Toen ik klein was, werden de kolen voor onze kolenkachel gebracht door oom Thomas. Dat was een vriend van mijn vader, met een waterstokerij in het Zwaanshals, in het Oude Noorden van Rotterdam. Een kleine winkel, waar het rook naar een mengeling van rookvlees, suiker, petroleum en kaas. Met een uitgesleten granieten vloer en een donkere ruimte. Daar stond de voorraad, de warmwaterketel en lagen de kolen. Althans, dat is hoe ik het me herinner. Door de winkel liep je een trap op en kwam je in een gezellige huiskamer, waar achter een keukentje was, met een grappig kolenfornuis. Er was ook een opkamertje, met ruitjes van waar je zo de winkel in kon kijken. Het huis had oo
k nog een bedstee, waarin de dochter sliep.
Lang heeft de winkel leeg gestaan, maar sinds enige tijd is het Zwaanshals booming. De winkels worden verbouwd en er komen hippe zaakjes in. Toen ik afgelopen donderdag door de buurt wandelde met de Ganzen, zag ik meteen dat het oude waterstokerijtje nu een leuke slijterij annex restaurant is geworden. Het opkamertje is verdwenen en van het donkere keldertje is een mooie ruimte gemaakt. Misschien gaan we er wel een keer eten….
KnutzEls
It takes a lifetime to become a child (Pablo Picasso)
Gelukkig heb je er goede herinneringen aan. Stoken met kolen en hout was bij ons verder geen pretje. Leuk om die zaak nog eens te bezoeken.
Ik zou er zeker eens gaan eten 🙂
Zo komen herinneringen weer tot leven. Het doet me denken aan de tijd dat ik als kleine jongen met de winkelier boodschappen mocht uitrijden. De goede man heette Sjaen en had een hele mooie peugeot 404 bestel. We spreken hier over begin zestiger jaren.
Een geslaagde invulling van de herinnering.Gaan!
Wat jammer dat men toentertijd geen foto’s maakte van dit soort winkeltjes, maar ik heb er ook eentje op mijn netvlies staan, hoor. Dat speciale luchtje weet ik ook nog. Ik geloof niet dat er toen nog heet water werd verkocht, maar mijn ouders duidden het winkeltje altijd aan met ‘de waterstoker’. Als jullie een keertje daar gaan eten, zou ik het verhaal zeker aan de uitbater vertellen. Nou ja, alleen als het een leukerd is, anders niet natuurlijk. Dan gewoon alleen maar lekker eten 🙂
Moet je doen. De herinnering aan hoe het was, bewaar je toch wel.