Als we de ontbijtruimte binnen komen, zitten ze er al. Zes dames, zo te horen duidelijk Nederlands. Een vriendinnenuitje misschien? Als er één naar de broodjes gaat, roept één luid door de zaal “Neem je voor mij ook zo’n broodje mee?” De stem klinkt al een klok. Even later zitten ze weer allemaal aan tafel en wij hebben ons tafeltje zo ver mogelijk van de groep gekozen. Dat helpt niet, want alles komt nog steeds luid en duidelijk over. Eerst worden collega’s en werk onder de loep genomen. Dan klinkt het “Dat deed pijn. Die dokter stak die pen…..” Het is dat ik er met mijn rug naar toe zit, of de pijnplek ook aangewezen wordt kan ik dus niet zien. Maar het zou me niet verwonderen. Verdere pijnlijke en wat gênante details passeren de revue. Moet dat nou? We beginnen ons een beetje te ergeren.
Fluisteren hoeft beslist niet, maar de volumeknop een beetje terugdraaien zou wel zo prettig zijn. Blijkbaar vindt het personeel dat ook, want er wordt regelmatig zeer luidruchtig met bestek en servieswagen gerammeld.
Als wij, na een uitgebreid ontbijt, weg gaan, zitten zij nog steeds luidruchtig te praten. Ze waren nog lang niet uitgekwekt.
Dat heb ik altijd in de zomer als de buren visite hebben of het nodig vinden om buiten te bellen. Ik stoorde me daar behoorlijk aan en heb dit voorjaar een draadloze koptelefoon gekocht , liever een lekker muziekje aan , waarvan ik de enige ben die daar naar moet luisteren dan alle ins en outs van de rest van de buurt te moeten aanhoren.
Ik snap waarom ze in een trein de stiltecoupé hebben uitgevonden. En zelfs dat is niet altijd voldoende.
Mij ergert dat ook. Vooral als in een museum mensen luid en duidelijk gaan bespreken wat ze zien.
Het verbaast me zo vaak dat mensen zelf niet door hebben hoe ergerlijk ze zijn.
Ik wacht op het juiste moment om in te grijpen… Een goede reactie op het juiste moment brengt zo’n groep meestal tot rust. Vooral als je inhaakt op een persoonlijk moment.
Daar heb ik ook zo’n hekel aan.
De eerste keer dat ik op een camping kwam viel het me ook op, vooral het gebatter van die ‘gezellige’ vriendenechtparen.
Ik vind het onfatsoenlijk en net als Rob schrijft, zeer ergerlijk. Alsof ze alleen op de wereld zijn en niks geen rekening hoeven te houden met anderen. Ze dwingen de omstaanders tot luisteren naar dingen die hen niet interesseren en verstoren de rust. Het is eigenlijk publiekelijk anderen koeioneren. Zo respectloos.
Dat overduidelijk aanwezig zijn is ook voor mij niet gepast.
In de ochtend, eigenlijk de hele dag kan ik mij daar aan ergeren ….
Nee, nu niet meer. Het enige voordeel van afhankelijk zijn van hoorapparatuur. Ze kunnen uit.
Alleen moet ik zelf nog leren fluisteren.
Stille groet,