Na ons bezoek aan de tentoonstelling over Iran was mijn nieuwsgierigheid weer gegroeid naar dat land. Hoe graag zou ik dat willen bezoeken, zien hoe Esfahan, Persepolis en Teheran er in het echt uitzien. Maar een aantal dingen houden me tegen. Ik moet er niet aan denken altijd in zo’n verhullende lange jas te moeten lopen, ook als het bloedheet is en dan ook nog mijn haar te moeten bedekken en dan nog de politieke situatie… Niet bepaald prettig.
Maar gelukkig zijn er dan altijd mensen die het wel aandurven. Zoals Eefje Blankevoort, die in de periode 2002 – 2006 verschillende malen in Iran was. Ze is 23 jaar als ze er begint met een onderzoek naar de propagandakunst. Daarnaast leeft ze te midden van de jongeren in Teheran, leert ze de taal spreken en reist ze naar verschillende andere steden. Ze heeft contacten met diverse jongeren die het leven in Iran willen veranderen. Haar belevenissen geven een mooi beeld van een land met vele verboden, maar met een levendige en onvermoede andere kant van het bestaan. Niets is wat het lijkt, er kan niet veel en toch is er bijna alles mogelijk. Je moet de valkuilen alleen wel met een zekere swung weten te omzeilen. En zo nu en dan geluk hebben of de juiste relaties…
De schrijfster schuwt het avontuur niet, maar is wel altijd op haar hoede.
Natuurlijk houdt ze na haar terugkomst in Nederland de situatie in Iran nauwlettend in de gaten en heeft ze nog regelmatig contact met haar vrienden daar. In 2017 gaat ze weer terug en vindt ze het land én de mensen veranderd, hoewel veel hetzelfde is gebleven. Nog altijd een land dat me nog nieuwsgierig maakt, maar plannen om er heen te gaan zijn er nog steeds niet…