiterlijk en gezellige karakter (vooral was hij erg leuk voor kinderen) in allerlei Aziatische culturen nog steeds het symbool is van gelukkig/zorgeloos zijn. Hij kan ook zorgen voor fortuin 🙂
Hahaha, ja dat heb ik ook, Els. Wat een superfoto!